Ο ελληνικός οργανισμός ανακύκλωσης αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι η χειρουργική μάσκα και τα γάντια μιας χρήσεως πρέπει να απορρίπτονται στον κάδο σύμμεικτων απορριμμάτων, ήτοι στον πράσινο και ΟΧΙ στον μπλε κάδο ανακύκλωσης, πόσω μάλλον δε σε οδούς, πλατείες και πάρκα. Οι ειδικοί συνιστούν επιμελή χρήση και απόρριψη της μάσκας. Δυστυχώς ούτε το ένα ούτε το άλλο τηρείται ευλαβικώς (υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις).

Είναι τουλάχιστον λυπηρό και απογοητευτικό εν έτει 2020 να αντικρίζει κανείς στους δρόμους μάσκες μιας χρήσεως γάντια και δη χρησιμοποιημένες. Δεν τίθεται μόνο θέμα οικολογικής συνείδησης αλλά και υγειονομικής. Τόσο οι ενήλικοι όσο και τα παιδιά καθίστανται θύματα μιας αντίφασης κατά την οποία από τη μια μεγαλώνουν με τη λογική της προστασίας του περιβάλλοντος και τον καταιγισμό ενημερώσεων και προειδοποιήσεων από τα ΜΜΕ περί της πανδημίας και τα μέτρα προστασίας έναντι αυτής και από την άλλη με τη μη πρακτική εφαρμογή της λογικής αυτής και την αδιαφορία (από μερικούς) για την τήρηση των μέτρων. Τι θα σκεφτεί ένα παιδί ερχόμενο αντιμέτωπο με αυτό το θέαμα παντελούς έλλειψης πολιτισμού και ομαλής προσαρμογής στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Οι γονείς έχουν σκεφτεί ποια απάντηση θα ικανοποιήσει την αστείρευτη περιέργεια των παιδιών τους, όταν αυτά βλέπουν τους γεννήτορές τους να στέκουν αδιάφοροι μπρος στην -καθόλου πρωτοφανή- απείθεια και δυσκολία εναρμόνισης με τόσο απλούς στην εφαρμογή και συνάμα αυτονόητους στην τήρηση κανόνες; Αν οι μεγάλοι δεν αποτελέσουν το φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση πώς θα συμμορφωθούν τα παιδιά ειδικά τώρα που -ορθώς- κρίθηκε υποχρεωτική η χρήση της μάσκας και στο σχολείο;

Όλα αυτά γεννούν ένα ακόμη εύλογο ερώτημα: Πότε μπορούμε να μιλάμε για θετική κοινωνικοποίηση του ατόμου; «Μα όταν υπάρχει σεβασμός στα δικαιώματα του άλλου» θα πει κάποιος. Σωστά. Δικαίωμά μου είναι λοιπόν η διασφάλιση της υγείας μου και της υγείας των αγαπημένων μου. Πώς θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Αν αναλάβουμε τις κοινωνικές μας ευθύνες πέραν των ατομικών. Αυτές οι τελευταίες καταδυναστεύουν την καθημερινότητά μας, είναι γεγονός. Ωστόσο, χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε τα «θέλω» και τα «πρέπει» μας  και να αφήσουμε το πνεύμα ομαδικότητας, την υπευθυνότητα και την αλληλεγγύη να καθορίσουν τη ζωή μας και όχι τον εγωισμό, την παθητικότητα και την αδιαλλαξία να εμφιλοχωρήσουν σε αυτή. Η τήρηση των κανόνων να είναι ενσυνείδητη και να συνιστά μέσο για την εξασφάλιση ενός καλού βιοτικού επιπέδου. Όταν η ασυνειδησία και η αδιαφορία για το κοινό καλό βασιλεύουν, τότε είναι βέβαιο ότι η κοινωνική συνοχή κλονίζεται και το μέλλον του κοινωνικού συνόλου προδιαγράφεται φαιό και μετέωρο. Κατά συνέπεια, αγωγή και παιδεία είναι εκ των ων ουκ άνευ της ανέφελης συμπόρευσης του ατομικού και κοινωνικού συμφέροντος.

Με αφορμή τον προηγηθέντα προβληματισμό κρίνεται αναγκαία η παροχή περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στα φυτώρια της ελληνικής κοινωνίας δηλ. στα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλης της χώρας όχι περιχαρακωμένη στα στενά όρια μιας σχολικής αίθουσας, αλλά έξω, στο ευρύτερο φυσικό περιβάλλον. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ενθάρρυναν την αμφισβήτηση και την υποβολή σε βασανιστικό έλεγχο οποιασδήποτε κρίσης ή γνώμης υπό την προϋπόθεση αυτή να είναι γόνιμη και όχι στείρα. Στη φάση που διανύουμε δεν χωρεί αμφισβήτηση στο πλαίσιο της παραπληροφόρησης και της ημιμάθειας, αλλά υπακοή στους κανόνες των ειδικών οι οποίοι αγωνίζονται για την επιβίωση και την απρόσκοπτη συμβίωσή μας σε αυτόν τον κόσμο.

* Η Μαρία Βιέννα είναι φιλόλογος και εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News