«Πώς μιλάς για την κρίση;» Για να αφηγηθείς την κρίση, πρέπει να πάρεις θέση, θέση παρατηρητή, όχι αναγκαστικά θέση μαχητή. Αλλά ακόμη και η θέση παρατήρησης που θα επιλέξεις επηρεάζει κι εσένα τον παρατηρητή, επηρεάζει και το παρατηρούμενο». Το έγραψε προ ημερών –εύστοχα ως συνήθως- ο Νίκος Ξυδάκης στην Καθημερινή.  

Έχει δίκιο. Η κρίση πυρπολεί τις αντοχές όλων μας, διανοητικές, ηθικές, ψυχικές. Όλων, μηδέ των δημοσιογράφων εξαιρουμένων. Οι ημέρες που διανύουμε καθιστούν σχεδόν άθλο την ακροβασία της δημόσιας γραφής και του δημόσιου λόγου πάνω στη λεπτή γραμμή της αμεροληψίας, της ψυχραιμίας, του ρεαλισμού, της ευαισθησίας, της παλινδρόμησης μεταξύ σωστού και λάθους, καλού και κακού (διάκριση που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα), υποβολιμαίας προσέγγισης ή λογικής επεξεργασίας όσων συμβαίνουν.
 
Θέλω να γράψω για το πολιτικό ψυχόδραμα που παίζεται την τελευταία εβδομάδα στην εθνική σκηνή και χρειάστηκε να τηλε-αφηγηθώ. Τώρα που γυρίζει η σελίδα, θα ήθελα να δώ τα συμβάντα υπό τη διάσταση του χρόνου. Ήταν –κατ’εμε τουλάχιστον – εκ των μεγάλων πρωταγωνιστών της παράστασης. Το Παπα(ν)δημο αίτημα να «βγει εδώ και τώρα καπνός από το Προεδρικό Μέγαρο», να βρεθεί η βέλτιστη λύση σε χρόνο dt σε πείσμα των δυσκολιών του πρωτοφανούς για τα ελληνικά δεδομένα εγχειρήματος, οδήγησε σε υστερία για την εκμαίευση της ιστορίας. Εμβρυουλκός τα Media και τα new media που ψήφισαν στην ουσία τη λύση στο ντροπιαστικό ψυχόδραμα. Ναι, η συγκυρία δεν επιτρέπει καθυστερήσεις, η άβυσσος του χρέους χάσκει, ο ευρωπαϊκός περίγυρος κλονίζεται. Όμως, ποιος διαχειρίζεται σήμερα το χρόνο; Και για ποιόν χρόνο μιλάμε; Τον πολιτικό; Τον χρηματιστηριακό; Τον μηντιακό; Ή τον συμβατικό που μετρούν ρολόγια και ημερολόγια; Το κλισέ λέει ότι ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και της έντασης. Όλα πλέον γίνονται γρήγορα, αστραπιαία, υπερηχητικά. Η ζωή μας τρέχει σε ρυθμούς οπτικών ινών. Ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό ένα twitter συρρικνώνει αδιανόητα τη ροή του χρόνου σε βαθμό που αφαιρεί σχεδόν την ικμάδα της πραγματικής ζωής. Όλα αλλάζουν ιλιγγιωδώς αφού όμως προλάβουν να αφήσουν το ίχνος τους στα συμβαίνοντα ή σε όσα νομίζουμε ότι συμβαίνουν και η νέα κατάσταση με τη σειρά της δημιουργεί εντροπία ικανή να εκτρέψει τη πορεία των καταστάσεων.

Μπορείτε να φανταστείτε το πολιτικό έργο των ημερών σε προ mediaκούς καιρούς; Σε καιρούς που θα υπήρχε χρόνος για αναστοχασμό των δεδομένων, για νηφάλια αποτίμηση της μιας ή της άλλης πρότασης, για στάθμιση των δεδομένων χωρίς το βρόχο της απευθείας σύνδεσης; Μήπως όντες πλέον αιχμάλωτοι της ταχύτητας, την έχουμε αναγάγει σε αξία υπέρτερη των διακυβευμάτων; Μήπως καταλήξαμε να θεωρούμε είδηση ο,τι λέγεται, γίνεται και διακινείται γρήγορα ανεξαρτήτως της βαρύτητας, της σημασίας του και της επιδρασής του στην αληθινή ζωή. Ζούμε στην εποχή των bytes, αυτό δεν αλλάζει, αντιθέτως μας έχει αλλάξει. Ωστόσο μην απεμπολήσουμε την πολυτέλεια της βραδύτητας. Κερδίζουμε περισσότερο χρόνο, νομίζω…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News