Ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν είχε μόλις καταρρίψει ένα ασύλληπτο ρεκόρ που κρατούσε από το 1994. Από τότε που ο ίδιος δεν είχε γίνει -ακόμη- τερματοφύλακας σε επαγγελματικό επίπεδο. Πώς λέτε ότι το γιόρτασε; Ούτε με ένα αξέχαστο πάρτι, ούτε μια περήφανη συνέντευξη Τύπου, αλλά με ένα γράμμα στη μεγάλη του αγάπη: την εστία του, την οποία υπερασπίζεται -στα 38 του- με το ίδιο πάθος όπως την ημέρα που την πρωτογνώρισε, πριν από 26 χρόνια.

Ναι, ο Μπουφόν είναι ακόμα ερωτευμένος με την εστία του. Να, τι της έγραψε:

«Hμουν 12 ετών όταν σου γύρισα την πλάτη, αρνούμενος το παρελθόν μου για να σου εγγυηθώ ένα ασφαλές μέλλον. 
Πήγα με την καρδιά μου. 
Πήγα με το ένστικτό μου. 
Αλλά η μέρα που σταμάτησα να σε κοιτάζω στο πρόσωπο, ήταν επίσης η μέρα που άρχισα να σε αγαπώ. 
Να σε προστατεύω. 
Να είμαι η πρώτη και η τελευταία γραμμή άμυνας. 
Υπόσχομαι στον εαυτό μου οτι θα κάνω τα πάντα για να μη δω το πρόσωπό σου ξανά. Ή να το κάνω όσο το δυνατόν λιγότερο. Ηταν οδυνηρή κάθε φορά που το έκανα. Να γυρνάω και να συνειδητοποιώ ότι σε απογοήτευσα. Ξανά και ξανά. 
Είμαστε πάντα αντίθετα αλλά πάντα αλληλοσυμπληρωνόμαστε, όπως ο ήλιος και το φεγγάρι. Αναγκασμένοι να ζούμε δίπλα δίπλα, χωρίς να είμαστε σε θέση να αγγιζόμαστε. Συμπαίκτες στη ζωή, μια ζωή που μας στερεί κάθε επαφή. 
Περισσότερα από 25 χρόνια πριν, έδωσα τον όρκο μου: ορκίστηκα να σε προστατεύω. Να σε προσέχω. Να είμαι ασπίδα απέναντι στους εχθρούς σου. Σκέφτομαι πάντα την ευτυχία σου, βάζοντάς την πάνω και από τη δική μου. 
Ημουν 12, όταν γύρισα την πλάτη στην εστία μου. Και θα συνεχίσω να το κάνω, όσο τα πόδια, το κεφάλι και η καρδιά μου το επιτρέπουν». 

Γιατί ο «Τζίτζι» γράφει ότι έπαψε να την κοιτάζει στο πρόσωπο και της γύρισε την πλάτη; Λίγοι το γνωρίζουν, αλλά ο Μπουφόν άρχισε την καριέρα του -στις ποδοσφαιρικές ακαδημίες της Πάρμα- ως αμυντικός χαφ και κεντρικός αμυντικός. Ο έρωτάς του με τα δοκάρια ήταν κεραυνοβόλος. Κυριολεκτικά. Ο βασικός τερματοφύλακας ήταν τραυματίας. Οταν τον αναπληρωματικό τον χτύπησε κεραυνός, δεν υπήρχε τρίτος. Ο προπονητής του τον έβαλε να παίξει, αναγκαστικά, σε αυτή τη θέση. Προσωρινά. Αλλά σε δυο εβδομάδες ο Μπουφόν είχε καθιερωθεί ως ο βασικός πορτιέρο των μικρών της Πάρμα. Με το Νο 1 στην πλάτη έμελλε να γίνει διάσημος στα πέρατα του ποδοσφαιρικού κόσμου.

Φάνηκε από την πρώτη στιγμή οτι ήταν γεννημένος γι’ αυτή τη θέση. Δεν είναι τυχαίο οτι έξι χρόνια αφότου υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με την Πάρμα, η Γιουβέντους πλήρωσε 41 εκατομμύρια ευρώ (το 2001, λίγους μήνες πριν από την καθιέρωση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος) για να τον αποκτήσει. Ηταν -και παραμένει- η ακριβότερη μετεγγραφή τερματοφύλακα στα ποδοσφαιρικά χρονικά.

Ο Μπουφόν δοξάστηκε στη Γιουβέντους – και τη δόξασε. Μαζί της, αλλά και με την εθνική ομάδα της Ιταλίας (154 εμφανίσεις – Μουντιάλ το 2006), κατέκτησε σχεδόν τα πάντα. Τα πάντα, εκτός από την κούπα του Champions League. Αν και την άγγιξε δυο φορές: το 2003, που τη σήκωσε η Μίλαν στον Τελικό του «Ολντ Τράφορντ», και πέρυσι -στο Βερολίνο- που η Μπαρτσελόνα ήταν πολύ ανώτερη από την ιταλική ομάδα, φτάνοντας στην κορυφή της Ευρώπης. Ελάχιστα τον παρηγόρησε το γεγονός οτι τη σεζόν 2002-2003 είχε ανακηρυχθεί ο καλύτερος παίκτης του Champions League. Ηταν ο πρώτος τερματοφύλακας που πήρε αυτό το μετάλλιο.

Επιπλέον, της έμεινε πιστός. Ολα αυτά τα χρόνια, μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες έστρωσαν στα πόδια του συμβόλαια εκατομμυρίων. Αλλά εκείνος δεν την απαρνήθηκε ποτέ. Ούτε καν το 2006. Την ακολούθησε στον υποβιβασμό για το σκάνδαλο με τα στημένα ματς στην Ιταλία και περίμενε στωικά την ώρα της επιστροφής στα «σαλόνια» του Καμπιονάτο και της Ευρώπης. Στις 21 Οκτωβρίου 2015, ο «Τζίτζι» έφτασε σε μια μυθική επίδοση: του ποδοσφαιριστή με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής στην ιστορία της Γιουβέντους (48.893). Τα γιόρτασε στον αγώνα απέναντι στην Γκλάντμπαχ για το Champions League. Τα καλύτερα θα έρχονταν πέντε μήνες μετά.

Το μεσημέρι της Κυριακής 20 Μαρτίου 2016, στο Derby della Mole (Τορίνο – Γιουβέντους), χρειαζόταν να μη δεχτεί γκολ στα πρώτα τέσσερα λεπτά του αγώνα για να γράψει Ιστορία: να κρατήσει την εστία του απαραβίαστη επί 930 λεπτά, καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ (929 λεπτά) που κατείχε ο Σεμπαστιάνο Ρόσι. Ο Ρόσι δεν είχε νικηθεί -από τις 12 Δεκεμβρίου 1993 μέχρι τις 27 Φεβρουαρίου 1994- κάτω από τα δοκάρια της μεγάλης Μίλαν εκείνης της εποχής (με την επική αμυντική τετράδα των Τασότι, Μπαρέζι, Κοστακούρτα, Μαλντίνι), που κατέκτησε το πρωτάθλημα και, αργότερα, το Champions League.

Ο Μπουφόν, όχι μόνο άντεξε αλλά και ανέβασε το ρεκόρ κατά ένα ημίχρονο. Δέχτηκε γκολ -με πέναλτι του Μπελότι- στο 48ο λεπτό. Ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που είχε σκοράρει εναντίον του 38χρονου τερματοφύλακα στο ιταλικό πρωτάθλημα ήταν ο Αντόνιο Κασάνο (της Σαμπντόρια) στις 10 Ιανουαρίου – εκείνο ήταν το μοναδικό τέρμα που είχε δεχτεί η Γιουβέντους στο Καμπιονάτο μέσα στο 2016! Εννέα ημέρες πριν από τον αγώνα του Τορίνο ο «Τζίτζι» είχε ξεπεράσει τον μεγάλο Ντίνο Τζοφ, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας των ’70s -στα 31 του- συμπλήρωσε 10 διαδοχικά ματς με την εστία του απαραβίαστη.

Επειτα από 15 χρόνια στη Γιουβέντους, ο Μπουφόν φοράει το γαλόνι του αρχηγού της. Αλλά -πέρα από το περιβραχιόνιο- είναι και πραγματικός ηγέτης της. Το απέδειξε (και) με την κίνησή του να γράψει -στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook- μια καλή κουβέντα για κάθε έναν από τους συμπαίκτες του. Αποθεώνοντας τη σημασία της ομαδικής δουλειάς ακόμη και πίσω από τα ατομικά ρεκόρ. Ιδού τα σχόλιά του:

«Κανένα ρεκόρ δεν γεννιέται από ένα άτομο. Δεν υπάρχει κανένα Νο1 έξω από την ομάδα. Τώρα θέλω να πω ευχαριστώ στον…

…Νέτο, για την ηρεμία που μεταδίδει στην ομάδα κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο. Γιατί είναι ηγέτης υπομονετικός και σιωπηλός.

…Κιέλο, γιατί δεν τα παρατάει ποτέ.

…Κάσερες, για τον ενθουσιασμό που δείχνει ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές.

…Αλεξ Σάντρο, γιατί είναι πάντα ευχαρίστηση να τον βλέπω πώς προσπερνάει τον αντίπαλο.

…Μπαρτσάλι: Κλωνοποιήστε τον αμέσως!

…Μπονούτσι, για την προσωπικότητά του. Και πάντα στην υπηρεσία της ομάδας.

…Ρουγκάνι, γιατί το να ακούς είναι μεγάλη και σπάνια αρετή.

…Στέφαν, γιατί είναι τα πόδια και τα πνευμόνια αυτής της Γιούβε.

…Εβρά, γιατί αν δεν τον είχαμε, θα έπρεπε να τον αποκτήσουμε.

…Κεντίρα. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

…Μαρκίζιο, τον μοναδικό ποδοσφαιριστή που ξέρω με χρώμα bianco και nero.

…Πογκμπά, γιατί δεν ζει το ποδόσφαιρο, αλλά το ανακαλύπτει.

…Ερνάνες, γιατί κάθε ομάδα πρέπει να έχει τον Προφήτη της.

…Λεμινά, γιατί είναι απλά ένας επιπέδου Γιούβε.

…Παντοΐν, γιατί όπου τον βάζεις παίζει – και παίζει μια χαρά.

…Ασαμόα, γιατί η θέλησή του για ποδόσφαιρο είναι πιο δυνατή από κάθε τραυματισμό.

…Στουράρο, γιατί «μάχεται, πέφτει, σηκώνεται και πάντα νικάει».

…Περέιρα, γιατί η φαντασία είναι το πιο ωραίο σε αυτό το σπορ.

…Ζάζα, γιατί είναι γεννημένος για να σκοράρει από οποιαδήποτε θέση.

…Μοράτα, γιατί τον χρειάζεσαι πάντα.

…Κουαδράδο, γιατί κάθε φορά που ξεκινάει, είναι σαν να λέει «πιάσε με αν μπορείς».

…Μάντζουκιτς, γιατί είναι πρώτος στο να επιτίθεται αλλά και να αμύνεται.

…Ντιμπάλα, γιατί αν μετά τον Τιράμ, τον Ζιντάν και τον Πίρλο το Νο21 πήγε σε αυτόν, κάποιος λόγος θα υπάρχει.

…και στον Mister, έναν νικητή στον ναό των νικητών!».

Ο Μπουφόν αφοσιώθηκε στο ποδόσφαιρο περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να αντέξει. Σαν να μην υπήρχε ζωή έξω από το γήπεδο. Το πλήρωσε με μια μεγάλη περίοδο βαριάς κατάθλιψης. Γενναίος, όπως και στο τερέν, δεν δίστασε να αποκαλύψει τους εφιάλτες του, αλλά και το πώς κατάφερε να ξεφύγει απ’ αυτούς. Για να βγουν κι άλλοι νικητές, όπως εκείνος.

Η εξομολόγηση έγινε στις αρχές Φεβρουαρίου, στην ισπανική εφημερίδα ABC:

«Ηταν μια σκληρή μάχη κόντρα στον ίδιο μου τον εαυτό. Χωρίς τη βοήθεια γιατρών και φαρμάκων. Δεν ήμουν ευτυχισμένος, και έπρεπε να μάθω να είμαι. Επρεπε να αγαπήσω τον εαυτό μου, να αρχίσω να ευχαριστιέμαι τη ζωή και τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν γινόταν να σκέφτομαι μόνο το ποδόσφαιρο. Αυτή η τραυματική εμπειρία με έκανε πιο ώριμο άνθρωπο. Νίκησα την κατάθλιψη, και αυτή είναι η καλύτερη απόκρουση της ζωής μου». Αναφέρθηκε και στην… απιστία του στο ποδόσφαιρο: «Μου αρέσει το τένις, όχι μόνο ως άθλημα αλλά και ως αντανάκλαση προσωπικοτήτων. Είμαι φίλος με τον Φέντερερ, τον θαυμάζω, μιλάμε συχνά και με ενθουσιάζει ο τρόπος που σκέφτεται. Το τένις είναι πολύ δύσκολο άθλημα για την ψυχή. Οταν χάνεις, πρέπει να το διαχειριστείς μόνος σου, μέσα σου». Περίπου την ίδια εποχή που πάλεψε με την κατάθλιψη, χώρισε και με την επί δεκαετία σύντροφό του, Αλένα Σερέντοβα. Ενα πανέμορφο μοντέλο από την Τσεχία, 4η Μις Κόσμος το 1998, με την οποία απέκτησε δυο γιους.

Τον ρώτησαν και πότε σκέφτεται να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Απάντησε οτι σχεδιάζει να εξαντλήσει το συμβόλαιό του με τη Γιουβέντους (σε δυο χρόνια) και να αποσυρθεί μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, το 2018. Στα 40 του. Πάρει – δεν πάρει το πολυπόθητο Champions League στις δυο σεζόν που του απομένουν, το πορτρέτο του «αιώνιου έφηβου» του ιταλικού ποδοσφαίρου θα κρεμαστεί στην πινακοθήκη των μεγαλύτερων πορτιέρο όλων των εποχών. Δίπλα σε εκείνα των Μπαρτέζ, Γιασίν, Καν, Κασίγιας, Νόιερ, Φαν Ντερ Σαρ, Σμάιχελ, Τζοφ, Τσεχ, Μάιερ, Μπανκς, Σίλτον, Θαμόρα… Αλλά ο κόσμος, περισσότερο από τις αποκρούσεις του, θα θυμάται τον χαρακτήρα του. Αυτόν τον αντιφατικό συνδυασμό του πάθους του για το ποδόσφαιρο και της ηρεμίας που βγάζει στο παιχνίδι, χωρίς το υφάκι του κορυφαίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News