Είναι στατιστικώς παράδοξο, όμως τα τελευταία 35 χρόνια δεν είχε τύχει, ο Ολυμπιακός να παίξει στο «Καραϊσκάκης» 8 Φεβρουαρίου. Ούτε στο παλιό, ούτε στο καινούργιο. Οποτε συνέβη να είναι γηπεδούχος ανήμερα της μαύρης επετείου, αγωνιζόταν στο Ολυμπιακό Στάδιο ή στη Ριζούπολη. Για πρώτη φορά χθες (Τετάρτη), η ανάμνηση εκείνης της αποφράδας μέρας του 1981 τον βρήκε στο «σπίτι» του.

Το κλίμα ήταν βαρύ, και ο κόσμος στην εξέδρα περίμενε από την ομάδα του να διώξει τη θλίψη με μια νίκη -και καλή μπάλα- στο ματς Κυπέλλου κόντρα στον Ατρόμητο. Ο… κερατάς ο Πάουλο Μπέντο, όμως, το ‘πε και το ‘κανε. Εριξε στον αγώνα όλους τους «μικρούς» ταυτοχρόνως: τον
Νικολάου με τον Βιάνα στο κέντρο της άμυνας, τον Ρέτσο σε νέο ρόλο (ως αμυντικό χαφ), τον Ανδρούτσο και τον Μανθάτη. Ακριβώς όπως είχε διαφανεί (ότι θα κάνει) στις τελευταίες προπονήσεις. Ο «ερυθρόλευκος» αθλητικός Τύπος είχε προειδοποιήσει πως το ματς κρύβει παγίδες, μα ο πορτογάλος προπονητής έκανε «του κεφαλιού του». Οπως πάντα, από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στου Ρέντη.

Ο Ολυμπιακός έφερε 0-0, και η ρεβάνς στο Περιστέρι θα έχει αγωνία. Θα το είχε «καθαρίσει» το ματς, εάν έπαιζε με τις φίρμες του; Ποιος μπορεί να το πει με σιγουριά; Το μόνο βέβαιο είναι, ότι -στις αποτυχίες- οι καλύτεροι παίκτες είναι εκείνοι που έμειναν στον πάγκο ή στην εξέδρα. Ο Μπέντο έπρεπε να έχει βάλει μέσα, από την αρχή, τον Φορτούνη, τον Ιντέγιε, τον Σεμπά… Μόνο και μόνο για να φυλάξει τον κ@λ@ του. Ακόμα κι αν δεν νικούσε, το ανάθεμα θα έπεφτε στους ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές. Ενώ, τώρα, «τα ακούει» ο ίδιος. Ας πρόσεχε.

Στην Αγγλία, στην Ισπανία ή στη Γερμανία, το πρόσωπο του αγώνα θα ήταν ο Παναγιώτης Ρέτσος. Ο πιτσιρικάς που, μόλις εννέα μήνες αφότου προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα, έχει αγωνιστεί με εντυπωσιακή επιτυχία σε τέσσερις διαφορετικές θέσεις της ενδεκάδας (στόπερ, δεξιός και αριστερός μπακ, και -χθες- αμυντικός χαφ). Που, σε ηλικία 18 ετών, 5 μηνών και 30 ημερών, πέρασε στο αριστερό του μπράτσο το περιβραχιόνιο του αρχηγού, το οποίο έχουν φορέσει «παιχταράδες και παιχταράδες» σε αυτή την ομάδα. Η ιστορία του είναι παραμυθένια, απ’ αυτές που ομορφαίνουν το ποδόσφαιρο περισσότερο από κάθε νίκη. Αλλά, στην Ελλάδα της μιζέριας και της μουρμούρας, το πρόσωπο -σήμερα- είναι ο Μπέντο. Επειδή, με τις περίεργες εμπνεύσεις του, δεν κατάφερε να νικήσει τον Ατρόμητο.

Με οποιονδήποτε άλλον προπονητή στον πάγκο, ο Ρέτσος δεν επρόκειτο να ζήσει τη χθεσινή βραδιά. Αυτός και οι υπόλοιποι πιτσιρικάδες -που, παρεμπιπτόντως, ήταν εξαιρετικοί και χθες- θα περίμεναν να… σιτέψουν για να πάρουν τις ευκαιρίες τους, αν δεν είχαν, ήδη, δοθεί δανεικοί δεξιά κι αριστερά. Αλλά είναι τυχεροί, που έπεσαν πάνω στον Πορτογάλο. Σε έναν προπονητή που γνωρίζει ότι θα είχε μεγάλο πρόβλημα εάν ο Πλατέλλας και ο Λε Ταλέκ δεν πάθαιναν… «κοκομπλόκο» όταν βρέθηκαν απέναντι στον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, κι όμως έβαλε το μέλλον του συλλόγου πάνω από το δικό του παρόν.

Ελάχιστοι από τους πολλούς που τον κατηγορούν, έχουν προσπαθήσει να καταλάβουν πώς σκέφτεται αυτός ο περίεργος τύπος, προτού τον καταδικάσουν. Το περασμένο καλοκαίρι, ο Μπέντο ανέλαβε μια ομάδα με μπόλικες πριμαντόνες (Φορτούνης, Καμπιάσο, Μάριν, Τσόρι, Πάρντο, Ντα Κόστα), αλλά και με αρκετούς που «σκοτώνονται» για τον συμπαίκτη τους, για την ομάδα. Τέτοιοι είναι ο Σεμπά, ο Ιντέγιε, ο Μποτία, ο Μάρτινς, ο Ελιονούσι, ο Φιγκέιρας και (ήταν) ο Μιλιβόγεβιτς. Αποφάσισε να ποντάρει πολλά στους «εργάτες», βάζοντας στο περιθώριο άλλους με μεγαλύτερη ποιότητα.

Αρκετούς παίκτες (μεταξύ των οποίων και κάποιους που δεν άξιζαν τέτοια συμπεριφορά, όπως ο Τσόρι), τους αγνόησε εντελώς. Επειδή η ομάδα άργησε να «στηθεί» και -μοιραία- έπρεπε να βρει την ταυτότητα και τη συνοχή της μέσα από τα επίσημα ματς, φοβήθηκε ότι το πολύ rotation θα μεγάλωνε τη σύγχυση. Στις αποφάσεις του δεν μέτρησε την ιστορία τους και την προσφορά τους – δεν τον ένοιαζε. Δεν υπολόγισε, επίσης, ότι ανάμεσά τους υπήρχαν και κάποιοι που η εξέδρα γουστάρει. Αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα.

Επιβραβεύοντας αυτούς που τρέχουν πολύ και δίνουν μάχες μέσα στο γήπεδο, θεώρησε ότι δίνει το καλό παράδειγμα στους πολλούς, ταλαντούχους νεαρούς που βρήκε στην ομάδα. Αυτοί, ήταν η υπ’ αριθμόν 2 προτεραιότητά του. Οχι όλοι, αλλά εκείνοι που μπορούσαν να μάθουν και να εξελιχθούν. Ο Τσιμίγκας, για παράδειγμα, πήγε δανεικός στη Δανία, αν και υπήρχε μεγάλη ανάγκη για αριστερούς μπακ. Ενώ, αντιθέτως, ο Λεάλι, ο Βιάνα, ο Νικολάου, ο Ρέτσος, ο Μανθάτης, ο Ανδρούτσος, πήραν -και παίρνουν- ευκαιρίες, όσες κανένας προπονητής στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού δεν έχει δώσει στους «μικρούς». Σε αυτούς, ο Πορτογάλος βλέπει μέλλον. Και αποφάσισε να το καλλιεργήσει, παίζοντας το… κεφάλι του «κορώνα – γράμματα».

Αρχισε να το κάνει «με το καλημέρα», προτού νοιώσει σίγουρος για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος και παρά το γεγονός ότι δεν έχει την… πολυτέλεια να χάσει αυτή τη δουλειά. Την τελευταία διετία, το βιογραφικό του έχει αρκετές αποτυχίες – δεν αντέχει άλλες. Αλλά, το ‘χει βάλει σκοπό, να φτιάξει έναν Ολυμπιακό με πολλούς έλληνες παίκτες, πολλά νιάτα, πολύ ταλέντο. Γνωρίζοντας, ασφαλώς, πως τέτοιου είδους πρότζεκτ έχουν κόστος και μεγάλο ρίσκο. Για να παίζουν οι πιτσιρικάδες, πρέπει να μείνουν έξω παίκτες που η κερκίδα λατρεύει. Επιπλέον, οι «μικροί» μεγαλώνουν κάνοντας λάθη. Σαν το χθεσινό, του Νικολάου, που λίγο έλειψε να αποβεί μοιραίο. Πόσες «λαχτάρες» μπορούν ν’ αντέξουν οι οπαδοί, σε έναν σύλλογο που είναι παθιασμένος συλλέκτης τροπαίων και ρεκόρ;

Δεν είναι «ήρωας», ο Μπέντο. Το κάνει επειδή έτσι έχει μάθει τη δουλειά, από τη δεκαετή θητεία του στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας: ένα κλαμπ που γνωρίζει, όσο λίγα, την τέχνη της εξέλιξης των ποδοσφαιρικών ταλέντων. Ο ίδιος άρχισε την προπονητική του καριέρα από τη φημισμένη Ακαδημία της Σπόρτινγκ, αναδεικνύοντας αρκετούς από τους σπουδαίους παίκτες που σήμερα βλέπουμε στα γήπεδα. Ο Πορτογάλος δεν αντιλαμβάνεται τον νταλκά της εξέδρας να παίζει ο Τσόρι, γιατί θεωρεί πολύ πιο σημαντικό να «βγει» ο Ανδρούτσος. Γνωρίζει πως, αν ο Βιάνα, ο Νικολάου και ο Ρέτσος καθιερωθούν, ο Ολυμπιακός δεν θα τρέχει να αγοράσει έξι στόπερ σε δυόμισι χρόνια, όπως στο παρελθόν. Πιστεύει ότι το να γίνει ηγέτης ο Μανθάτης, είναι σπουδαιότερο από μερικές, ακόμα, νίκες – ή και από το ίδιο το Κύπελλο.

Με τις ακατανόητες -για τον πολύ κόσμο- επιλογές του, ο Μπέντο είναι απολύτως συνεπής προς τις ιδέες του για τον ρόλο του σύγχρονου μάνατζερ. Η επιμονή του στον Καρντόσο είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τη δικαιοσύνη του, όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται. Αλλωστε, όλοι οι προπονητές έχουν τις εμμονές τους – και τις «αδυναμίες» τους. Σε έναν σύλλογο με τρομερές απαιτήσεις, στα όρια του παραλόγου, το στοίχημά του είναι δύσκολο. Αν το κερδίσει, θα μνημονεύεται ως ένας από τους σπουδαιότερους προπονητές που πέρασαν από την ομάδα. Αν όχι, οι ολυμπιακοί θα τον θυμούνται σαν κάποιον που… βάλθηκε να τους τρελάνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News