«Ο Ολάντ έκανε τον Σαρκοζί με τα κρεμμυδάκια. Μακάρι να το είχα κάνει εγώ». Κάτι είχα ακούσει για την γαλλική ευγένεια, αλλά ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, μέχρι πριν λίγες μέρες υποψήφιος της αριστεράς και αντίπαλος του Ολάντ, το παράκανε. Πρέπει να σιχαίνεσαι υπερβολικά τον Σαρκό για να αποφανθείς ότι στο προχθεσινό ντιμπέϊτ υπήρξε νικητής, κι αυτός ήταν ο σοσιαλιστής διεκδικητής της προεδρίας. Το «Χ», η ισοπαλία, στην οποία πάνω κάτω συμφωνούν όλα τα γαλλικά μίντια, μού φαίνεται πιο δίκαιη κρίση.                   

Αν πρέπει, πάντως, να υπάρχει ένας ηττημένος, έστω και στα σημεία, αυτός δεν ήταν ο Σαρκό, αλλά οι ιδέες του: εκεί προς το τέλος του ντιμπέϊτ, όταν άρχισε να τρομοκρατεί τους ψηφοφόρους για την σαρία, που δήθεν θα επιβληθεί στις γαλλικές κοινότητες αν οι «ξένοι» και ,φυσικά, οι μουσουλμάνοι, όχι οι Πολωνοί ή οι Ιταλοί, αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές. «Οι  πισίνες θα έχουν χωριστά ωράρια για άνδρες και γυναίκες», προειδοποίησε. Πάλι καλά, που δεν αναφέρθηκε και στις ωραίες γαλλικές πλάζ, που κάνουν μπάνιο οι ηρωίδες του Ρομέρ.                              

Μέχρι να φτάσει το ντιμπέϊτ στα μεταναστευτικά, να αρχίσει το ακροδεξιό παραλήρημα του Σαρκοζί και να πάρει τα πάνω του ο Ολάντ, είχε πάει η ψυχή μου στην κούλουρη. Περισσότερο ίδρωνα εγώ παρά η Βαλερί Τριερβελέρ. Εντάξει, στα οικονομικά είχα ψιλομπερδευτεί. Όλα αυτά τα γαλλικά αρκτικόλεξα, τα smic και τα σμακ, αλλά και τα νούμερα για ελλείμματα, χρέη και ανεργία με είχαν κάνει να ψιλοαποσυρθώ. Κάρφωσα το μάτι μου στο μάτι του Σαρκοζί, που γυάλιζε, και στο στόμα του, που πήγαινε ροδάνι. Διπλάσια ώρα είχε μιλήσει ο Ολάντ; Τετραπλάσιες λέξεις είχε πει ο Σαρκοζί. Ο,τι και να του απαντούσε ο Φρανσουά, και στον τοίχο, που λέει ο λόγος, να τον κόλλαγε, πρέφα δεν θα’ παιρνα. Ημουνα σίγουρη ότι όπου νάναι ο δεξιός χαρισματικός αγκιτάτορας θα κατάπινε αμάσητο τον άχρωμο σοσιαλιστή (πού σαι Σεγκολέν με τα ωραία σου), μην σας πω και τους δύο  δημοσιογράφους –έτσι κι αλλιώς η εξαφάνισή τους από το πλάνο θα πέρναγε απαρατήρητη.
              
Ευτυχώς που πίσω από την ευφράδεια του Νικολά έσκαγε σιγά-σιγά μύτη μια καθόλου γαλλική ευγένεια. Έμαθα με την ευκαιρία τι σημαίνει calomnie, τη λέξη mensonge την ήξερα. Ψεύτης και συκοφάντης ο Ολάντ; Φαντάζεστε ποτέ σε ελληνικό ντιμπέϊτ τους πολιτικούς αρχηγούς να κάνουν διάλογο, να διακόπτουν ο ένας τον άλλο επίμονα και ενοχλητικά για τους τηλεθεατές, να συγκρούονται και να λένε  κακές λέξεις, χωρίς να βγάλει κόκκινη κάρτα η Χούκλη;              

Ο επιθετικός Σαρκό κατέβηκε, για μένα τουλάχιστον,  πάραυτα από τον θρόνο του. Σαν μας κούναγε ήδη το μαντήλι. Η πίεση και το άγχος του απέναντι στον Ολάντ, που τόσο υποτιμούσε κάποτε, ένα πράγμα έδειχναν. Ότι ξέρει πια βαθειά μέσα του ότι έχει χάσει το παιχνίδι, δεν πάει  να αντιγράψει με κάθε κόμμα και τελεία τον φοβικό λόγο της Λε Πέν. Άλλωστε και η κρίση τράβηξε τον Ολάντ σε πιο συντηρητικές θέσεις για την μετανάστευση –νομίζω ότι είναι ο πρώτος σοσιαλιστής ηγέτης, που παραδέχεται την ανάγκη μείωσης του αριθμού των μεταναστών «λόγω κρίσης». Ακόμα και τα κέντρα κράτησης υποστήριξε στο ντιμπέϊτ, που κάποτε  μόνο «κατ’ εξαίρεση» δεχόταν.                                                

Κατά τα άλλα ο λόγος του  ήταν τόσο αριστερός, που εγώ, μια ελληνίδα του μνημονίου, εταράχθην σφόδρα. Τι αύξηση θέσεων εργασίας στα σχολεία, τι ύμνος στα συνδικάτα, τι ευρωομόλογα .Στα τελευταία ο Σαρκοζί, που δήθεν «έσωσε» την Ελλάδα, άστραψε και βρόντηξε. Γι’ αυτό και όταν  άρχισε ο Φρανσουά να απαγγέλλει το ποίημα  με τίτλο «Moi, president de la Republique” (Εγώ, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας») έχασα κάθε διάθεση να κρυφογελάσω με το φανερά καραπροβαρισμένο στιχούργημα. Κάθε φορά πού έλεγε «Moi, president de la Republique” (σαραντατρείς, παρακαλώ!), κοίταζα με τρυφερότητα τα μαγουλά του να κοκκινίζουν και το κεφάλι του να υψώνεται ελαφρά. Κι έλεγα, τώρα θα πεταχθεί και θα τον διακόψει ο απέναντι πολεμοχαρής με τα τακούνια. Δεν το έκανε. Ε, μάλλον έχει ήδη νέο πρόεδρο η Γαλλία.        
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News