Photo:memake

Στα ποδοσφαιρικά, δεν χρειάζεται να το πω ή μάλλον χρειάζεται για να είστε επιεικείς: είμαι σκράπα. Γνωρίζω μόνο τα απαραίτητα, στρογγυλή η μπάλα, 11 οι παίκτες, δυο οι διαιτητές, ένας ο προπονητής (που όταν χάνει η ομάδα φταίει αυτός, όταν κερδίζει το οφείλει σε όλους τους άλλους πλην του κόουτς), 90 λεπτά το παιχνίδι εκτός κι αν έχει παράταση ή πέναλτι (τα οποία παρεμπιπτόντως προτιμώ από το κανονικό παιχνίδι). Γνωρίζω επίσης ότι το ποδόσφαιρο είναι big business. Γιατί, λοιπόν, μου αρέσει το Μουντιάλ; Μερικές φίλες μου λένε ότι έχει να κάνει με τη συσσωρευμένη τεστοστερόνη, αλλά μάλλον είναι επηρεασμένες από το Sex and the City.

Νομίζω ότι πιο πολύ μου αρέσει το γύρω γύρω: τα άγνωστα εξωτικά ονόματα των ποδοσφαιριστών (Ντρογμπά, Εουρέλιο Γκομες, Ετό και πάει λέγοντας), οι περισπούδαστες τύπου Ντεριντά αναλύσεις και της τελευταίας ανθυποφάσης, τα ωραία χρώματα από τις φανέλες και οι ιαχές από τις κερκίδες. Μου αρέσουν οι κραυγές από τα καλοκαιρινά μπαλκόνια, τα delivery boys που πάνε κι έρχονται από τις πιτσαρίες, η έξαψη στις αντρικές παρέες και οι υποκριτικά θλιμμένες σύζυγοι που τάχατες χάνουν για ένα μήνα τους συζύγους τους (άλλο που δεν ήθελαν να ησυχάσουν για λίγο).

Βέβαια φέτος λίγο μαραγκιασμένα ξεκινάει το Μουντιάλ, χωρίς την αλλοτινή ξενοιασιά -ένεκα η κρίση και το άδηλο μέλλον- αλλά νομίζω δεν θα αργήσει να παθιαστεί το σύνηθες κοινό. Ο κόσμος θα ξεχαστεί, όμως δεν θα ξεχάσει αφού ξέρει ότι όταν σβήσουν τα φώτα στο Σοκερ Στάδιο θα συνεχιστεί το πιο σκληρό κατενάτσιο, το δικό τους για τη ζωή τους. Και εκεί προς το παρόν τα γκολ τα βάζουν άλλοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News