Χθες το βράδυ οι πιτσιρικάδες του Λόχου είχαν όρεξη για αταξίες οπότε πήγαμε για ύπνο γύρω στις 00:30, αυτό όμως δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση την ώρα που θα ακούσεις τον θαλαμοφύλακα να φωνάζει για να ξυπνήσεις, 05.30 ακριβώς. Οι αρβύλες δένονται και γυαλίζονται, η παραλλαγή κουμπώνεται και αφού έχεις πλύνει δόντια και έχεις ξυριστεί, φοράς το τζόκεϊ σου και τρέχεις για να είσαι έτοιμος στην αναφορά, στις 06.00 ακριβώς. Ο Λόχος ξεκινά για πρωινό, ένα στ’ αριστερό εν-δυο-εν-δυο-ένα. Ο τόπος βράζει από τη ζέστη, η φανέλα μου είναι ήδη ιδρωμένη και τα πόδια μου πρησμένα, προσπαθούν να κουβαλήσουν τις αρβύλες και εμένα που με έχουν γαζώσει η κοριοί από την κορυφή μέχρι τα νύχια, μου είναι αδύνατο να δω κάτι το θετικό, ειδικά όταν σε κάθε αριστερό βήμα πρέπει να φωνάζουμε τον αριθμό του Λόχου μας με πιάνει απελπισία. Για να φτάσουμε στα εστιατόρια κάνουμε μια στροφή 180 μοιρών, ξαφνικά βλέπω έναν κατακόκκινο ήλιο, η ανατολή κρύβει όλη την αλήθεια του κόσμου, μια ελπίδα ξυπνάει μέσα μου.

Λόχος προσόοοοο-χή, μετάααα-βολή, στην πλάτη μας είναι τα εστιατόρια του Μ. Πεύκου και μπροστά μας η θάλασσα, η Σαλαμίνα και δεκάδες σκάφη που κινούνται σαν να θέλουν να μας θυμίσουν τη ζωή που αφήσαμε έξω.

Κάτω από τον ανατέλλοντα ήλιο 300 άνδρες προσεύχονται, ίσως η μόνη φορά που μπορούν να το κάνουν δημόσια χωρίς να πρέπει να απολογηθούν. Παραδίπλα σιωπηλοί αυτοί που έχουν δηλώσει άθεοι, αν υπάρχουν πιστοί άλλων θρησκειών και οι 300 είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε να τελειώσουν την προσευχή τους σε στάση προσοχής.

Μπορεί στον Λόχο να τιμωρεί και να συγχωρεί μόνο ο Λοχαγός, αλλά κάθε πρωί αντικρίζουμε την αλήθεια της δημιουργίας προσευχόμενοι προς την Ανατολή.

Η ώρα είναι 08.00, εμείς λιώνουμε κάτω από τον ήλιο του Ιούλη στην αναφορά, όρθιοι και σε στάση ημιανάπαυσης, άλλοι στρατιώτες καθαρίζουν τουαλέτες, μαγειρεία και θαλάμους, άλλοι πάλι εκτελούν ασκήσεις, περπατούν στο στρατόπεδο ή καπνίζουν κρυμμένοι σε κάποιον ίσκιο.

Ένα εμβατήριο ακούγεται σε όλο το στρατόπεδο και 2.000 άνδρες χτυπούν προσοχή, κάνουν μεταβολή και κοιτούν προς τη Σημαία. Πόσο θα ήθελα να γινόμουν πουλί εκείνη την ώρα, πόσο θα ήθελα να πέταγα ψηλά και να έβλεπα όλους αυτούς τους άνδρες να κοιτάζουν σε τέλεια στάση τη Σημαία. Το εμβατήριο τελειώνει και 2.000 φωνές ψέλνουν τον Εθνικό Ύμνο, ίσως η μόνη φορά που μπορούν να το κάνουν δημόσια χωρίς να πρέπει να απολογηθούν, μαζί τους ουρλιάζουν και όλα τα σκυλιά του στρατοπέδου λες και θέλουν να δείξουν ότι καταλαβαίνουν, η στιγμή είναι συγκλονιστική.

Σε λίγα δεύτερα όλα έχουν τελειώσει, οι αρβύλες συνεχίζουν να μου καίνε τα πόδια, η παραλλαγή το σώμα και οι διαταγές το μυαλό.

Δεν θα το βάλω κάτω, δεν θα τα παρατήσω, δεν θα σηκώσω το τηλέφωνο για να εξασφαλίσω μια μετάθεση στο Πεντάγωνο, θα φτάσω ως το τέλος όπως τόσα εκατομμύρια Έλληνες τόσες δεκαετίες, γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής ντρέπομαι να λέω στα παιδιά μου ότι ήμουν ένα βύσμα στον στρατό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News