Η θλιβερή είδηση ανακοινώθηκε από την Παρί Σεν-Ζερμέν, της οποίας υπήρξε προπονητής στα μέσα της δεκαετίας των ‘70s. Ο γαλλικός σύλλογος τον χαρακτήρισε ως «μνημείο του γαλλικού ποδοσφαίρου», και δεν είναι υπερβολή. Μπορεί ο Ζιστ Φοντέν, που απεβίωσε την Τετάρτη (1η Μαρτίου) στην Τουλούζη, σε ηλικία 89 ετών, να μην έφτασε σε δημοφιλία τον Μισέλ Πλατινί, τον Ζαν-Πιέρ Παπέν, ή τον Ραϊμόν Κοπά, όμως κατόρθωσε να συνδέσει το όνομά του με μια αδιανόητη επίδοση, που παραμένει ακατάρριπτη εδώ και 65 χρόνια, και αποτελεί το μακροβιότερο ρεκόρ στον κόσμο των σπορ.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, στη Σουηδία, πέτυχε 13 γκολ – τα περισσότερα που έχει καταγράψει ένας παίκτης σε τελική φάση της ίδιας διοργάνωσης. Σκόραρε και στα έξι ματς στα οποία αγωνίστηκε σε εκείνο το τουρνουά με την εθνική ομάδα της Γαλλίας: τρία γκολ στο 7-3 επί της Παραγουάης, δυο στην ήττα (3-2) από τη Γιουγκοσλαβία, ένα στη νίκη (2-1) επί της Σκωτίας (είχε και δυο δοκάρια), δυο στο 4-0 επί της Βόρειας Ιρλανδίας, ένα στην ήττα (5-2) από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Κόσμου Βραζιλία, και τέσσερα στον μικρό τελικό, στη νίκη (6-3) επί της Δυτικής Γερμανίας. Επτά γκολ με το δεξί πόδι, πέντε με το αριστερό και ένα με κεφαλιά.

Πέρυσι στο Κατάρ, ο Κιλιάν Εμπαπέ πέτυχε 8 τέρματα. Οσα και ο Ρονάλντο (το «Φαινόμενο») στο Μουντιάλ της Απω Ανατολής (Νότια Κορέα – Ιαπωνία) 20 χρόνια νωρίτερα. Κανείς δεν έχει καταφέρει να πλησιάσει πιο κοντά στο σχεδόν εξωπραγματικό ρεκόρ του Φοντέν. Για να φτάσει στα 13 γκολ, ο Λιονέλ Μέσι χρειάστηκε πέντε τουρνουά. Στα Euro τα πρωτεία κατέχει ο Μισέλ Πλατινί, ο οποίος στη διοργάνωση του 1984 σκόραρε 9 φορές. Σπουδαία επίδοση, όμως δεν συγκρίνεται με εκείνη του 1958, που ο πρώην πρόεδρος της UEFA, μάλλον, δεν θυμάται (ήταν, μόλις, τριών ετών).

Ο «Ζίστο», όπως τον αποκαλούσαν οι συμπαίκτες του, θα περάσει στην Ιστορία του ποδοσφαίρου ως ένας από τους πιο χαρισματικούς «στράικερ» των γηπέδων. Ως ένας θρύλος της εθνικής Γαλλίας, όπως τόνισε στον Guardian ο σημερινός προπονητής της, Ντιντιέ Ντεσάν. Σε 21 διεθνείς εμφανίσεις του πέτυχε 30 γκολ (σχεδόν ενάμισι γκολ σε κάθε ματς, κατά μέσον όρο). Με την ίδια, εντυπωσιακή συχνότητα σκόραρε και σε συλλογικό επίπεδο: 259 τέρματα σε 283 παιχνίδια.

«Δεν υπήρξα ο ταχύτερος ή ο καλύτερος παίκτης, αλλά ήμουν αρκετά τυχερός», συνήθιζε να λέει στις συνεντεύξεις του, με τη σεμνότητα που τον διέκρινε. Αν η τύχη τον ευνόησε κάποτε, αυτό συνέβη στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο οποίο έγραψε ιστορία. Ο (τότε) προπονητής της Γαλλίας τον προόριζε για αναπληρωματικό, και ίσως δεν θα είχε την ευκαιρία να παίξει στα γήπεδα της Σουηδίας ούτε λεπτό, αν δεν είχαν τραυματιστεί οι βασικοί φορ: ο Ταντέ Τσισόφσκι και ο Ρενέ Μπιγιάρ. Τον άθλο του τον πέτυχε με παπούτσια που δανείστηκε από έναν συμπαίκτη του, τα οποία επέστρεψε μετά το τέλος της διοργάνωσης.

Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1933 στο Μαρακές, από Γάλλο πατέρα και Ισπανίδα μητέρα. Μεγάλωσε στην Καζαμπλάνκα, κι εκεί έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. Στην Ευρώπη ήρθε σε ηλικία 20 ετών, όταν τον απέκτησε η Νις. Επειτα από τρεις σεζόν στην Κυανή Ακτή, το 1956 πήρε μεταγραφή στη Ρεμς – από τις πιο δυνατές γαλλικές ομάδες εκείνης της εποχής. Κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα Γαλλίας (τρία με τη Ρεμς και ένα με τη Νις) και δύο Κύπελλα Γαλλίας (ένα με τη Νις και ένα με τη Ρεμς). Τη σεζόν 1957–1958 ήταν ο κορυφαίος σκόρερ στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, με 34 γκολ. Θα είχε κερδίσει το «Χρυσό Παπούτσι», αλλά δεν υπήρχε ακόμη.

Δυο σοβαροί τραυματισμοί στο ίδιο πόδι τον ανάγκασαν να αποσυρθεί πρόωρα από την ενεργό δράση, το 1962, σε ηλικία 28 ετών και 11 μηνών. Οπως είχε εκμυστηρευθεί σε συνέντευξή του, θα ήταν πρόθυμος να

ανταλλάξει το ρεκόρ του στο ΠΚ του 1958 με λίγο περισσότερο χρόνο στα γήπεδα. Το ποδόσφαιρο ήταν το πάθος του.

Συνέχισε να το υπηρετεί, ως προπονητής. Καθοδήγησε την Παρί (από το 1973 έως το 1976), και το 1974 τη βοήθησε να επιστρέψει στη Λιγκ 1, από την οποία είχε υποβιβαστεί. Το 1980, στον πάγκο της εθνικής ομάδας της γενέτειράς του (Μαρόκο) έχασε για λίγο την πρόκριση στο Μουντιάλ του 1982. Προπόνησε, επίσης, την Τουλούζ και, για έναν αγώνα (εναντίον της Ισπανίας) την εθνική Γαλλίας.

Δυο μήνες μετά τον θάνατο του Πελέ, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 έχασε και τον άλλο, μεγάλο πρωταγωνιστή του. Ο Φοντέν πρόλαβε να δει τις δυο χώρες που αγαπούσε, το Μαρόκο και τη Γαλλία, να παίζουν αντίπαλες στους ημιτελικούς του Κατάρ. Και «φεύγοντας», άφησε πίσω του μια μεγάλη πρόκληση για τους κορυφαίους «γκολτζήδες». Τους σημερινούς και τους αυριανούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News