Ούτε στην παρανομία να ήμουνα. Κανείς δεν με παίζει σ’ αυτές τις εκλογές. Κι αν έγραφα στο facebook ότι  θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ, το πολύ πολύ νάπαιρνα το like του Χρήστου Δερβένη. Εγώ, αντίθετα, έχω υπάρξει πολύ γενναιόδωρη. Έχω βάλει like και έχω διαβάσει μετά μεγίστης προσοχής εκατοντάδες εξαιρετικά κείμενα υποστηρικτών της Δράσης. Έχω κοινοποιήσει πόστ υποψηφίων της ΔΗΜΑΡ, που θέλω ειλικρινά να δώ στη Βουλή. Δεν έχω κολώσει ακόμα και μπροστά σε κάποιους, ελάχιστους πάντως, υποστηρικτές του Τσίπρα – όχι τον Λαφαζάνη, η καλή καρδιά έχει και τα όριά της.                   

Κι ενώ μοίραζα αφειδώς την προσοχή και τον σεβασμό μου σε ένα μεγάλο πολιτικό εύρος σχολίων (ποτέ σε Ν.Δ, ΚΚΕ και τα λοιπά άκρα) με έπιασα μια μέρα να διστάζω επί ώρα κάτω από φωτογραφία και δήλωση υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ, που πραγματικά γουστάρω. Να μην τολμάω, η δειλή, να βάλω ένα like. Μικρούλι, ασήμαντο και χαμένο στο πλήθος του facebook. Μού έπεσε η μούρη και η μαγκιά.              

Τα είχα ακούσει το πρωί και από τον γιό μου για κάποιο κείμενό μου, εδώ στο protagon. «Τι γίνεται ρε μάνα; Ντρέπεσαι να πεις στους κουλτουριάρηδες φίλους σου και τους συντρόφους σου στο ΚΚΕεσ ότι θα ψηφίσεις ΠΑΣΟΚ;». Έβαλα αμέσως like στον πασόκο. Ουφ, ανάσανα. Τόση αυτοπεποίθηση και αλαζονεία κυκλοφορεί σ’ αυτές τις εκλογές, ας πάρω τουλάχιστον λίγη από την πρώτη. Από την δεύτερη, δεν με βλέπω, με πνίγουν οι ενοχές.                  

Λές και έχω πει εγώ το «Τσοβόλα δώστα όλα», έχω χειροκροτήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου ως «τον άνδρα των ανδρών», έχω διορίσει χιλιάδες στο δημόσιο και έχω διεκδικήσει και στηρίξει συντεχνιακά προνόμια. Σας ορκίζομαι. Την αμαρτωλή δεκαετία του ‘80 εγώ αλλού ήμουνα -φοβάμαι ότι πολλοί που ήταν εκεί, τώρα την έκαναν για τον Καμμένο.                    

Μέχρι να αποφασίσω τι να ψηφίσω πέρασα του λιναριού τα βάσανα. Η δυσπιστία και η τσαντίλα μου για το ΠΑΣΟΚ  και η νοσταλγία για τα ιδανικά  της νιότης μου με έκαναν να ανακράξω «home, sweet home» όταν δημιουργήθηκε με τα χίλια ζόρια η ΔΗΜΑΡ. Υπέγραψα  κείμενα υποστήριξης. Ξαναπήρα μέρος μετά από πολλά χρόνια σε κομματικές διαδικασίες. Ας πρόσεχα. Τα σκαμπίλια άρχισαν να πέφτουν. Πρώτο και ξεγυρισμένο η σθεναρή αντίστασή της στη μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων.                

Ήρθε και έδεσε με την απάθεια του Κουβέλη σε κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή και την ασάφεια των προεκλογικών του λόγων. Μού είναι αδύνατον να ψηφίσω ένα κόμμα, που εξαρτά την μετεκλογική του στάση από το ποσοστό, που θα πάρει. Που δεν ζητάει τη ψήφο μου με ειλικρίνεια και ανοιχτά χαρτιά, αλλά με μετατρέπει σε μέντιουμ και καφετζού (εκτός από παθητικό κουκί). Που παριστάνει το αδιάφθορο και αμέτοχο στα χάλια μας, όταν τόσα χρόνια συνυπήρξε σε Συνασπισμό και ΣΥΡΙΖΑ με το απαύγασμα του αντιευρωπαϊσμού, του δογματισμού, του κρατισμού και  του μίσους για τις μεταρρυθμίσεις.                

Κοίτα που πήρα ξαφνικά τα πάνω μου. Μεγάλη ψυχοθεραπεία η γραφή. Αλλά αυτό δεν είναι ένα πολιτικό κείμενο. Ούτε ψηφοθηρικό. Ούτε θριαμβικό. Ούτε καν σίγουρο (με πιάνω καμμιά φορά να σκέφτομαι στη ζούλα τη Δράση). Ήθελα απλώς να πω ότι σ’ αυτές τις εκλογές, εκτός από όσους κάνουν πολύ θόρυβο, που περιφέρουν την αισιοδοξία και τον εγωκεντρισμό τους, πού όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν, υπάρχουν και κάποιοι ψηφοφόροι σαν κι εμένα. Που δεν έχουν με ποιόν να μαλώσουν. Δεν θέλουν να μαλώσουν. Μια έρμη συνεργασία και μια ισχυρή μεταρρυθμιστική κυβέρνηση ονειρεύονται, που δεν θα τα κάνει όλα ίσωμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News