Επιθυμούσε ποτέ η ελληνική κυβέρνηση πραγματικά τη συμφωνία με τους πιστωτές της; 'Η, η σημερινή κατάσταση το αποτέλεσμα μιας ευθύς εξ αρχής στοχευμένης συγκρουσιακής πολιτικής; Πιστεύω ότι μάλλον το δεύτερο ισχύει. Το ενδιαφέρον, μάλιστα, σημείο εδώ είναι ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προέβη σε ενέργειες και δηλώσεις που δεν απέρρεαν κατ' ανάγκη από το πρόγραμμά της, αλλά είχαν ως μοναδικό στόχο να εξοργίσουν τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Ας δούμε ορισμένες από αυτές:

Μια τέτοια ενέργεια αποτέλεσε το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας έθεσε στις προγραμματικές του δηλώσεις, με ιδιαίτερα λυρικό τρόπο, το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων για τα γεγονότα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του ατοπήματος, σκεφτείτε το εξης: Aς φαντασθούμε ότι ο πρωθυπουργός της Αλβανίας έρχεται στην Αθήνα προκειμένου να ζητιανέψει για δανεικά. Λίγο προτού φύγει από τη χώρα του, καλεί τους δημοσιογράφους και τους ανακοινώνει ότι πρόκειται να θέσει το θέμα των αποζημιώσεων για τις περιουσίες των Τσάμηδων στη Θεσπρωτία και για τα εγκλήματα εναντίον του άμαχου πληθυσμού κατά τη βίαια εκδίωξή τους από την Ελλάδα. Δεν θα χαρακτηρίζαμε την ενέργεια του «σκανδαλώδη»; Δεν θα τη θεωρούσαμε ως «πρόκληση» εναντίον της Ελλάδας; Δεν θα θεωρούσαμε ότι μία τέτοια ενέργεια στην ουσία δυναμιτίζει όλο το μεταπολεμικό βαλκανικό στάτους-κβο και ανοίγει το κουτί της Πανδώρας σε κάθε είδους διεκδικήσεις;

Το δεύτερο σημαντικό γεγονός αποτελεί η τοποθέτηση σε δύο κρίσιμα υπουργεία -Εξωτερικών και Άμυνας- δύο πολιτικών προσώπων που στηρίζουν πλήρως τη γεωπολιτική του Προέδρου Πούτιν, κι αυτό τη στιγμή που οι σχέσεις της Δύσης με την Ρωσία είναι ιδιαίτερα τεταμένες. Μάλιστα, ο υπουργός Εξωτερικών στις πρώτες τους δηλώσεις θεώρησε χρήσιμο να υπογραμμίσει ότι στη διένεξη Ρωσίας-Δύσης η Ελλάδα συντάσσεται με την πρώτη. Ποια αλήθεια ήταν η χρησιμότητα αυτών των ενεργειών πέρα απο να τονίσει το συγκρουσιακό προφίλ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των εταίρων τηςστη Δύση;

Παρεμπιπτόντως, στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω ότι η συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ προς τη Ρωσία δεν περιορίζεται μόνο στις γεωπολιτικές βλέψεις της τελευταίας, αλλά επεκτείνεται και σε υιοθέτηση της αυταρχικής πολτικής Πούτιν στο εσωτερικό της χώρας. Έτσι, οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μεταξύ της μικρής μειοψηφίας του Ευρωκοιβουλίου που αρνήθηκαν να καταδικάσουν τις διώξεις που ασκεί η κυβέρνηση Πούτιν εναντίον ΜΚΟ, όπως η Memoriam που διερευνά το σταλινικό παρελθόν της χώρας.

Άλλες ενέργειες, που οπωσδήποτε τόνιζαν το συγκρουσιακό προφίλ της Ελλάδας, ήταν ενέργειες όπως π.χ. η απίστευτη δήλωση του Γ. Βαρουφάκη με την οποία συνέκρινε την τρόικα με τη… CIA(!) καθώς και η δημοσίευση του γνωστού εμπρηστικού σκίτσου στην Αυγή, το επίσημο κομματικό όργανο της κυβέρνησης.

Όπως ανέφερα και προηγουμένως, οι ενέργειες αυτές θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε συγκρουσιακή ατζέντα. Διότι ούτε το θέμα των αποζημιώσεων, ούτε η φιλο-Πούτιν πολιτική, ούτε φυσικά η φιλοσοφία του σκίτσου της Αυγής απορρέουν (όχι άμεσα τουλάχιστον…) από το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Άρα, η προσφυγή σε αυτές τις ενέργειες δείχνει ότι υπάρχει και μία άλλη «κρυφή» συγκρουσιακή ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ, που κάθε ημέρα που περνάει μας φέρνει πλησιέστερα στον γκρεμό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News