545
|

Να κοιτάζουμε τα δέντρα

Αλκης Γαλδαδάς Αλκης Γαλδαδάς 2 Σεπτεμβρίου 2013, 00:06

Να κοιτάζουμε τα δέντρα

Αλκης Γαλδαδάς Αλκης Γαλδαδάς 2 Σεπτεμβρίου 2013, 00:06

Ο πρίγκιπας Σιντάρτα (που το όνομά του δηλώνει αυτόν που έχει επιτύχει τους σκοπούς του), έχοντας παραιτηθεί από όλα τα καλά ενός μελλοντικού θρόνου, συγκλονισμένος από τη φτώχεια, τις δυσκολίες επιβίωσης των ανθρώπων γύρω του και τον ίδιο το θάνατο, έπειτα από πολλή άσκηση και λιτότητα, κάθισε κάτω από ένα τεράστιο δέντρο και εκεί όπως λέγεται, έγινε ένας Βούδας, δηλαδή ένας φωτισμένος. Δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά πιστεύεται εδώ και αιώνες ότι συνέβησαν κάτω από ένα δέντρο, που όπως του έπρεπε και επιστημονικά ονομάστηκε Ficus Religiosa. Άλλωστε και η μητέρα του τον γέννησε στην ύπαιθρο, αν και βασίλισσα, κάτω από ένα δέντρο που ο μύθος λέει ότι χαμήλωσε τα κλαδιά του. Και χωρίς το μύθο όμως ξέρουμε και εμείς ότι κάποτε γυναίκες στους αγρούς μας γεννούσαν πιασμένες από ένα χαμηλό κλαδί δέντρου.

Θα δεις ακόμη και σήμερα ανθρώπους όταν πάνε εκδρομή να ακουμπούν στον κορμό ενός δέντρου και να ισχυρίζονται ότι «παίρνουν ενέργεια» εκείνη τη στιγμή. Λατρεύουμε τα δέντρα όταν είμαστε στο δάσος. Έξω από αυτό μάλλον χάνουμε κάθε διάθεση λατρείας. Μέσα στην πόλη λες και δεν τα βλέπουμε, δεν μας ενδιαφέρουν, δεν μας απασχολούν. Εντάξει, αποφεύγουμε να κοιτάζουμε κάτω γιατί η πόλη μας η Αθήνα είναι τόσο βρώμικη. Δεν στρέφουμε όμως το βλέμμα και λίγο προς τα επάνω. Μακριά από εμένα η προτροπή «όπου κοιτάζω να κοιτάζεις». Το μόνο που θα ήθελα να πω με αυτό κείμενο είναι αν γίνεται να τα βλέπαμε με άλλο μάτι. Γι’ αυτό και έβγαλα τις σχετικές φωτογραφίες κατά την περιπλάνησή μου τον Αύγουστο, όπου τα συναντούσα. Να στέκουν φαινομενικά ατάραχα, λουσμένα στις ακτίνες που ζεματούσαν τον τόπο γύρω. Τα δέντρα είναι κοινωνικά πλάσματα.

Όχι μόνο γιατί μας επιστρέφουν τις φροντίδες μας δίνοντας τη σκιά τους. Όπως έγραψε ο Colin Tudge στο «The secret life of trees», «όλα τα δέντρα, από όσο ξέρω κάνουν σεξ»! Και εκτός αυτού, προτιμούν όσο μπορούν να μην το κάνουν με τον εαυτό τους αλλά με άλλα του ιδίου είδους που βρίσκονται σε κάποια απόσταση. Εμπιστεύονται τον αέρα αλλά δωροδοκούν και άλλα πλάσματα για να πάνε το γόνιμο μήνυμα σε έναν άλλο σύντροφό τους. Πιο μεγάλα ζώα, σκαθάρια, πουλιά. Δεν σκέπτονται όπως σκεπτόμαστε εμείς αλλά έχουν στρατηγική για την επιβίωσή τους. Και έχουν συμβάλλει κάποτε στο να φθάσουμε να σκεπτόμαστε εμείς. Ναι, σύμφωνα με μια εξελικτική θεωρία, κάποιοι μακρινοί μας πρόγονοι για 80 εκατομμύρια χρόνια περίπου ζούσαν στα δέντρα, κάτω από αυτά, τα πράγματα ήταν πολύ υγρά και πολύ επικίνδυνα μάλλον. Εκεί επάνω ανέπτυξαν μια φοβερή δεξιοτεχνία με τα μπροστινά τους άκρα, επιτεύχθηκε ένας τέλειος συνδυασμός βλέμματος και κίνησης των χεριών. Στη συνέχεια, τα πολύ πιο ικανά χέρια σε σύγκριση με τα άλλα πλάσματα βοήθησαν οι σκέψεις του εγκεφάλου να μετουσιώνονται σε εργαλεία, κτίσματα, έργα τέχνης, αυτό πάλι παρακινούσε τον εγκέφαλο να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο. Και αν αποφάσιζαν ξαφνικά μια ημέρα όλα τα δέντρα του κόσμου να εξαφανιστούν τότε πώς θα ήταν η ζωή μας στη συνέχεια; Και αυτό μπορεί να φαίνεται αδύνατον αλλά το να εξαφανιστούν όλα τα δέντρα από μια πόλη δεν είναι και τόσο δύσκολο. Ας αρχίσουμε λοιπόν να τα βλέπουμε αυτά τα λίγα με άλλο μάτι και κυρίως με άλλο χέρι*. Ζουν ανάμεσά μας.

*Είναι γνωστό πως όποιος μαγαζάτορας θέλει κι άλλο χώρο στο πεζοδρόμιο, δηλητηριάζει με διάφορες ουσίες ένα δέντρο που τον εμποδίζει(;) και έρχεται ο Δήμος και απλά το ξεριζώνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News