Μπλέξαμε άσχημα μου φαίνεται. Τα αποτελέσματα της κάλπης δημιούργησαν ένα έκτρωμα που δεν μπορεί να αναλάβει καμιά πρωτοβουλία και το μόνο που το χαρακτηρίζει είναι διάφορες ψυχοσωματικές εμπλοκές – που είναι και φυσικές αν διαισθανθεί κανείς το βάρος της ευθύνης που έχουν αναλάβει οι εκλεγέντες και οι συνεργαζόμενοι. Στις δύο προεκλογικές περιόδους ακούσαμε πολλές και διάφορες κενότητες και επιπόλαιες κραυγές, χρησιμοποιήθηκαν τα χειρότερης ποιότητας μέσα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν (η τρομοκρατία και τα διλήμματα τύπου Ευρώπη ή Αφρική, ευρώ ή δραχμή, ολομόναχοι στον πλανήτη ή ενταγμένοι στην ΕΕ και άλλα πολλά) και το αποτέλεσμα είναι δυό βδομάδες μετά την τελευταία κάλπη να βρισκόμαστε ακόμα πιο καθυστερημένοι στις υποχρεώσεις μας, τα λεφτά να τελειώνουν σε βαθμό ρεαλιστικά επικίνδυνο, οι λαμογιές να συνεχίζονται –και να μην γίνεται τίποτα απ’ όσα οι εκλεγέντες υποσχεθήκανε.

Το δράμα δεν είναι μόνο η διάγνωση και διαπίστωση ότι κανείς δεν κάνει τίποτα. Το δράμα είναι πως και να θέλουνε, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα – οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που μόνο καταστροφές, απάτες και δείγματα μεγίστης ανικανότητας έχουνε καταγεγραμμένες στο ιστορικό τους. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. «Θα μας δώσουν άλλη μια δόση», «να περάσει το καυτό καλοκαίρι», «τον Σεπτέμβριο θα ληφθούν οι αποφάσεις», «η Ευρώπη κάνει λάθος, ας ελπίσουμε ότι θα το καταλάβει και θα ξαναρχίσει να μας βομβαρδίζει με τζάμπα λεφτά», «δεν είμαστε μόνο εμείς, είναι όλος ο Νότος και όχι μόνο ο Νότος» και διάφορες άλλες τέτοιου τύπου μικρομεσαίες μιζέριες που δείχνουν δειλία, αδυναμία παραδοχής της πραγματικής μας καταστάσεως και, πρώτα απ’ όλα μέγα έλλειμμα πολιτικού σχεδιασμού και ανοίγματος μιας προοπτικής που θα μπορούσε να μας δώσει έρεισμα. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι, στην κατάσταση που έχουμε φτάσει, καλύτερα να γκρεμιστούνε όλα, μήπως και μέσα στα ερείπια δούμε επιτέλους να γεννιέται το καινούργιο, μια ελπίδα, μια αχτίδα φωτός.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και ειλικρινά προσωπικά τον σέβομαι και τον αγαπώ πολύ, δυστυχώς όμως είναι καπετάνιος για μπουνάτσα, δεν είναι για τέτοια τρικυμία. Δίπλα του δεν βρίσκεται κανείς αξιόλογος πολιτικός που να ξεπερνάει το όριο του μετρίου. Τους ξέρουμε, έχουμε δείγματα δουλειάς τους – αλλά όσο και να συμφωνούμε όλοι ότι ο Κωστής Χατζηδάκης πχ, είναι αρκούντως φιλότιμος και εργατικός, συγχρόνως συμφωνούμε ότι δεν μπορεί να μας σώσει ο Κωστής Χατζηδάκης με τον Κουβέλη και τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Δεν υποτιμώ κανέναν, εγώ ειδικά που δεν ξέρω να ξεχωρίσω δυό γαϊδουριών τα  άχυρα. Όμως ως πολίτης, ως ψηφοφόρος και ως Έλληνας δεν μπορώ να μην δώ την αλήθεια ξεκάθαρα: Δεν θα τα καταφέρουμε με αυτή την κυβέρνηση, την ταλαίπωρη και μικρομεσαία, να βγούμε από τον βάλτο και την κινούμενη άμμο που μας ρουφάει προς τον πάτο κάθε μέρα και πιο αποφασιστικά.

Εδώ που φτάσαμε τώρα πια χρειάζονται ρήξεις και εθνική ενότητα αληθινή –όχι στα λόγια. Δεν περισσεύει κανένας: Όποιος αυτή τη στιγμή σκέφτεται «κομματικά» είναι στην ουσία ένοχος εσχάτης προδοσίας. Αν δεν αποφασίσουν όλοι αυτοί που ζήτησαν και πήραν την ψήφο μας να βρούνε έναν τρόπο να κάτσουνε στο ίδιο τραπέζι και να αναλάβουν κοινή δράση για την διάσωσή μας, είμαστε πιά χαμένοι από χέρι. Κι όσοi εξάντλησαν στις προεκλογικές περιόδους όλες τις «τεχνικές» για να υφαρπάξουν την ψήφο μας μόνο και μόνο για να βγουν βουλευτές και να εξασφαλίσουν προνόμια, μισθούς, αυτοκίνητα, οδηγούς, bodyguards, «κύρος» (σκατά κύρος έχει ο Έλληνας πολιτικός αλλά ο ίδιος δεν το καταλαβαίνει δυστυχώς)  -όλοι αυτοί, οφείλουν, να εξαργυρώσουν την εμπιστοσύνη που τους δείξαμε εμείς οι ψηφοφόροι στηρίζοντας μια κυβέρνηση που θα ξεπερνάει εμμονές και «πρωτοκαθεδρίες» – και θα έχει όραμα.

Χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση Εθνικής ενότητας που να τους περιλαμβάνει όλους τους Έλληνες, από το ΚΚΕ μέχρι την Χρυσή Αυγή. Αν η τελευταία προτιμήσει να αρνηθεί θα ήταν μεγάλη μας χαρά και ανακούφιση βέβαια, όμως και αυτό το απεχθές «κόμμα» το ψήφισε ο λαός σε κάποιο ποσοστό και εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να καταργούμε το σύνταγμα και την δημοκρατία γιατί θα μας εκδικηθεί – και η εκδίκηση θα είναι σκληρή.

Φυσικά η μεγίστη δυσκολία είναι η κόκκινη γραμμή του Αλέξη Τσίπρα και του Σύριζα που θέλει κατάργηση του Μνημονίου γιατί ξέρει ότι «αναδιαπραγμάτευση» δεν μπορεί να γίνει με την υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά που έχει δεσμευτεί γραπτώς να μην παρεκκλίνει από τα συμφωνημένα. Η δυσκολία εδώ, στο σημείο αυτό, είναι μεγάλη. Αν όμως καταφέρουν να συνεννοηθούν τα δυό μεγάλα κόμματα (η Ν.Δ και ο Σύριζα πια) και η διαπραγματευτική τους δύναμη θα είναι αντίστοιχα πολύ ισχυρή. Σεμνά και ταπεινά, για να θυμηθούμε και τον ανηψιό του Εθνάρχη, προτείνω, εγώ ο τελευταίος, να γίνουμε – μέχρι να περάσει η τρικυμία τουλάχιστον – μια δυνατή γροθιά, όλοι μαζί, μηδενός εξαιρουμένου. Να σκεφτούμε και να προτείνουμε λύσεις.

Αλλιώς σε πολύ λίγες εβδομάδες θα καταλάβουμε με μεγάλη σκληρότητα τι σημαίνει πραγματική πτώχευση.  Σ’ αυτή την περίπτωση θα καταντήσουμε μια χώρα-«παράδεισος» για φτηνό τουρισμό όπου θα έρχεται όποιος θέλει να αγοράσει πάμφθηνα πολύτιμα τοπία, ιστορία, νησιά, ηλιοφάνεια, απίστευτη ομορφιά –  και θα παρέχει ενδεχομένως άλλου είδους «υπηρεσίες» σε κυρίες τύπου Κριστίν Λαγκάρντ – που θα μας προσβάλλουν φάτσα φόρα έναντι πινακίου φακής -και αντίστοιχους κυρίους χαμηλού budget και ακόμα χαμηλότερης αισθητικής….

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News