To «ΣΥΡΙΖΑ με λεφτά», όπως το είδαμε την προηγούμενη δεκαετία, ήταν ένα πακέτο ιδεολογίας και τρόπου ζωής αναγνωρίσιμο, έως και κυρίαρχο, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Σήμαινε ότι αν δήλωνες αριστερός και κρατούσες τις «αρχές και τις αξίες σου», μπορούσες να χαρείς και την πισίνα σου, πχ. στην Αίγινα, σε ένα εξοχικό υψηλής αισθητικής με έπιπλα από το «Νέο Κατοικείν» και πίνακες του Σάμιου, του Φασιανού και του Σταθόπουλου.

Τα βράδια στην Αίγινα, με το κρασί να ρέει και να σερβίρεται από φιλιππινέζους μπάτλερ ή μια «κοπέλα από το χωριό», οι παρέες συζητούσαν στις πλακόστρωτες αυλές για τα ηρωικά και παράτολμα που έκαναν τα χρόνια της χούντας (δηλαδή τίποτα, μπετά έριχναν), τα τραγούδια του Θεοδωράκη αλλά και το πώς πρόδωσε την Αριστερά ο Σαββόπουλος. Κουβέντιαζαν ακόμη για την παγκοσμιοποίηση, τα νέα ελπιδοφόρα κινήματα στη Λατινική Αμερική, το Mini Cooper της νιότης τους, που «το ξαναβγάζει τώρα, Λέλα, η BMW» και το πόσο δυσεύρετα είναι πια τα χταπόδια όταν βουτάνε με το ψαροντούφεκο.

Υπήρχε δηλαδή στο όλο πράγμα ένα επίπεδο ή καλύτερα η επίφαση ενός επιπέδου στα αισθητικά, ιδεολογικά και καλλιτεχνικά στάνταρ, η οποία έδενε με το «ηθικό πλεονέκτημα» του αριστερού που δήθεν «έχει δώσει αγώνες σε δύσκολα χρόνια» αλλά μετά ροκάνιζε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις επί ΠΑΣΟΚ. Το πακέτο αυτό ήταν ο «κρυπτονίτης» της Μεταπολίτευσης ή αλλιώς το κλειδί που άνοιγε όλες τις πόρτες για την ελεύθερη και πλούσια ζωή. Πάνω απ΄όλα για μια ζωή που ένιωθαν ότι την άξιζαν. Και —το κυριότερο— είχαν καταφέρει να πείσουν (να «ψαρώσουν» όπως λένε οι νέοι) και πολλούς ακόμη πως όντως ήταν έτσι: την άξιζαν, γιατί ήταν αριστεροί.

Ολα αυτά μέχρι που εμφανίστηκε ο Μητσοτάκης που τους έριξε από την εξουσία χωρίς καν να καταλάβουν τι έγινε, και στη συνέχεια ένας νέος αρχηγός, που αρχικά τους φάνηκε καλό παιδί και χρήσιμο για να διώξει κάτι ενοχλητικούς… Αλλά δεν ήταν τελικά και τόσο του χεριού τους γιατί τώρα ο «νέος» μοιάζει να τους τραγουδάει το ίδιο τραγούδι: «Γουστάρω ελεύθερη και πλούσια ζωή/και χαιρετώ σας/ και φιλώ σας/ όντα μικρά χρωματιστά/ μες στον καθρέφτη κλειδωμένα».

Μεταφορικά βέβαια τους λέει το ίδιο τραγούδι, γιατί στην πράξη ο Στέφανος Κασσελάκης γλεντάει σε σουίτα μπουζουκλερί με μπράβους και πορτιέρηδες ακούγοντας το «Μια νύχτα κόλαση» του Αργυρού. Το οποίο δεν αναφέρεται στη νύχτα του Πολυτεχνείου (οι παλιοί δήθεν ήταν μέσα), αλλά στην καψούρα του έλληνα νεόπλουτου με τα λουλούδια, τα διακοσάρικα και το υβριδικό Range Rover δίπλα στην είσοδο του μαγαζιού.

Οι φραγκάτοι, λοιπόν, πελάτες του Αργυρού παρκάρουν το τετρακίνητο «εγώ» τους δίπλα στην πόρτα. Αλήθεια όμως, πόσο απέχουν από τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την παλιά φρουρά; Ας κάνουμε μια προσπάθεια να δούμε την αλήθεια χωρίς τα συμπληρωματικά αξεσουάρ των δύο εποχών του κόμματος:

♦ Κάθε αντισυμβατική επιλογή του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει σήμερα να συνδέεται με ένα τεράστιο «εγώ». Αυτό το «εγώ» τα δικαιολογεί όλα. Σπίτι 1,8 εκατ. ευρώ; Γιατί όχι. Εκατομμυριούχος στα τριάντα του; Γιατί όχι. Ησυχαστήριο στη Νέα Υόρκη με πισίνα, σκανδιναβικό design και φάρμα ζώων; Γιατί όχι. Ιδιοκτήτης αριστερού κόμματος; Γιατί όχι. Σουίτα στον Αργυρό; Γιατί όχι; Ετσι, η νέα ηγεσία αγγίζει τα όρια της Υβρεως μέσα από τη μπρουταλιτέ, το θράσος που συνδυάζεται με την άγνοια. Υπάρχει όμως και το αριστερό μήνυμα: «Δεν είναι δυνατόν στα 35 μου να αγοράζω διαμέρισμα 1,8 εκατομμυρίων ευρώ και τρεις στους τέσσερις Ελληνες από 18 μέχρι 35 ετών να ζουν στο παιδικό τους δωμάτιο».

♦ Κάθε αντισυμβατική επιλογή της παλιάς νομενκλατούρας του ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετούσε όμως κι αυτή στην εποχή της τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Ενα τεράστιο «εγώ» που κατάφεραν να το παρκάρουν σε περίοπτη θέση κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης περιόδου, της Μεταπολίτευσης. Κι αν ο γραφικός χαρακτήρας του Κασσελάκη είναι το θράσος και η άγνοια, ο δικός τους ήταν η υποκρισία (του ηθικού πλεονεκτήματος) και η ημιμάθεια.

Επομένως, ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να αγγίζει την Υβρι με τον επιθετικό τραμπισμό του («υπουργοί σκοτώνουν παιδιά»), την άνευ προηγουμένου προβολή της χλιδής (αναμένουμε το πόθεν έσχες του) και την αισθητική του νεόπλουτου που χαίρει σεβασμού στα μπουζούκια (Αργυρός) αλλά τουλάχιστον το κάνει στο σωστό κόμμα. Γιατί, στην ουσία, το πνεύμα του δικού του αχαλίνωτου εγωϊσμού δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό των προηγούμενων για τους οποίους αποτελεί τη Νέμεση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News