Δείτε εδώ το slide show του Θανάση Τρομπούκη 

Πρώτη φορά στη ζωή μου είπα κι εγώ να συμμετέχω στην χθεσινή Παγκόσμια Μέρας Ποίησης και το μετάνιωσα. Ξεκίνησα πρωί πρωί ξεφυλλίζοντας τον Σεφέρη μου. Λίγες ώρες αργότερα, μούσκεμα στον ιδρώτα, κοψομεσιασμένη, με μια βαβούρα στ’ αφτιά κι ένα ντάμπα ντούμπα στις φλέβες, καθισμένη σε μπαράκι της Κολοκοτρώνη έβρισκα ότι οι  νεραντζιές στο πεζοδρόμιο και η τζαζ στα μεγάφωνα είχαν πολύ περισσότερη ποίηση απ’ όση η πολυδιαφημισμένη πορεία ποιητών, στην οποία είχα μόλις συμμετάσχει. Το είχα στρίψει, βέβαια, πριν ολοκληρωθεί στο Σύνταγμα, αλλά αυτό κάθε άλλο παρά καθιστά αίολη την μαρτυρία μου.                        

Να πω πρώτα τα θετικά, για να μην φανώ προκατειλημμένη. Η πορεία, που ξεκίνησε από το βιβλιοπωλείο «Ιανός» της Σταδίου, μια πρωτοβουλία του Ντίνου Σιώτη των (δε)κατων με πολλούς υποστηρικτές, από γνωστούς ποιητές μέχρι εκδοτικούς οίκους, είχε απρόσμενα μεγάλη ανταπόκριση. Πολύς κόσμος κάθε ηλικίας -μπορεί και δυο χιλιάδες. Πολύ πάθος. Πολλά πλακάτ με ωραίους στίχους -αν και έτσι ξεπουπουλιασμένη η ποίηση καταντάει σλόγκαν, ενώ ένα  κεφάλι του Μανόλη Αναγνωστάκη, αιωρούμενο σε κίτρινο χαρτόνι πάνω από το πλήθος, με ανατρίχιαζε, λες και τον είχαν μόλις αποκεφαλίσει.                 

Άλλα, όμως, ήταν τα προβλήματα. Έλλειψη καθαρού στόχου και υπέρμετρη αυταρέσκεια –και δεν εννοώ μόνον τον ποιητή εκείνο, που κρατούσε πλακάτ με δικούς του στίχους. Γιατί, τι ακριβώς ήταν η πορεία; Μια υπενθύμιση ότι υπάρχει και η ποίηση, που όλοι την μαλώνουν και την υποτιμούν; Μια διαμαρτυρία για την κρίση, τους πολιτικούς, την διαφθορά, τον λαϊκισμό και τους βανδαλισμούς από ανθρώπους πολιτισμένους, διαβασμένους και ευαίσθητους; Μάλλον και τα δύο σε συσκευασία ενός, κάτι που σε άφηνε να καταλάβεις και το κεντρικό πανό με τον στίχο του Ελύτη «κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», αλλά και τα επιλεγμένα προς ανάγνωση ποιήματα, το «Επί Ασπαλάθων…» του Σεφέρη και το «Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ» του Καβάφη.                 

Με έναν πήδο, όμως, που θα τον ζήλευε και ο ποιητής, η δήθεν αλλιώτικη πορεία γρήγορα έγινε μία από τα ίδια. Άλλαξε με ποιητικό οίστρο τα φώτα στο κέντρο της Αθήνας. Οι ήσυχα συγκεντρωμένοι στο πεζοδρόμιο έξω από τον «Ιανό» ανέπτυξαν καρδαμωμένοι τις δυνάμεις τους και με επικεφαλής μια μπάντα κατέλαβαν τη μισή Σταδίου. «Μα γιατί κόβουμε την κυκλοφορία;», τόλμησα να αντιδράσω. «Διαμαρτύρεται η ποίηση», απάντησε μια κυρία. Κρατούσε το κεντρικό πανώ, άρα κάτι παραπάνω ήξερε.                        

Διαμαρτύρονταν, όμως, και τα αυτοκίνητα προσθέτοντας κορναρίσματα στα τύμπανα της μπάντας. Αίφνης ή καλή μου διάθεση πήρε τούμπα. Ο Σαχτούρης, ο Κατσαρός και ο Σικελιανός και η  παρηγορητική τους δράση έσβησαν. Άρχισα να σούρνομαι περίλυπη κάτω από τον ίσκιο δύο καλλιτεχνών με ξυλοπόδαρα, που χοροπήδαγαν και με υπόκρουση βραζιλιάνικους ρυθμούς. Βραζιλιάνικους; Ακούνε καλά τα  αυτάκια μου; Μήπως για να δηλωθεί συμβολικά το εξωτικόν της ποίησης; Μήπως και φιλοτιμηθεί κανείς από τους οδοιπόρους της να  κουνήσει το κορμάκι του; Μπά, μόνο στο gay parade γίνονται αυτά.                           

Ανεβήκαμε την Κοραή, διασχίσαμε την Πανεπιστημίου («με το πράσινο», είπε στον βρόντο κάποιος ευγενής), κάναμε μια στάση στην Βιβλιοθήκη, τα λάτιν εισήγαγαν Καβάφη  διαβασμένο από ντουντούκα, ξανακαταλάβαμε τη μισή Πανεπιστημίου, η οποία ως γνωστόν έχει φαρδιά πεζοδρόμια και θα μας χωρούσαν, κάναμε κι άλλες στάσεις, στο Πανεπιστήμιο για Ελύτη και στην Ακαδημία για  Σεφέρη. Τότε ξαφνικά αντιλήφθηκα μπροστά μου τον δρόμο  μέχρι το Σύνταγμα, ανοιχτό, έρημο και άδειο. Η αστυνομία είχε κόψει την κυκλοφορία.                         

Την έκανα διακριτικά. Έχασα, θα μού πείτε, τον Όμηρο στην γωνία Πανεπιστημίου και Ομήρου (τι πρωτοτυπία), και τους χορούς από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης στο Σύνταγμα. Ντρεπόμουνα, όμως, αφόρητα να ταλαιπωρώ τους συμπολίτες μου στο όνομα της ποίησης. Κι εγώ που νόμιζα ότι δεν την αγαπούσα όσο της αξίζει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News