Η Αταλάντα θα εμφανιστεί σε ευρωπαϊκό τελικό για πρώτη φορά στα 116 χρόνια της ιστορίας της. Η Μπάγερ Λεβερκούζεν έχει μια κάποια πείρα. Το 1988 κατέκτησε το Κύπελλο UEFA, και το 2002 έχασε το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ από την τρομερή Ρεάλ Μαδρίτης.

Ο προπονητής της Αταλάντα, Τζιαν Πιέρο Γκασπερίνι, υπήρξε ένας μέτριος χαφ στις αρχές της δεκαετίας των 80’s. Ενώ ο προπονητής της Λεβερκούζεν, Τσάμπι Αλόνσο, αγωνίστηκε σε μερικά από τα μεγαλύτερα club της Ευρώπης (Λίβερπουλ, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπάγερν Μονάχου) και κέρδισε, μεταξύ άλλων, δυο φορές την «Κούπα με τα μεγάλα αυτιά».

Ο Γκασπερίνι εργάζεται ως (πρώτος) προπονητής από το 2003. Οταν ανέλαβε την Αταλάντα (2016), ο Τσάμπι έπαιζε μπάλα ακόμη, στη Βαυαρία. Η Λεβερκούζεν είναι, ουσιαστικά, η πρώτη του δουλειά ως head-coach. Μέχρι πριν από ενάμισι χρόνο, μόνο τη Σοσιεδάδ Β είχε προλάβει να κυβερνήσει.

Οι δυο φιναλίστ του τελικού του Γιουρόπα Λιγκ διαφέρουν σε πολλά. Αλλά έχουν και αρκετές ομοιότητες. Εφέτος ζουν ένα όνειρο. Είναι από τις πιο θεαματικές, απολαυστικές ομάδες της Ευρώπης. Και οι προπονητές τους, άλλαξαν τη μοίρα τους.

Προτού συναντήσει τον Γκασπερίνι, η Αταλάντα ήταν μια τυπική μικρομεσαία ομάδα. Ακόμη κι όταν κατάφερνε να αποφύγει τον υποβιβασμό, πάντα τερμάτιζε στο κάτω μισό της βαθμολογίας. Στην Ευρώπη είχε να εμφανιστεί από το 1991. Οι μόνες ένδοξες στιγμές της ήταν, ένα Κύπελλο Ιταλίας (1963) και μια πορεία μέχρι τους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1988). Επαιζε το κλασσικό ιταλικό «ταμπούρι».

Το πρώτο μέλημα του 66χρονου ιταλού προπονητή, που κάποτε πέρασε από την Ιντερ και απέτυχε παταγωδώς (απολύθηκε έπειτα από μόλις πέντε αγώνες, στους οποίους μέτρησε μία ισοπαλία και τέσσερις ήττες), ήταν να δημιουργήσει μια επιθετική, ελκυστική ομάδα. Ο «παππούς», όπως τον αποκαλούν οι οπαδοί των «Μπεργκαμάσκι», επέβαλε ένα πρωτόγνωρο (για την Ιταλία) στιλ παιχνιδιού, το οποίο θα μπορούσε να περιγράψει κανείς ως «οργανωμένο χάος». Ζητά από τους μεσοεπιθετικούς του να αλλάζουν θέσεις διαρκώς, να βγαίνουν στην επίθεση με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να σουτάρουν πολύ και πρεσάρουν ασφυκτικά τους αντιπάλους. «Στόχος μας», λέει, «είναι να πετύχουμε ένα γκολ περισσότερο απ’ όσα θα δεχτούμε». Και αυτή η… συνταγή δεν αλλάζει, ακόμη κι αν απέναντι στην Αταλάντα βρίσκεται η Μαρσέιγ στον δεύτερο ημιτελικό του Γιουρόπα Λιγκ.

Από τη μέρα που ανέλαβε ο Γκασπερίνι, ο άλλοτε κομπάρσος του ιταλικού ποδοσφαίρου έχει τερματίσει έξι φορές στην πρώτη πεντάδα της Serie A, έπαιξε τρεις φορές στο Τσάμπιονς Λιγκ, τελικό στο Κύπελλο Ιταλίας, και τώρα φιλοδοξεί να σηκώσει ευρωπαϊκό τρόπαιο. Στη διαδρομή προς το Δουβλίνο απέκλεισε, μεταξύ άλλων, την πρωταθλήτρια Πορτογαλίας, Σπόρτινγκ, τη Λίβερπουλ του Κλοπ και τη Μαρσέιγ.

Αλλά το κυριότερο είναι ότι έγινε η «δεύτερη ομάδα» εκατομμυρίων ρομαντικών φιλάθλων. Στα ευρωπαϊκά της παιχνίδια η «La Dea» (Η Θεά) συγκεντρώνει πάνω από 40.000 θεατές, αν και προέρχεται από μια μικρή πόλη 120.000 κατοίκων – το Μπέργκαμο. Είναι τόσο διασκεδαστική, ώστε θέλουν να την απολαύσουν και οπαδοί άλλων συλλόγων.

Η ιστορία της Λεβερκούζεν έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μια ομάδα που στα 117 χρόνια της ύπαρξής της είχε κατακτήσει δύο τρόπαια όλα κι όλα (ένα Κύπελλο UEFA και ένα Κύπελλο Γερμανίας), εφέτος απέχει μόλις δυο αγώνες από ένα απίθανο «τρεμπλ». Εχει, ήδη, στεφθεί πρωταθλήτρια στην Μπουντεσλίγκα, έχοντας αφήσει την Μπάγερν Μονάχου 18 βαθμούς πίσω, απόψε διεκδικεί το Γιουρόπα Λιγκ, και το Σάββατο παίζει στον τελικό του Κυπέλλου Γερμανίας με αντίπαλο την Καϊζερσλάουτερν (Β’ Κατηγορίας).

«Τρέχει» ένα αδιανόητο σερί 51 αγώνων χωρίς ήττα (έχει να χάσει από τις 27 Ιουνίου του 2023) και το έχει καταφέρει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Αν κατακτήσει όλους τους τίτλους που κυνηγά, θα το έχει κάνει αήττητη σε τρεις διοργανώσεις, κάτι πρωτοφανές στα ποδοσφαιρικά χρονικά.

Οταν ο Τσάμπι Αλόνσο ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της, τον Οκτώβριο του 2022, η Λεβερκούζεν βρισκόταν στην προτελευταία θέση της κατάταξης με μόλις πέντε βαθμούς σε οκτώ αγωνιστικές. Σε χρόνο – ρεκόρ ο 42χρονος Βάσκος την οδήγησε στον παράδεισο. Αν κάνει το «τρεμπλ», θα πρόκειται για το πιο εντυπωσιακό κατόρθωμα πρωτοεμφανιζόμενου προπονητή μετά το 2002-2003. Τότε που ο Ζοσέ Μουρίνιο κατέκτησε με την Πόρτο, τον τίτλο στην Πριμέιρα Λίγκα, το Κύπελλο UEFA και το Κύπελλο Πορτογαλίας.

Η Λεβερκούζεν δεν είναι τόσο «φτωχή» όσο η Αταλάντα (χρηματοδοτείται από τον φαρμακευτικό κολοσσό της Bayer), όμως το μπάτζετ της είναι… σεμνό, και έφτασε ως εδώ χωρίς πανάκριβους σούπερ-σταρ και με «πρωτάρη» προπονητή. Με τα εφετινά της κατορθώματα κέρδισε τον σεβασμό και τη συμπάθεια των ρομαντικών φιλάθλων, που επιμένουν να πιστεύουν ότι η επιτυχία στο ποδόσφαιρο δεν εξαρτάται, αποκλειστικώς, από το χρήμα.

Λοιπόν; Με την Αταλάντα ή με τη Λεβερκούζεν; Με τον αυτοαποκαλούμενο «ιταλό σερ Αλεξ Φέργκιουσον», ή με τον κατά πολλούς «νέο Κλοπ»; Δυστυχώς δεν γίνεται, το τρόπαιο να μοιραστεί στα δυο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News