Όταν συμβαίνουν δυσάρεστα πράγματα που με ξεπερνούν μ’ αρέσει να τα αντιμετωπίζω μαγειρεύοντας. Όταν ο κόσμος μου αναποδογυρίζεται, το μαγείρεμα με παρηγορεί και με ησυχάζει πως τα πράγματα μπορούν να συνεχίσουν να έχουν μια κανονικότητα. Είναι η σχέση μου με τη φύση που με θρέφει. Η μυρωδιά από το φρέσκο βούτυρο σαν υπόμνηση από άλλες παλιότερες πιο ευτυχισμένες μέρες. Καταφεύγω στην κουζίνα και για έναν άλλο λόγο. Θέλω μέσα από το φαγητό να θρέψω, να γλυκάνω και να ηρεμήσω εκείνους που αγαπάω.

Σήμερα, έχοντας περάσει ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο να αλλάζουμε πράγματα στο NOMAS #4 το τεύχος που ετοιμάζαμε για το Παρίσι πριν τις τρομοκρατικές επιθέσεις, βάζω τον υπολογιστή και τα βιβλία που καλύπτουν το τραπέζι της κουζίνας στην άκρη κι αποφασίζω να φτιάξω μια σούπα. Με ότι έχω στο ψυγείο. Οι σούπες είναι το καλύτερο φάρμακο για τους αρρώστους. Σήμερα είναι η ψυχή μου άρρωστη. Σούπα λοιπόν. Καθώς πλένω και καθαρίζω τα λαχανικά σκέφτομαι τη φράση του Μισέλ Ουελμπέκ στο τελευταίο του μυθιστόρημα πως ζούμε το τέλος του Δυτικού πολιτισμού που πεθαίνει μπροστά στα μάτια μας. Γι’ αυτό το βιβλίο ο Ουελμπέκ είχε κατηγορηθεί μετά την δολοφονική επίθεση στα γραφεία της εφημερίδας Charlie Hebdo επειδή στο φανταστικό σενάριο του Submission τη Γαλλία το 2022 την διοικεί ένας Μουσουλμάνος εφαρμόζοντας τον μουσουλμανικό νόμο. Σκέφτομαι πως οι κατηγορίες στον Ουελμπέκ είναι το ίδιο ανόητες όσο και το να σκοτώνεις τον αγγελιαφόρο επειδή δεν σου αρέσει το μήνυμα που φέρνει.

Θυμάμαι το απειλητικό μήνυμα στην Rue Saint Denis με μαύρη μπογιά γραμμένο κάτω από την ταμπέλα του πιο παλιού δρόμου στο Παρίσι: «ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος ξεκινάει. Θα σκοτώσουν τους νέους σας». Ακούω τις ειδήσεις από το ραδιόφωνο στο ίντερνετ. Οι Γάλλοι αστυνομικοί είναι απασχολημένοι να ανακαλύπτουν τη μια γιάφκα πίσω από την άλλη. Αναρωτιέμαι πως στο καλό καταφέρνουν να ανακαλύψουν τόσο γρήγορα αυτό που ήταν πάντα εκεί αλλά μέχρι χθες δεν το ήξερε κανείς; Προσθέτω λίγο κάρδαμο στη σούπα. Οι αρχαίοι το έδιναν στους στρατιώτες για να παίρνουν κουράγιο. Επίσης έχει εξαιρετική γεύση.

Τα μηνύματα από το Παρίσι είναι λες κι όλοι οι φίλοι μου οι Γάλλοι έχουν καταπιεί τεράστιες ποσότητες από κάρδαμο. «Θα πάω μια βόλτα. Αρνούμαι να μείνω σπίτι φοβισμένη», « Έχω βγει για φαγητό με φίλους. Πρέπει να συνεχίσουμε κανονικά τη ζωή μας». Είναι όλοι στεναχωρημένοι μα θυμωμένοι. Ο θυμός είναι καλό συστατικό. Διώχνει το φόβο. Οι τρομοκράτες έκαναν το λάθος να τα βάλουν με τρία πολύ σημαντικά πράγματα για τους Γάλλους: την ελευθερία, τη μουσική και το κρασί. Ωστόσο όλοι εκείνοι με τους οποίους μιλάω έχουν την ίδια αίσθηση: πως το χτύπημα της περασμένης Παρασκευής ήταν η αρχή. Οι τρομοκράτες θα ξαναχτυπήσουν. Είτε στο Παρίσι είτε σε κάποια άλλη πόλη της Ευρώπης. Το συναίσθημα που έχουν οι περισσότεροι Παριζιάνοι είναι πως ο εφιάλτης συνεχίζεται. Στο μεταξύ οι περισσότεροι φίλοι μου στην Αθήνα συνεχίζουν να θεωρούν τα δικά τους μικρά καθημερινά προβλήματα πιο σοβαρά απ’ αυτό που μόλις έχει συμβεί στο Παρίσι. Αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνουν πως ο κόσμος αλλάζει μπροστά στα ίδια μας τα μάτια.

Αποφασίζω να βάλω μια έκπληξη μέσα στη σούπα. Έτσι θα διαφοροποιηθεί από τις σούπες των υπόλοιπων ημερών του χρόνου. Στοχεύω κατ’ ευθείαν συναίσθημα. Ύστερα μισοσκεπάζω το φαί και αφήνω τη φωτιά να κάνει τη δουλειά της. Είμαι πολύ περίεργη να δω τι θα βγει στο τέλος μετά απ’ όλα αυτά. 

Η Λίνα Στεφάνου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News