Eκτός από μία τρομπέτα, εκείνο που διαταράσσει την ησυχία, αυτά τα παράλογα βράδια του εγκλεισμού, είναι ένα κλάμα μωρού. Το ακούω από το υπνοδωμάτιό μου και γνωρίζω με βεβαιότητα ότι πρόκειται για νεογέννητο. Τα άρτι αφιχθέντα έχουν ένα διαφορετικό κλάμα, σαν μικρού γατιού, δεν είναι διαπεραστικό, έχει κάτι το ζωώδες, το πρωτόγονο. Ισως γι’ αυτό ηχεί τόσο παρήγορο, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Θυμάμαι που είχα ρωτήσει μια διευθύντρια παιδιατρικής κλινικής, ποια ηλικία του παιδιού αγαπάει περισσότερο: «Μα φυσικά το νεογέννητο. Τabula rasa. Τίποτα δεν έχει ακόμα εγγραφεί». Αναρωτιέμαι αν τα φετινά Χριστούγεννα θα έχουμε το πολυδιαφημισμένο baby boom.

Στατιστικά πολλά δεν υπάρχουν, αλλά εννέα μήνες μέσα, από τον περασμένο Μάρτιο, τι άλλο να κάνουν τα ζευγάρια κλεισμένα στο σπίτι; Και, όμως, εσχάτως οι ειδικοί αναθεωρούν. Φαίνεται πως ούτε με τον Covid-19 θα την πατάξουμε την υπογεννητικότητα. Θυμίζω ότι η Ελλάδα συγκατάλεγεται στις χώρες με φθίνοντα πληθυσμό για ολόκληρη την περίοδο έως το 2070, σύμφωνα με την έκθεση «Η επίδραση της δημογραφικής αλλαγής» της Κομισιόν, τον περασμένο Ιούνιο. Εκθεση δε του Brookings Institute εκτιμά ότι οι ΗΠΑ θα έχουν το 2021 έως και μισό εκατομμύριο λιγότερες γεννήσεις (πτώση του 13% από τα 3,8 εκατομμύρια μωρά του 2019).

«Η πανδημία μπορεί να οδηγήσει σε λιγότερα μωρά στις πλούσιες χώρες και σε περισσότερα στις φτωχές» έγραφε τον περασμένο μήνα ο Economist. Στη Σιγκαπούρη π.χ. με τους κάμποσους crazy rich Asians, η κυβέρνηση προσπαθεί να δελεάσει τα νέα ζευγάρια με εφάπαξ παροχή ύψους 2.200 δολαρίων για κάθε τέκνο που θα γεννηθεί τα επόμενα δύο χρόνια. Αντιθέτως, στην Ινδονησία κυοφορείται ένα πρωτόγνωρο baby boom (καθότι η Covid-19 στέρησε την πρόσβαση σε κέντρα οικογενειακού προγραμματισμού, στην αντισύλληψη κ.ο.κ.). Ηδη από τον περασμένο Ιούνιο μεγάφωνα συνετίζουν τον πληθυσμό με το ακόλουθο μήνυμα: «Μπορείτε να κάνετε σεξ. Μπορείτε να παντρευτείτε. Αλλά μην μείνετε έγκυοι. Μπαμπάδες, παρακαλούμε ελέγξτε τον εαυτό σας».

Οπως και να έχει, κάμποσα μωρά ήρθαν ή θα έρθουν στον κόσμο το 2020 και το 2021 (μεταξύ αυτών εκείνο του βρετανού πρωθυπουργού τον περασμένο Απρίλιο και σύντομα εκείνο του έλληνα υπουργού Υγείας). Καλωσορίστε τους coronaboomers!

Αυτό που έχει αναμφίβολα αλλάξει για εκατομμύρια γυναίκες ανά τον πλανήτη είναι η ίδια εμπειρία της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Οι ειδικοί αποφαίνονται ότι έχει γίνει πιο «κλινική», πιο ελεγχόμενη, στερώντας συχνά από τη μέλλουσα μητέρα την αυτονομία της.

Πρωτεύον ζήτημα, φυσικά, τα όλο και πιο πολύπλοκα logistics: τα μέτρα προστασίας, τα πρωτόκολλα, η μοναξιά σε κομβικές εξετάσεις της κύησης (δεν είναι το ίδιο να μην έχεις τον σύντροφό σου κοντά σου στην αυχενική διαφάνεια ), η απομόνωση μετά τη γέννα (παντελής απουσία επισκεπτηρίου, τέρμα οι γλάστρες με τα γαλάζια ή τα ροζ μπαλόνια), ο φόβος από τις «ανθρώπινες» ιστορίες υγειονομικής φρίκης που αναπαράγονται, με ηδονή σχεδόν, από τα παγκόσμια μίντια (το ζευγάρι που διαγνώστηκε θετικό μία εβδομάδα πριν από τον τοκετό και για δεκατέσσερις μέρες δεν είδε το μωρό του, η μητέρα σε κώμα από Covid-19 που γέννησε δίδυμα κ.ο.κ.).

«Και εγώ και ο σύζυγός μου πρέπει να κάνουμε το τεστ 72 ώρες πριν από τον τοκετό» μου λέει η 42χρονη Α., που την επόμενη εβδομάδα έχει προγραμματισμένη καισαρική σε ιδιωτικό μαιευτήριο της Αθήνας (πρόκειται για τρίτο της παιδί). «Το μόνο μου άγχος είναι να μη βγω θετική. Θα ανατραπούν όλα όσα έχω κανονίσει, θα βρεθώ σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο και ούτε ξέρω υπό τι συνθήκες θα γεννήσω. Επίσης, και στον τοκετό επιτρέπεται μόνο ένας συνοδός. Μπορεί μετά τη γέννα να πάει στο σπίτι για ένα μπάνιο ή έναν ύπνο και να ξαναγυρίσει στο μαιευτήριο, αλλά η οδηγία είναι ότι δεν επιτρέπεται να μπει σε μέσα μαζικής μεταφοράς, να πάει στη δουλειά του κ.τ.λ.».

Η καταναγκαστική βέβαια μοναξιά λόγω Covid-19 έχει και τα ανέλπιστα ευεργετήματά της. Τέρμα π.χ. οι εξουθενωτικές (και ψυχικά) επισκέψεις κατ’ οίκον. «Είναι πολύ χαλαρωτικό και λυτρωτικό το ότι θα μπορέσω να μείνω τον πρώτο καιρό μόνη με το μωρό μου» τονίζει. «Μου αρέσει αυτή η απομόνωση. Δεν θα έχω κανέναν, δεν θα χρειάζεται να είμαι κάπως… Και τη δεύτερη κόρη μου την είχα γεννήσει μέσα στην άλλη γρίπη (Η1Ν1), το 2009 ·ο κόσμος φυλαγόταν και δεν είχε έρθει για επίσκεψη ούτε στο μαιευτήριο. Ημουν με το μωρό μου, το φωτογράφιζα, κοιμόμασταν μαζί, έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις!».

Καμία στενοχώρια που το ευτυχές γεγονός λαμβάνει χώρα στη σκιά μιας πανδημίας; «Ισα ίσα, θα έχουμε κάτι καλό να κάνουμε όλες αυτές τις ώρες. Τώρα με τη δεύτερη καραντίνα που ο κόσμος έχει φρικάρει, μας λένε όλοι: “Eίστε πολύ τυχεροί, θα έχετε ένα μωρό να ασχολείστε full time”».

Είναι σαφές ότι οι έγκυοι στην εποχή του κορονοϊού έχουν χτίσει τα δικά τους υποστηρικτικά δίκτυα. «Με τα social media δεν νιώθω καθόλου αποκομμένη» μου αναφέρει η 31χρονη Ι., μάνατζερ σε επενδυτική εταιρεία, που διανύει τον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης της, δουλεύοντας αόκνως από το διαμέρισμά της στο Λονδίνο. «Δεν έχω κοντά μου τους γονείς μου, αλλά έχω μια μεγάλη δεκαμελή ομάδα φίλων στο What’s Up. Εχουμε φτιάξει και μια τετραμελή υποομάδα, που την έχουμε ονομάσει “Τhe mums”: δύο ακόμα έγκυοι (η μία στο Αμστερνταμ, η άλλη στη Βιέννη) και μία μαμά ενός μωρού τεσσάρων μηνών που ζει στη Μαδρίτη. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο, γιατί ανταλλάσσουμε πληροφορίες για τη διατροφή, τη γυμναστική ή τις διάφορες εξετάσεις που κάνουμε, δίνουμε η μία στην άλλη tips και κουράγιο όταν χρειάζεται, μοιραζόμαστε την κάθε μέρα».

«Eίμαι πολύ χαρούμενη αυτόν τον καιρό» συνεχίζει η ίδια . «Πιστεύω ότι είναι σαν ένα έχεις ένα φως μέσα σε όλες αυτές τις σκιές. Ενα φως όχι μόνο για εμάς τους δύο, αλλά και για τις οικογένειές μας. Γιατί η έλευση ενός μωρού σε κάνει να ιεραρχείς τι είναι το πιο σημαντικό. H Covid-19 δεν έχει σταματήσει τη ζωή, συνεχίζουμε να προχωράμε μπροστά με αυτά που μετρούν περισσότερο».
Τελικά, δεν είναι λίγες οι θετικές «παρενέργειες» της πανδημίας. «Είναι χαρακτηριστικό ότι έχει μειωθεί αισθητά το ποσοστό των πρώιμων κυήσεων, δηλ. των πρόωρων νεογνών» μου επισημαίνει η Ευαγγελία Μυτταράκη, ειδικευόμενη παιδίατρος στο νοσοκομείο St. Mary’s του Imperial College στο Λονδίνο. «Αυτό συμβαίνει διότι οι μητέρες μένουν στο σπίτι περισσότερο, επομένως μειώνονται οι παράγοντες ρίσκου για πρόωρο τοκετό. Υπό κανονικές συνθήκες, μια έγκυος θα έβγαινε από το σπίτι, θα πήγαινε να ψωνίσει, θα ερχόταν σε επαφή με κόσμο ή θα έμπαινε στο λεωφορείο, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο λοίμωξης, ατυχήματος κ.ο.κ. Τώρα μένει σπίτι, κάνοντας αυτό που στην Αγγλία λένε “bed rest”».

Μπορεί να μην υπάρχει το στρες της καθημερινότητας, υπάρχει όμως και το αναπόφευκτο, το λίαν διαβρωτικό στρες λόγω Covid. «Στην πρώτη καραντίνα είχα πάρει αντικαταθλιπτικά» μου εξομολογείται η 32χρονη Κ., ηθοποιός, επίσης στον τέταρτο μήνα της κύησης. «Και τώρα μου είπαν ότι πρέπει ξανά να πάρω, γιατί έχω πολλά “σκαμπαναβέσματα”».

«Το ξέραμε ότι θα περάσουμε δύσκολα, όμως όταν δεν έχεις μεγάλη οικονομική άνεση, ποτέ δεν είναι ιδανικές οι συνθήκες για να κάνεις παιδί» τονίζει. «Οπότε λειτούργησα με το συναίσθημα: “Αν θες να γίνεις μάνα, γίνε μάνα”. Προσπαθώ να το βλέπω θετικά. Αλλωστε, είναι πολύ βολικά αυτή την εποχή και το λέω για καθαρά… εγωιστικούς λόγους. Είμαι στο σπίτι, δεν έχω δουλειά, χάρη στην καραντίνα δεν νιώθω ότι μένω στην απέξω, ότι χάνω στιγμές επειδή είμαι έγκυος. Και όταν καμιά φορά με πιάνει η “κλεισούρα”, παρηγορούμαι, λέω “άσε την γκρίνια, εσύ θα φέρεις ένα παιδί στον κόσμο”. Λόγω δε του κορονοϊού, θα ήθελα πολύ να γίνει επιστήμονας».

Πέρα από τα ταραγμένα logistics μιας εγκυμοσύνης στον πλανήτη της πανδημίας, υπάρχουν, υποθέτω, και οι υπαρξιακές ανησυχίες. Πώς είναι να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί μεσούσης της χειρότερης υγειονομικής κρίσης των τελευταίων 100 χρόνων;» «Είναι και λίγο τυχερό που το μωρό έρχεται τώρα» μου απαντά η προαναφερθείσα Α., που έχει ήδη έτοιμο το «βαλιτσάκι» για το μαιευτήριο. «Δεδομένου ότι ο ερχομός του δεν άπτεται απόλυτα των δικών μας επιθυμιών και του δικού μας προγράμματος, κάτι σημαίνει ότι αυτή η ψυχή επέλεξε μια από τις πιο δύσκολες για την ανθρωπότητα περιόδους. Στην τελική, τόσες ψυχές φεύγουν κάθε μέρα και αυτό σχηματίστηκε και είπε: “Εγώ θα’ρθω”».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News