Το αστείο κυκλοφορεί έντονα τις τελευταίες εβδομάδες στην Κουμουνδούρου. Στις σπάνιες στιγμές που στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται η ηρεμία και σταματούν να ακούγονται φωνές ανάμεσα στα στελέχη, οι εργαζόμενοι και αυτοί που βρίσκονται χαμηλότερα στην κομματική στελεχιακή ιεραρχία, βάζουν στοιχήματα αν πράγματι υπήρξε μια -προσωρινή- ειρήνευση ή κάποιος από τους συμμετέχοντες στον καβγά έσφαξε όλους τους υπόλοιπους.

Πέρα όμως από τις χαριτωμένες υπερβολές που λένε μεταξύ τους στα κεντρικά του ΣΥΡΙΖΑ για να διασκεδάσουν την κατάσταση, ένα πράγμα είναι εντελώς προφανές: η ομάδα εκείνη που κάπως βιαστικά δημιουργήθηκε για να προωθήσει την υποψηφιότητα Κασσελάκη και τελικά να κερδίσει την εσωκομματική μάχη, δεν υπάρχει πια. Ο Παύλος Πολάκης, ο άνθρωπος χωρίς τον οποίον όλοι ξέρουν ότι δεν επρόκειτο ποτέ να εκλεγεί ο Στέφανος Κασσελάκης, ακολουθεί τη δική του ατζέντα, διαφοροποιείται ρητά από αυτή του προέδρου και αν η σύγκρουση δεν έχει ξεσπάσει ακόμα, αυτό οφείλεται σε ανθρώπους που λειτουργούν ως αρμοί.

Τα υπόλοιπα στελέχη, φθείρονται καθώς προσπαθούν μάταια να δημιουργήσουν έναν κομματικό μηχανισμό από το τίποτα, με αποτέλεσμα οι παταγώδεις ενίοτε αποτυχίες τους να δημιουργούν εκατέρωθεν γκρίνια. Η στενή ομάδα του κ. Κασσελάκη είναι αυτή τη στιγμή χωρισμένη σε τρεις -τουλάχιστον- φράξιες, καμία από τις οποίες δεν έχει έναν υποτυπωδώς πανελλαδικό μηχανισμό. Και τέλος, αρκετά ενδεικτικό, οι μηχανισμοί που κινούνται για την επόμενη μέρα, μοιάζουν να θεωρούν το σημερινό κομματικό καθεστώς τόσο αδύναμο, ώστε σχεδόν δεν του επιτίθενται. Στη φασαρία που ξεκίνησε μετά την επίσημη ανακοίνωση της εκδήλωσης της «Εφημερίδας των Συντακτών», όπου ο Διονύσης Τεμπονέρας θα καθήσει στο ίδιο τραπέζι με την Εφη Αχτσιόγλου και τον Μανόλη Χριστοδουλάκη, με ουσιαστικό θέμα το κενό εξουσίας στην Κεντροαριστερά, οι αντιπαραθέσεις και η στάση στελεχών που δεν συμμετέχουν σήμερα στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ, κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον από τις κραυγές που εξαπέλυσαν οι Ηρακλείς του στέμματος.

Για παράδειγμα, είχε μικρότερη σημασία αν η Θεοδώρα Τζάκρη έκανε λόγο για «σκουπιδαριό Τζανακόπουλου», σε μια κάπως ιδιότυπη επίδειξη πολιτικού πολιτισμού, και μεγαλύτερη το γεγονός ότι ο Νίκος Παππάς απαξίωσε με αναπάντεχη δριμύτητα τη συμμετοχή του κ. Τεμπονέρα στην εκδήλωση, κάνοντας λόγο για «προσωπικές στρατηγικές» και «υποκλαπείσες έδρες».

Ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος υπουργός των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ηττήθηκε παταγωδώς στις εσωκομματικές εκλογές, τόσο γενικά όσο και ειδικά στο εσωτερικό των άλλοτε «προεδρικών» από τον κ. Πολάκη, αλλά εξακολουθεί να διατηρεί τον έλεγχο ενός μεγάλου κομματιού του κομματικού μηχανισμού. Καθώς οι φτωχές επιδόσεις του κ. Κασσελάκη δημιουργούν μια σταδιακή επανασυσπείρωση του μπλοκ του, ο κ. Παππάς έχει θέσει έναν σαφή στόχο: να κερδίσει το συνέδριο στο τέλος του μήνα, να υποχρεώσει τον κ. Κασσελάκη σε μια αναγκαστική συγκατοίκηση και να είναι ο άνθρωπος που θα κρατάει το μαχαίρι και το πεπόνι τον Ιούνιο, όταν μετά τις ευρωεκλογές η τράπουλα της Κεντροαριστεράς θα ανακατευτεί ξανά.

Ο κ. Τεμπονέρας από την άλλη, διαθέτοντας ελάχιστα ερείσματα στον μηχανισμό, είναι υποχρεωμένος να κάνει εξωστρεφείς κινήσεις για να παραμείνει στο προσκήνιο και να προβληθεί ως ο μοναδικός δυνητικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης μέρας –χωρίς να αποκλείεται διόλου να έχει μετανιώσει για την ατολμία που επέδειξε το περασμένο καλοκαίρι.

Το ενδιαφέρον είναι ότι τόσο ο κ. Παππάς όσο και ο κ. Τεμπονέρας έχουν λίγο-πολύ τον ίδιο σχεδιασμό στο μυαλό τους: να έχουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως διαπραγματευτικό χαρτί σε μια συζήτηση που εκ των πραγμάτων θα καταλήξει στην ανασύνθεση της Αριστεράς μέσα από υπερβάσεις και συγχωνεύσεις και με προοπτική την κοινή κάθοδο όλων των υπαρχόντων σήμερα σχηματισμών (ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – Νέα Αριστερά) στις βουλευτικές εκλογές του 2027 –ένα σχέδιο που εκτός από τον κ. Κασσελάκη, αποκλείει κατά βάθος και τον Νίκο Ανδρουλάκη.

Ο μόνος σχηματισμός στον οποίον αυτή η εξέλιξη δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα είναι η Νέα Αριστερά, η οποία επί της ουσίας συμμετέχοντας σε αυτή τη συζήτηση ρίχνει λευκή πετσέτα ως προς το ενδεχόμενο να αποκτήσει έναν πιο μόνιμο ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Με τις δημοσκοπήσεις να τη δείχνουν σταθερά όχι μόνο στο ¼ της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάτω από το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη, τα στελέχη που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το πολιτικό τους μέλλον μεσοπρόθεσμα βρίσκεται σε έναν νέο ενιαίο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Θα ήταν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ έτοιμοι να συνυπάρξουν ξανά μαζί τους; Αυτή τη στιγμή πιθανότατα όχι, αλλά το 2027 θα έχει ελάχιστη σημασία τι ισχύει αυτή τη στιγμή. Πολλώ δε μάλλον που ο Αλέξης Τσίπρας, διευκρινίζοντας ότι δεν θα πάει στην εκδήλωση των τριών πολιτικών της νεότερης γενιάς, δεν αποδοκίμασε ούτε στο ελάχιστο την πρωτοβουλία και όταν οι συζητήσει για μια ενοποίηση του χώρου ανοίξουν είναι μάλλον απίθανο να μη διεκδικήσει ρόλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News