Αγαπώ κάτι Κυριακές που τρέχω στα χωμάτινα μονοπάτια του Εθνικού Κήπου, με την πάχνη στα πράσινα φύλλα να αστράφτει και τα μικρά αγάλματα να κάνουν πως δεν με προσέχουν. Το σημερινό πρωινό όμως το έχω στην καρδιά μου, για έναν λόγο ακόμη. Φέτος τρέχω στην κατηγορία των 5 χλμ στον Μαραθώνιο Αθηνών, φορώντας ένα κόκκινο μπλουζάκι που γράφει πως είμαι δρομέας χωρίς σύνορα, γιατί τρέχω για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.

Λίγο αργότερα μπαίνω στο γκρουπ μου και περιμένω να αρχίσει ο αγώνας. Εγώ και άλλοι περίπου 9.000 άνθρωποι, παρατάμε το πάπλωμα και το κυριακάτικο χουζούρι και ξεκινάμε για έναν υπέροχο γύρο στο κέντρο της πόλης. Ανυπομονώ και είμαι χαρούμενη, παρόλο που δεν έχω πιει καφέ. Η ενέργεια των γύρω μου, τελικά, είναι ότι πρέπει για να ανοίξει το μάτι. Λίγα λεπτά αργότερα δίνεται η εκκίνηση και το ποτάμι στο οποίο ανήκω ξεχύνεται στη λεωφόρο Αμαλίας.

Τρέχω σταθερά και αντιλαμβάνομαι ότι η προθέρμανση ήταν τελικά περιττή. Διότι έχω να υπερπηδήσω εμπόδια όπως καροτσάκια με χαριτωμένα βρέφη, σκυλάκια, φιλενάδες οι οποίες πιασμένες χέρι-χέρι μιλούν μεταξύ τους φωναχτά και λίγο μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους που βαδίζουν. Σε άλλη περίπτωση, αν ήθελα να βελτιώσω το χρόνο μου, θα στράβωνα. Αλλά όχι τώρα. Είμαι κομμάτι από μια ζωντανή γιορτή, μια πολύχρωμη σύνθεση που κατακτά τους δρόμους για καλό σκοπό, για μια ιδέα.

Συνεχίζω τα σλάλομ, λοιπόν, κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου στην οποία συναντώ ομάδα ηλικιωμένων Κινέζων με ερυθρόλευκες φόρμες με τη λέξη CHINA να τρέχουν κατενθουσιασμένοι. Στρίβω στη Ρήγα Φεραίου κι ανεβαίνω την Ακαδημίας. Δίπλα μου ένα νεαρό «ζαρκαδάκι» με το όνομα Ελίνα και δυο κοτσιδάκια να ανεμίζουν. «Μαμά, μαμά σε πέρασα» φωνάζει και γελά δυνατά. Μπροστά μου δύο κοπέλες με μπλούζες σε βαθύ πράσινο χρώμα, που τρέχουν για τον Αρκτούρο, μου ανοίγουν δρόμο να περάσω, καθώς ανεβάζω ταχύτητα. Τους φωνάζω «ευχαριστώ» και μου απαντούν «καλό δρόμο». Αρχίζει να κάνει ζέστη κι ο ιδρώτας κυλά, καθώς στρίβω αριστερά στη Βασιλίσσης Σοφίας. Δύο αγόρια, σε αναπηρικά καρότσια, κρατούν δύο σημαιάκια και τα ανεμίζουν ενθουσιασμένα. Θυμάμαι το σάλο που ξέσπασε πέρσι και που συνεχίστηκε δυστυχώς και φέτος με τον αποκλεισμό αθλητών χειρήλατου και «κλασικού» αµαξιδίου. Γιατί να αποκλείονται από τον αυθεντικό Μαραθώνιο αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να συμμετάσχουν ισότιμα και που γίνονται δεκτοί σε κάθε δρομική διοργάνωση στη χώρα, αλλά και παγκοσμίως; Σαν να μπαίνει ένα σύννεφο μπροστά μου. Τους κουνώ το χέρι. «Θα τρέξω και για εσάς», σκέφτομαι.

Σφίγγω τα χείλη μου και συνεχίζω με την εικόνα τους στο μυαλό μου. Λίγο πιο κάτω ομάδες νέων παιδιών δίνουν τον ρυθμό με κρουστά κι είναι σαν να ακούγονται οι χτύποι της καρδιάς μου σε στερεοφωνικό. Το Χίλτον προβάλλει κι έρχεται όλο και πιο κοντά μου. Εθελόντρια μου χαρίζει ένα χαμόγελο κι ένα μπουκάλι νερό, καθώς κοντεύω να περάσω το σημείο της αναστροφής. Πίνω δυο γουλιές και το ρίχνω στην άκρη, όπως όλοι, εκεί που θα μπορούσε να γίνει το μνημείο του πλαστικού μπουκαλιού. Στρίβω κι αρχίζω να κατεβαίνω με πιο γρήγορο διασκελισμό. Τι όμορφη που είναι η Αθήνα. Δεν μπορώ να την παρατηρήσω περνώντας καθημερινά με το αυτοκίνητο, χαμένη στις σκέψεις μου. Τώρα όμως έχω τη δυνατότητα να δω τα κτίριά της, πατώντας γερά στους δρόμους της, παίρνοντας πνοή από τη δική της. Να τη ζήσω.

Στρίβω στην Ηρώδου Αττικού. Ο ωραιότερος δρόμος της πόλης μετά τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ταπεινή μου άποψη. Στις άκρες κόσμος χειροκροτά και ενθαρρύνει. Χαίρομαι γιατί, πριν 4 χρόνια, στεκόμουν μόνη μου και θαύμαζα όσους αθλητές περνούσαν. Σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν κι άλλοι τόσοι παρακολουθούν. Το κλίμα αλλάζει. Προς το καλύτερο. Λίγα μέτρα ακόμη και περνάω κάτω από την αψίδα. Και τότε βλέπω μπροστά μου το Καλλιμάρμαρο να λάμπει μεγαλόπρεπα κάτω από τον ήλιο. Μου φαίνεται τεράστιο και με πιάνει δέος την ώρα που σκέφτομαι πόσοι αθλητές έχουν κάνει την ίδια διαδρομή με μένα. Πώς να ήταν άραγε η στιγμή που ο Σπύρος Λούης έμπαινε νικητής στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και το πλήθος ζητωκραύγαζε το όνομά του. Φαντάζομαι την ηχώ της νίκης, τα δάκρυα και τη συγκίνηση. Τερματίζω χαμογελώντας. Όλα πήγαν καλά. Νιώθω υπέροχα όχι μόνο λόγω του ίδιου του αγώνα, αλλά κι επειδή, μέσα από αυτόν βοήθησα να συγκεντρωθούν τα φάρμακα για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και να μαζευτούν χρήματα για “Το Χαμόγελο του Παιδιού” και για τα παιδιατρικά νοσοκομεία "Αγία Σοφία" και "Παν.& Αγλαΐας Κυριακού"

Περπατώ λίγο ακόμη και παίρνω το μετάλλιό μου. Το κρεμώ στο λαιμό μου κι εκείνη την ώρα ακούω το όνομά μου. Είναι οι γονείς μου που με είδαν να τερματίζω και με περιμένουν περήφανοι. Φεύγω από τον αγωνιστικό χώρο τρέχοντας κι ανεβαίνω στις κερκίδες του σταδίου. Φορούν το μετάλλιό μου και ποζάρουν για τις απαραίτητες φωτογραφίες. Κλείνουμε ραντεβού και για του χρόνου. Αυτή τη φορά όμως στα 10 χιλιόμετρα..

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News