Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήμουν ακόμα μαθητής. Πήγαινα σχολείο και, όπως κάθε μαθητής του Γυμνασίου που «σεβόταν τον εαυτό του», έτσι κι εγώ, είχα πολύ κακή σχέση με το πρωινό ξύπνημα. Μουτρωμένος καθόμουν στο πίσω κάθισμα, ξενερωμένος με τον προορισμό μας.

Στην θέση του οδηγού καθόταν η Μαρίνα, η μητέρα μου, και το ραδιόφωνο ήταν συντονισμένο στη συχνότητα του Antenna. Εκεί, αξημέρωτα (το σχολείο μου ήταν μακριά από το σπίτι), ένας «τύπος», που μάλλον ήταν ερωτευμένος με το πρωινό ξύπνημα (αντίθετα από μένα), με φοβερό κέφι και ανεξάντλητη όρεξη, έκανε μια ενοχλητική – σε πρώτη ανάλυση – εκπομπή. Μάλιστα είχε το συνήθειο να μιλάει κατά τη διάρκεια των τραγουδιών και να αυτοσχεδιάζει στίχους πάνω στον σκοπό τους.

Επιπλέον, είχε βρει και μια μελωδία που του επέτρεπε να τραγουδάει από πάνω της ό,τι ήθελε, σχολιάζοντας την επικαιρότητα και επαναλαμβάνοντας για ρεφρέν ένα ενοχλητικότατο (για τα μαθητικά αυτιά) «ζουμ – ζουμ – ζουμ – ζουμ – ζουμ». Τίτλος της εκπομπής: «Πρωινές Χειρηλασίες» και το όνομα του παραγωγού της: Γιάννης Καλαμίτσης.

Σαν γνήσιο αντιδραστικό παιδάκι, εκλιπαρούσα τη Μαρίνα να βάλει καμιά κασέτα (είπαμε, αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν) με τον Παπακωνσταντίνου (τον Βασίλη, ο Θανάσης εμφανίστηκε αργότερα), αλλά εκείνη, σαν γνήσια δημοκράτισα ελληνίδα μάνα, δεν άκουγε. Απεναντίας, δυνάμωνε τον Καλαμίτση, οδηγώντας τις διπλωματικές μας σχέσεις σε ρήξη. Ωστόσο, έπειτα από κάποια πρωινά «υποχρεωτικής ακρόασης», ο Καλαμίτσης άρχισε να με κερδίζει. Δεν ήθελα όμως και να το καταλάβει η μάνα – γκεστάπο.

Συγκρατούσα μετά βίας, λοιπόν, τα γέλια μου. Ή όταν μου ξέφευγε κανένα θετικό σχόλιο, γρήγορα το «μάζευα» ή το «ισοφάριζα» με κάποιο αρνητικό. Στη ροή της αφήγησης, και προκειμένου αυτή να γίνει ακόμα πιο συγκινητική, τώρα που ο Γιάννης Καλαμίτσης «έφυγε», θα ταίριαζε να σας πω ότι άρχισα να ξυπνάω και νωρίτερα από μόνος μου για να τον ακούω. Όμως αυτό δεν συνέβη και τα ψέματα, υποθέτω, δεν θα αρέσανε καθόλου και στον ίδιο. Ωστόσο, ήταν εντυπωσιακό ότι υπήρχε μια εκπομπή στα ερτζιανά, στις αρχές της δεκαετίας του '90, που κατάφερνε να συγκινεί ταυτόχρονα έναν μαθητή γυμνασίου και μια μητέρα εργαζόμενη σχεδόν σαράντα ετών.
Αργότερα, μεγαλώνοντας, ανακάλυψα και μια ακόμα ιδιότητα του «ενοχλητικού» αυτού τύπου που γλύκαινε τα άγαρμπα πρωινά ξυπνήματα της νιότης μου. Ήταν και στιχουργός. Και συγγραφέας επιθεωρησιακός ήταν, και δημοσιογράφος, αλλά εμένα το στιχουργός με «έκαιγε». Και αυτό γιατί είχε στο ενεργητικό του δύο από τα αγαπημένα τραγούδια της μητέρας μου και δικά μου από κληρονομικότητα και – εσχάτως – κληρονομιά. Μιλάω για το «Άνθρωποι μονάχοι» (μουσική: Γιάννη Σπανού) και το «Θα σ’ αγαπώ» (μουσική: Γιώργου Χατζηνάσιου). Από μικρός ενδιαφερόμουν να ξέρω τα ονόματα των ανθρώπων που κρύβονταν πίσω από τα τραγούδια, τα ονόματα των δημιουργών. Έτσι, όταν άκουσα για πρώτη φορά το «Άνθρωποι μονάχοι» (ζωντανά από τη Χαρούλα Αλεξίου στο studio Νεφέλη), έσπευσα να μάθω ποιος ήταν εκείνος ο άνθρωπος που μας κατάλαβε τόσο καλά όλους. Που «εξομολόγησε» (ή ξεμπρόστιασε, αν προτιμάτε) το ανθρώπινο χαρακτηριστικό της μοναξιάς, εντός όλων. Με μεγάλη μου έκπληξη έπεσα πάνω στο όνομα του «ενοχλητικού». Respect – που λένε και οι νεότεροι. Και μετά ακολούθησαν κι άλλες παρόμοιες «συναντήσεις» μαζί του. Και πολλά ακόμα respect.

Τα χρόνια πέρασαν. Για επαγγελματικούς λόγους μίλησα μια – δυο φορές μαζί του. Ήθελα να του κάνω μια συνέντευξη. Δεν τον ενθουσίαζε η ιδέα. Αρνήθηκε ευγενικά. Δεν επέμεινα. Ίσως το παρόν κείμενο να είναι καταχρηστικό. Δεν τον γνώρισα. Άλλοι πρέπει να γράψουν και να μιλήσουν για εκείνον. Εγώ, απλώς θα τον θυμάμαι σαν εκείνον τον απίστευτα ετοιμόλογο και γεμάτο ενέργεια πρωινό τύπο, που μπορούσε να «μιλάει» ταυτόχρονα σε έναν μαθητή και σε έναν μεσήλικα. Είναι αυτό που διάβασα σήμερα στο twitter: Πέθανε ο Γιάννης Καλαμίτσης στα 74, πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν 25… (@vatraxokoritso)
Υ.Γ.: Μέσα στα χρόνια, ο «ενοχλητικός» έγινε καλός φίλος της Μαρίνας. Τα λέγανε συχνά στο τηλέφωνο οι δυο τους. Τώρα θα τα λένε από κοντά. Καλό ταξίδι, Γιάννη Καλαμίτση… Και μόνο για αυτό το τραγούδι, σου χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη, όλοι εμείς οι άνθρωποι μονάχοι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News