Πότε ήταν ποδόσφαιρο το… ποδόσφαιρο; Οταν οι παίκτες ήταν αθλητές ερασιτεχνικών συλλόγων και το είχαν για πάρεργο, για το «ονόρε» και για τα «ζήτω» σε καφενεία χωρίς εσπρέσο, ή στην επαγγελματική εκδοχή του, με την προστιθεμένη υπεραξία των εταιρειών θεάματος, των χορηγών, των διαφημίσεων και όλων των άλλων καπιταλιστών που εμπλέκονται στον σχετικό αστρονομικό τζίρο;

Για τους φιλάθλους η απάντηση είναι αυτονόητη: σήμερα, διότι το θέαμα είναι ασυγκρίτως καλύτερο και ας μην υπάρχουν «παλικάρια» στο χόρτο, παρά μόνο «σταρ» και δίπλα τους κάποιοι «απλοί εργαζόμενοι» σε ρόλο βαστάζων. Βέβαια, τα σκάνδαλα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι πάμπολλα, ποικίλα και διασπαρμένα παντού, ωστόσο το σωστό μάρκετινγκ και οι κατάλληλες διασυνδέσεις τα διαγράφουν, ακόμη και από τη λαϊκή μνήμη. Σήμερα, λοιπόν, παίζει ο κόσμος μπάλα, πάει και τέλειωσε.

Το ίδιο πίστευε και ο ποδοσφαιρόφιλος κινέζος πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ, θαμπωμένος από τα καπιταλιστικά θαύματα που έβλεπε να συμβαίνουν στον… Πρώτο Κόσμο με τις πολύ έντεχνες πάσες του χρήματος. Βέβαια, του είχε μείνει η παλαιοκομμουνιστική νοοτροπία της πρωτιάς, απαλλαγμένη όμως από βαρίδια μιζέριας – η ένταξη της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και η θυελλώδης ανάπτυξη που επακολούθησε έκαναν θαύματα σε όλους τους τομείς της κινεζικής οικονομίας, γιατί να μην κάνουν και στην κινεζική μπάλα, σκέφτηκε.

Ετσι, έφτιαξε το δικό του πρωτάθλημα, που για ένα φεγγάρι θεωρήθηκε το ακριβότερο στον κόσμο. Προσέλαβε φημισμένους προπονητές, ψώνισε «σταρ» μπαλαδόρους, έχτισε πελώρια γήπεδα. Και δήλωσε ότι είχε τρεις στόχους. Ο άμεσος ήταν να δει την Εθνική Κίνας στο Μουντιάλ. Ο μεσοπρόθεσμος, να γίνει το Μουντιάλ στην Κίνα. Και ο μακροπρόθεσμος, να κατακτήσει το Μουντιάλ…

Ο κινέζος πρόεδρος είδε με συντριβή ψυχής τα φαραωνικά στάδια να αδειάζουν από λαό προ τριετίας, λόγω του κορονοϊού και της συνακόλουθης οικονομικής επιβράδυνσης. Εταιρείες που είχαν επενδύσει στον χώρο καταστράφηκαν, τεράστια τραπεζικά δάνεια δεν αποπληρώθηκαν, φούσκες έσκασαν. Το Κόμμα έσπευσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, ωστόσο από ποδοσφαιρικής απόψεως η Κίνα επέστρεψε σε μία κατάσταση που ο πρόεδρος δεν ήθελε καν να φανταστεί: στο να παίζουν πλέον μπάλα όχι οι ακριβοπληρωμένοι ξένοι «σταρ», αλλά τα παλαιάς κοπής λαϊκά «παλικάρια» της.

Το νέο, εραστιτεχνικότατο στυλ ποδοσφαίρου ρίζωσε στην επαρχία Γκουιτζού, τη φτωχότερη της Κίνας. Και συγκέντρωσε το ενδιαφέρον πολλών Κινέζων, οι οποίοι επισκέπτονται την αγροτική περιοχή Ρονγκτζιάνγκ για να δουν τουρνουά 20 ομάδων με παίκτες ηλικίας 15 έως 40 ετών. Αυτοί είναι επαγγελματίες στη ζωή, και στο γήπεδο πάνε για προπόνηση και για τους αγώνες του Σαββάτου.

Η επιτυχία τους είναι εκπληκτική, έγραψε η Corriere della Sera. Μέσα σε δύο μήνες προσέλκυσαν 420.000 θεατές-τουρίστες στα επαρχιακά γήπεδα. Οι θεατές δεν πλήρωσαν εισιτήριο για να δουν τα ματς, όμως άφησαν στα χωριά της περιοχής περί τα 153 εκατ. ευρώ σε ταβέρνες, χάνια, μαγαζιά τοπικών προϊόντων κ.λπ. Γιατί κουβαλήθηκε τόσος «πρωτευουσιάνικος» κόσμος στα χωριά; Μάλλον για να ξαναζήσει έναν τρόπο ζωής χαλαρό, που στις πόλεις τον εξαφάνισε η θυελλώδης ανάπτυξη, αυτή που γέννησε και τις ποδοσφαιρικές εταιρείες, τα γιγάντια στάδια και τα παλαβά όνειρα του Σι, όλα όσα είναι πια φαλιρισμένα.

Οι ερασιτεχνικοί αγώνες με μπαλαδόρους «παλικάρια» –εργάτες, αγρότες, υπαλλήλους, καθηγητές σχολείων– μεταδίδονται και από το κινεζικό web. Μάλιστα, το τελευταίο δίμηνο, τα βίντεο των αγώνων έχουν συνολικά 20 δισ. επισκέψεις! Το επίπεδο του ερασιτεχνικού παιχνιδιού των χωρικών, προφανώς, δεν είναι υψηλό, κατέληξε η Corriere, όμως ο κινεζικός Τύπος γράφει ότι οι τουρίστες το βρήκαν «καλύτερο από το αναμενόμενο». Και άσε τους αφελείς Σαουδάραβες να μαζεύουν «σταρ» που δύουν, χρυσοπληρώνοντάς τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News