Υπάρχουν τόσοι πολλοί που είναι πραγματικά καλοί άνθρωποι, έχουν καλές προθέσεις στη ζωή τους, έχουν αποδεδειγμένα βοηθήσει συνανθρώπους τους, είναι έξυπνοι και μορφωμένοι, ακόμη και αγώνες για τα δικαιώματα των ζώων μπορεί να έχουν κάνει αλλά παρόλα αυτά δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για γάμο ομοφύλων ζευγαριών ή για τεκνοθεσία τους. Τους ξέρουμε, υπάρχουν δίπλα μας καθημερινά και το πιο εύκολο είναι να τους κουνήσουμε το δάκτυλο ως γνήσιοι “προοδευτικοί” αντί να προσπαθήσουμε να τους καταλάβουμε και να τους εξηγήσουμε. Δεν αναφέρομαι στους φανατικούς χριστιανοαναθρεμμένους που έτσι κι αλλιώς θεωρούν πρόστυχο μια γυναίκα να φοράει φούστα πάνω από τον αστράγαλο, αλλά σε όλους εκείνους που η ανατροφή που έχουν πάρει από την οικογένεια και το περιβάλλον που μεγάλωσαν δεν τους επιτρέπει να ανεχθούν την νόμιμη συμβίωση δυο ανθρώπων ιδίου φύλου, πόσο μάλλον να μεγαλώσει και ένα παιδί μαζί τους.

Ο κύριος φόβος είναι να μην διαταραχθεί το “κύτταρο” της οικογένειας έχοντας στο βάθος του μυαλού τους κατά πρώτον πως μια ομοφυλοφιλική σχέση είναι διαστροφή και κατά δεύτερο πως το παιδί αυτής της οικογένειας θα γίνει και εκείνο ομοφυλόφιλο και όταν ενηλιωκιωθεί θα δημιουργήσει μια αντίστοιχη οικογένεια, οπότε με την πάροδο του χρόνου (εδώ πιστεύουν άθελά τους και στο Δαρβίνο…), θα αποτελέσουν σημαντικό ποσοστό του συνόλου των οικογενειών.

Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι κατά πόσο είναι επιλογή ο συγκεκριμένος  προσανατολισμός και κατά πόσο μπορεί να επηρεαστεί από άλλους παράγοντες εκτός των γονιδιακών. Εδώ οι επιστήμονες συμφωνούν πως ένα 10-20% επιθυμεί ερωτικά είτε άτομο του ιδίου φύλου είτε είναι bisexual από τα πρώτα ερωτικά ερεθίσματα που δέχεται και αυτό δεν αλλάζει σε όλη τη ζωή άσχετα με τις εικόνες και τα πρότυπα που τους προβάλλονται (οι gay που έχουν θέση στα πρωϊνάδικα π.χ και ανησυχούν πολλοί για τον τρόπο ζωής που προβάλλουν ή η ταινία “Brodeback Mountain”, ούτε έναν straight δεν θα κάνουν να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό στην ερωτική του ζωή- αυτό το έχει αποφασίσει μέσα του όταν ήταν 5 και προσπάθησε ύπουλα να πιάσει το φουστανάκι της συμμαθητριούλας του στο νηπιαγωγείο…).

Το άλλο ερώτημα είναι κατά πόσο είναι ηθικό να μεγαλώνει ένα παιδί με δυό μπαμπάδες ή δυό μαμάδες και κατά πόσο μπορεί να ευτυχήσει έτσι. Θα μπορούσα να πω αρκετά αλλά προτείνω σε όλους που δεν το έχουν κάνει ήδη , να παρακολουθήσουν την εξαιρετική αμερικάνικη σειρά “Six Feet Under”. Σε ένα κομμάτι της όλης πλοκής, ο ομοφυλόφιλος γιος (David) μιας συντηρητικής οικογένειας ο οποίος είναι και ενεργό μέλος της τοπικής Εκκλησίας , αποφασίζουν με τον σύντροφό του Κιθ να συζήσουν.

Κάποια στιγμή της συμβίωσης συμφωνούν (όπως και οποιοδήποτε άλλο “κανονικό” ζευγάρι) να αποκτήσουν ένα παιδί. Τελικά μετά από αρκετές περιπέτειες καταφέρνουν να περάσουν ένα στάδιο δοκιμής βάζοντας στο σπίτι τους δυό αδελφάκια από ένα ίδρυμα που -αν θυμάμαι καλά- δεν ξέρουν ποιος είναι ο πατέρας τους και η μαμά τους μπαινοβγαίνει σε φυλακές και νοσοκομεία λόγω ναρκωτικών. Τα παιδιά είναι από την αρχή επιθετικά, με έντονη παραβατική συμπεριφορά και φέρονται σαν να ξέρουν πως είναι αδύνατον να τους κρατήσει και αυτό το ζευγάρι όπως όλα τα προηγούμενα (αυτό μάλλον θέλει και ο θεατής που συμπαθεί τον Κιθ και τον Ντέιβιντ…).Όμως χωρίς μελλοδραματισμούς , όλα παίρνουν τον δρόμο τους και αυτός είναι της κοινής ευτυχίας (μια από τις πάμπολλες διαστάσεις της σειράς είναι να βάλει έναν ανίδεο στον κόσμο της ομοφυλοφιλικής κοινότητας και τις δυσκολίες της-δεν θέλω να κάνω άλλα spoilers αλλά το τελευταίο επεισόδιο συμβουλεύω να μην κάνετε το λάθος και το δείτε μόνοι όπως ο γράφων…).

Όσοι μεγαλώσαμε παιδιά καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι εκείνα να αποτελούν και την παρέα μας όταν γίνουν ανεξάρτητα, και πόσο ακόμη πιο σημαντικό να έχουμε βάλει ένα κομμάτι στο πάζλ της ευτυχίας τους. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να παίξουν πετυχημένα και εκείνα αν το θελήσουν το ρόλο του γονέα κάποια στιγμή στη ζωή τους. Και εντελώς αντικειμενικά οι πιθανότητες να το πετύχουν είναι αν μεγαλώσουν σε ένα οικογενειακό περιβάλλον(όποια μορφή και να έχει αυτό), παρά σε ένα ίδρυμα. Όσα κηρύγματα από άμβωνος ή μη και να γίνουν, όσοι βουλευτές και να καταψηφίσουν, όσα ουρλιαχτά περί ηθικής και να ακουστούν, η φυσιολογική εξέλιξη είναι πως σε λίγα χρόνια κάποιοι θα έχουμε στο διπλανό διαμέρισμα γείτονες-οικογένειες που δεν θα έχουν την παραδοσιακή δομή των προηγούμενων γενιών. Ας το συνηθίσουμε και ας αφήσουμε αυτή την μικρή μειοψηφία να ζήσει όπως το έχει επιλέξει χωρίς να ενοχλεί κανέναν από εμάς τους υπόλοιπους και έχοντας τα ίδια δικαιώματα.

* Ο Θύμιος Κυρτζόγλου είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News