Είδα κι εγώ την πρεμιέρα της σειράς «Famagusta», στο Mega. Η μυθοπλασία εποχής συνεχίζει να βρίσκει γόνιμο έδαφος στην τηλεόραση και το ιστορικό παρελθόν της Ελλάδας γίνεται προσφιλές πεδίο δράσης για τους δημιουργούς.

Ολο αυτό φέρνει μπροστά στον τηλεθεατή ψήγματα γνώσης μέσω ενός θεάματος που παρακολουθεί από τον καναπέ του. Δεν θα έλεγα ότι είναι μάθημα Ιστορίας, αλλά μπορεί να γίνει μια αφορμή για να αναζητήσεις τις πληροφορίες πίσω από το θέαμα που βλέπεις, να γκουγκλάρεις, να διαβάσεις, να ενημερωθείς.

Με το «Famagusta», ο σκηνοθέτης Ανδρέας Γεωργίου, μαζί με τον Κούλη Νικολάου και τη Βάνα Δημητρίου που υπογράφουν το σενάριο, επιχειρούν να βάλουν στη μικρή οθόνη τη μαύρη στιγμή του Ιουλίου του 1974 στην Αμμόχωστο, μέσα από την ιστορία ενός μαχητικού δημοσιογράφου από την Αγγλία (Χρήστος Λούλης) που ταξιδεύει στην Κύπρο για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ. Ο ίδιος αγνοεί ότι τότε αποχωρίστηκε  τους βιολογικούς γονείς του (Κοραλία Καράντη και Γιάννης Μπέζος), οι οποίοι,  πενήντα χρόνια μετά, ζουν ακόμα στη σκιά αυτού του γεγονότος.

Η σειρά έφερε μπροστά μας μια συγκλονιστική Δέσποινα Μπεμπεδέλη, που σε άφηνε άφωνο με την ερμηνεία της αφήγησής της, μεταφέροντας το βίωμα της Χαρίτα Μάντολες. Ηταν «η γυναίκα με τους περισσότερους αγνοούμενους», που είδε τον άνδρα της να σκοτώνεται δίπλα της, που δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά τους δικούς της και που πάνω της αποτυπώθηκε η τραγωδία ολόκληρου του κυπριακού λαού.

Ασφαλώς και θα συγκινηθείς, ακούγοντας τη διήγηση που με τόση αυθεντικότητα και εσωτερική ένταση μετέφερε η σπουδαία ηθοποιός. Ασφαλώς και θα κλάψεις, βλέποντας μπροστά σου, σε σκηνές, τα δράματα των ανθρώπων. Τη μάνα που έχασε το παιδί της, τα μπουλούκια με τα γυναικόπαιδα που ποδοπατήθηκαν από τους Τούρκους στρατιώτες, τους ανθρώπους που χάθηκαν εκείνο το ξημέρωμα και που ακόμα αγνοούνται.

Δεν γίνεται, όμως, να κλαις όλη την ώρα. Οσο δυσάρεστο και αν είναι το θέμα που πραγματεύεται μια σειρά, χρειάζεται μια ισορροπία στο πώς μεταφέρεται στον θεατή. Καταντά κουραστικό το βαρύ κλίμα να μη σπάει ποτέ και για κανέναν λόγο, το χιούμορ να απουσιάζει παντελώς και να μην υπάρχει ούτε μία ατάκα ούτε μία κατάσταση που θα σε κάνει να σκάσεις ένα χαμόγελο ανακούφισης.

Και όλο αυτό να συνοδεύεται από μια μουσική υπόκρουση μεταξύ των σκηνών που ενισχύει τον κόμπο στον λαιμό σου, αντί να τον απαλύνει. Τουλάχιστον, το υπομένεις πιο ελαφρά επειδή ακούς την ολύμπια φωνή της Μαρίας Φαραντούρη που ερμηνεύει το τραγούδι «Δεν Ξεχνώ» (σε μουσική του Χρίστου Στυλιανού και στίχους της Ελένης Ζιώγα), το οποίο έχει γραφτεί για τους τίτλους και μπαινοβγαίνει μέσα στο βαρύ κι ασήκωτο μουσικό σάουντρακ.

Η μανιέρα της συναισθηματικά ασφυκτικής ατμόσφαιρας που επιλέγεται (και) σε αυτή τη σειρά, αντί να αναβαθμίζει το θέαμα και το σοβαρό ιστορικό θέμα που αποτυπώνει, τελικά το καταβαραθρώνει στο επίπεδο ενός μελοδράματος. Του οποίου μοναδικός σκοπός είναι να ανοίξει την κάνουλα των δακρύων εκείνου που παρακολουθεί, ρίχνοντας μέσα του τόνους δραματικής συνθήκης, αγνοώντας τον πλούτο συναισθημάτων που θα μπορούσε να του ανακινήσει, βάζοντας στη συνταγή της σεναριακής δομής και σκηνοθεσίας κι άλλα υλικά, που δεν ακουμπούν στη συναισθηματική φόρτιση και δεν επιδιώκουν, μονοδιάστατα, την πρόκληση της θλίψης.

Αυτή η εύκολη συνταγή είναι, δυστυχώς, η επικρατέστερη στα δράματα της μικρής οθόνης μας. Και διαλύει κάθε προσδοκία υπέρβασης στην ποιότητα της ελληνικής τηλεοπτικής μυθοπλασίας, τουλάχιστον στον θεατή που έχει την αντίληψη να αξιολογεί και να καταλαβαίνει πότε μια δραματική σειρά είναι πραγματικά καλή.

Και μετά, έρχεται η αποθέωση. «Η σειρά καθήλωσε το κοινό», γράφουν οι τίτλοι. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα το καθηλώσει, βαδίζοντας και αυτή σε μια τροχιά που, επί της ουσίας, και παρά το δυνατό ιστορικό θέμα της, δεν τη διαφοροποιεί από τις περισσότερες μελοδραματικές σαπουνόπερες της τηλεόρασης. Στο τέλος, είναι σαν να βλέπεις μια ακόμα «Γη της Ελιάς». Και μια Δέσποινα Μπεμπεδέλη, δεν θα φέρει την άνοιξη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News