Ο θάνατος του θεατρικού ρεπερτορίου, με τη βοήθεια του οποίου κάποτε οι νέοι ηθοποιοί μάθαιναν την τέχνη τους, έχει επηρεάσει τη φωνητική τεχνική, με τις λέξεις «να γίνονται λιγότερο σημαντικές» στις παραστάσεις, σύμφωνα με έναν από τους πιο καταξιωμένους σταρ της σκηνής και της οθόνης.

Ο σερ Ντέρεκ Τζάκομπι είπε στον Observer ότι «η χρήση της φωνής, η μαγεία της φωνής, έχει σχεδόν εξαφανιστεί [στο θέατρο]», ενώ κάλεσε τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες «να επαναφέρουν την αίσθηση των φωνητικών γνώσεων, να κάνουν τις λέξεις πιο σημαντικές από το θέαμα».

«Ενα από τα μαγικά πράγματα στο θέατρο –η μοναδικότητα του θεάτρου– είναι ο ήχος. Η φωνή, που μπορεί να γεμίσει ένα θέατρο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σειρά της αίθουσας, είναι συναρπαστική» είπε ο βρετανός ηθοποιός. «Με τη χρήση της φωνής εκφράζεις συναίσθημα και σηκώνεις τις λέξεις από τη σελίδα και τις κατοικείς, τους δίνεις ψυχή και συναίσθημα και ζωή» προσέθεσε.

Ο Τζάκομπι, ο οποίος είχε εξελίξει την τέχνη του στο θέατρο Birmingham Rep, πρόκειται να λάβει το lifetime achievement award στα φετινά βραβεία Ολίβιε, τα πιο παλιά και σημαντικά θεατρικά βραβεία της Βρετανίας. Η τελετή απονομής διοργανώνεται από τη Society of London Theatre, στις 2 Απριλίου, στο Royal Albert Hall του Λονδίνου.

Εφέτος θα αποτίσουν φόρο τιμής στην «αξιοσημείωτη» 60χρονη καριέρα του Τζάκομπι, με σπουδαίες ερμηνείες σαιξπηρικών έργων, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο και στη μικρή οθόνη: μεταξύ άλλων, πρωταγωνίστησε στις σειρές  του BBC «Εγώ ο Κλαύδιος» και «Last Tango in Halifax», χάρη στις οποίες έγινε ευρέως γνωσατός, και σε ταινίες όπως «Ο Λόγος του Βασιλιά» (2010).

Ο 85χρονος ηθοποιός έχει τιμηθεί δύο φορές με βραβείο Ολίβιε, για τις ερμηνείες του στον «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Ροστάν και του Μαλβόλιο στη «Δωδέκατη Νύχτα» του Σαίξπηρ, ενώ το 1994 τιμήθηκε με το βραβείο του Ιππότη για τις υπηρεσίες του στο θέατρο.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Βασιλικού Εθνικού Θεάτρου· το 1963 τον κάλεσε ο ίδιος ο Λόρενς Ολίβιε να συμμετάσχει στον νεοϊδρυθέντα θίασο: «Με είδε στο Birmingham Rep. Ο πρώτος ρόλος που μου έδωσε ήταν του Λαέρτη στον “Αμλετ” του Πίτερ Ο’Τουλ, και έμεινα μαζί του για τα επόμενα επτά χρόνια» είπε ο Τζάκομπι.

Ακόμη, αστειεύθηκε ότι ο Ολίβιε μπορούσε επίσης να γίνει «κακός», κάνοντάς τον να κλάψει σε μια πρόβα. «Πήρα τη σκυτάλη από τον Αλμπερτ Φίνεϊ, έναν μεγάλο σταρ. Ο Ολίβιε ήρθε να παρακολουθήσει την πρόβα και ήταν βιτριολικός προς εμένα. Μισούσε αυτό που έβλεπε και μου το είπε. Δεν ήμουν ο Αλμπερτ Φίνεϊ και αυτό έπρεπε να μου ειπωθεί».

Στην ερώτηση αν ο Ολίβιε του ασκούσε εποικοδομητική κριτική, απάντησε ότι «εκείνη την εποχή σκέφτηκα πως όχι, δεν το έκανε. Εφυγα και έκλαψα. Αλλά φυσικά, το έκανε. Δεν θα κατέστρεφε μόνο και μόνο για να καταστρέψει. Ηταν καλύτερος από αυτό. Οταν κατέστρεφε, δημιουργούσε ταυτόχρονα».

Από τα τρία χρόνια του στο Birmingham Rep, θυμήθηκε το εξής: «Ανεβάζαμε ένα νέο έργο κάθε τέσσερις εβδομάδες. Οταν πρωτοπήγα, ήμουν απόλυτα ερασιτέχνης. Ημουν περιτριγυρισμένος από πολύ καλούς επαγγελματίες ηθοποιούς και ήταν μια εξαιρετική εμπειρία μάθησης».

Υποστήριξε ότι η απώλεια σημαντικού θεατρικού ρεπερτορίου έχει απαξιώσει την τέχνη της υποκριτικής: «Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι μπορούν να μπουν στον κόσμο της υποκριτικής από την πίσω πόρτα –“δεν χρειάζομαι τίποτα, μπορώ να το κάνω τώρα, έχω το ταλέντο να το κάνω”–, χωρίς τη βασική δουλειά που σου δίνουν πάντα οι επαναλήψεις».

Ο Ντέιβιντ Γκρίντροντ, κορυφαίος διευθυντής κάστινγκ, είπε: «Μερικές φορές χρειάζεσαι το όνομα ενός σταρ για να πουλήσεις μια παράσταση». Αλλά τελικά οι πρόβες είναι το παν, προσέθεσε, θρηνώντας επίσης για την κατάρρευση του θεατρικού ρεπερτορίου.

Με τη γνωστή του σεμνότητα, ο Ντέρεκ Τζάκομπι αναφέρθηκε, τέλος, στην επικείμενη βράβευσή του: «Σημαίνει πολλά. Κάνω αυτό το πράγμα εδώ και 63 χρόνια. Είχα πολλή τύχη όλον αυτόν τον καιρό. Και αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News