Πέρασα δύο ώρες παρέα με ένα κομμάτι της Ελλάδας που ανθίζει εν μέσω κρίσης. ‘Όχι, δεν πήγα στο Ekali club. Στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών πήγα για τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου στις καλύτερες ταινίες του 2011.                

Κι εκεί ξανάκουσα από το στόμα της προέδρου της Κατερίνας Ευαγγελάκου ότι, ναι, στο επάρατο 2011 γυρίστηκαν περισσότερες ταινίες απ’ ό,τι το 2010. Μέσα στο πιο εχθρικό περιβάλλον. «Πλήρης εγκατάλειψη από το κράτος, απουσία επενδυτών, αδιαφορία των καναλιών πλην της NOVA». Κι, όμως. Αυτοί οι πεισματάρηδες έλληνες κινηματογραφιστές τα κατάφεραν, μην σας πω με τι αυτοθυσίες, κόπους, οικονομικές πατέντες, χρέη κλπ γιατί δεν θα με φτάσει όλο το protagon.               

«Δεν είμαστε κρατικοδίαιτοι. Δεν φάγαμε λεφτά, δε βγάλαμε λεφτά έξω. Μόνο ταινίες βγάλαμε», είπε η Κατερίνα Ευαγγελάκου. Όχι, βέβαια, ότι θα τους χάλαγε (τρελλοί είναι;)  μια στήριξη από την πολιτεία, με την οποία έχουν πια εντελώς προβληματικές σχέσεις. Δεν έστειλε πρόσφατα «εξώδικη δήλωση» (sic) το Σωματείο Ελλήνων Σκηνοθετών-Παραγωγών στον παλιό του κολλητό υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο, γιατί άφησε ανενεργό επί ένα χρόνο και τρείς μήνες τον κινηματογραφικό νόμο, που ο χώρος είχε υποδεχθεί με ανυπόκριτο ενθουσιασμό;                

Έξω από την αίθουσα ο πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου Γρηγόρης Καραντινάκης μετρούσε και ξαναμετρούσε τα χρήματα, που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν στα ταμεία του. Χρωστιμέϊκα από ΦΠΑ; 4,8 εκ. Η τακτική επιχορήγηση των 3 εκ περίπου ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό; Σταγόνα σταγόνα, μαρτύριο κανονικό, μόνο 380 χιλιάρικα έχουν φτάσει. Η επιστροφή του ειδικού φόρου επί των εισιτηρίων; Δεν αποδίδεται, ούτε στο Κέντρο, ούτε στους παραγωγούς. Μόνο μια τριετή χορηγία από τον ΟΠΑΠ κατάφερε να εξασφαλίσει (500 χιλιάδες κάθε χρόνο) κι αυτή θα πάει σε ταινίες πρωτοεμφανιζόμενων. Είναι όρος του χορηγού, καλός, δεν λέω.                 

Φταίει, βέβαια, η κρίση για όλα τα παραπάνω θλιβερά. Αλλά μήπως είναι και θέμα προτεραιοτήτων της πολιτείας; «Για την Λυρική Σκηνή πώς βρέθηκαν χρήματα και για το σινεμά όχι;», συμφωνεί και επαυξάνει δίπλα μου ο παραγωγός Κωνσταντίνος Μωριάτης. Ας πρόσεχαν, πάντως, κι αυτοί. Με την ακμαία, δημιουργική και χαρούμενη εικόνα, που έδωσε το «εγκαταλελειμμένο» ελληνικό σινεμά στην τελετή απονομής των βραβείων του, κάποιος θάλεγε: «καλά τα πάνε και μόνοι τους, τι γκρινιάζουν;».                  

Ακόμα και αυτοί που επιλέχτηκαν για να παραδώσουν τα βραβεία είχαν ιδιαίτερο νόημα, μας έκλειναν το μάτι. Οι περισσότεροι δεν ήταν καν καλλιτέχνες, αλλά επιτυχημένα, φιλόδοξα, δημιουργικά σπασικλάκια της επιστήμης και των επιχειρήσεων.  Η Μαντελένα Ανηψητάκη έχει βραβευτεί για την αισθητική αναβάθμιση των φωτοβολταϊκών. Ο Στάθης Γκόνος ερευνά τα αίτια του γήρατος στο ΕΙΕ. Ο Παντελής Αβραμίδης έχει την  εταιρεία ενδυμάτων Αttrattivo, και κάποτε μπήκε συμπαραγωγός σε ταινία. Η Πένη Βλάχου ίδρυσε  εταιρεία εκτροφής σαλιγκαριών. 
                 
Και για να μην νομίζετε ότι η τελετή ήταν κάτι σαν μάζωξη του Στέφανου Μάνου, σπεύδω να συμπληρώσω ότι τα δυό σημαντικότερα βραβεία (καλύτερης ταινίας και καλύτερου ντοκιμαντέρ), που συνηθως τα δίνουν θεσμικά πρόσωπα, φέτος τα παρέδωσαν ένας 70χρονος μαραθωνοδρόμος (Λευτέρης Μαυρόπουλος) και μια καθηγήτρια στο σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Κορυδαλλού (Πέπη Ορφανάκη). Είναι τρελλοί αυτοί οι σκηνοθέτες;                                    

Κι αν σε όλα τα παραπάνω αισιόδοξα, πρωτότυπα, δυναμικά προσθέσω ότι 1) θριαμβευτής ήταν δικαίως ο Φίλιππος Τσίτος με τον «Άδικο κόσμο» του 2) το ειδικό τιμητικό βραβείο της Ακαδημίας πήγε στον κινηματογράφο «Αττικόν», πού κάποιοι μπαχαλάκηδες τόσο χάρηκαν που κάηκε και 3) ότι η τελετή τελείωσε με την φράση της νεαρότατης Αλεξάνδρας Μπουσίου, βραβευμένης παραγωγού του Τσίτου, «ελπίζω να ζήσουμε σε έναν δικαιότερο κόσμο, όπου οι πόρνες θα έχουν τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα», θα καταλάβατε γιατί έστω και για λίγες ώρες το βράδυ της Δευτέρας είχα την αίσθηση ότι ζω σε άλλη χώρα.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News