Η αποτυχία μας ήταν παραπάνω από βέβαιη, πώς να συγχρονιστούν 800 ατίθασοι δεκαοχτάρηδες έτσι ώστε να παρουσιαστεί ένα αξιοπρεπές σύνολο ενώπιον των χιλιάδων πολιτών, που θα κατακλύσουν το στρατόπεδο για να παρακολουθήσουν την τελετή της ορκωμοσίας των νεοσυλλέκτων;

Την Παρασκευή τα χαράματα 5.30 ακριβώς είμαι στα σκαλοπάτια του Λόχου και γυαλίζω τις αρβύλες μου, περιμένω πως και πώς να τελειώσει η τελετή για να επιστρέψω για λίγες μέρες σπίτι, 26 συνεχόμενες νύχτες με το συρματόπλεγμα του πάνω κρεβατιού στους πενήντα πόντους να σου θυμίζει πόσο κοντά είναι τα όρια σου, η επιστροφή στο σπίτι μοιάζει πολυτέλεια…

8.55 και οι 800 νεοσύλλεκτοι βρίσκονται στις θέσεις τους με πεντακάθαρες παραλλαγές που έχουν ραμμένες το εθνόσημο στον αριστερό ώμο. Τελευταίες υπενθυμίσεις, έλεγχος στους ουλαμούς από τους διμοιρίτες, ζύγιση, στοίχιση με σχοινί από το λαιμό του πρώτου έως του τελευταίου σε κάθε στίχο και όλα είναι σχεδόν έτοιμα!

Είμαι στην πρώτη σειρά και περισσότερο από τον Ήλιο του Αυγούστου που στέλνει ιδρώτα στα μάτια μου και την ακινησία με ενοχλεί που δεν μπορώ να δω τι στο διάβολο συμβαίνει πίσω μου και αυτά τα ατίθασα πιτσιρίκια μένουν βουβά, 26 ημέρες θα έπαιρνα όρκο ότι δεν ξέρουν τι πάει να πει σιωπή…

Έχουμε κλείσει μία ώρα ακίνητοι και το μόνο που μαρτυρά ότι πίσω μου υπάρχει ζωή είναι η αναπνοή του συναδέλφου στο σβέρκο μου. Ο Ήλιος έχει κάνει τις μαύρες αρβύλες με το βερνίκι φούρνους και εγώ κουνάω ασταμάτητα τα δάχτυλα των ποδιών μου να ξεγελαστώ…

Κέντρο Προσόοοο-ΧΗ, στη λέξη κέντρο τα πνευμόνια άνοιξαν και ρούφηξαν αέρα με τόση δύναμη που νόμιζα ότι πίσω μου στέκεται ένα ολόκληρο Σύνταγμα, στο προσοχή ένας βίαιος χτύπος συγκλόνισε τους πολίτες που άρχισαν να χειροκροτούν. Τα παιδιά πίσω μου είχαν γίνει άνδρες, οι σφυγμοί μου ανέβηκαν απότομα, πια δεν σκεφτόμουν την κοπέλα μου, ήθελα να το ζήσω μαζί τους μέχρι το τέλος…

Ο διαγγελέας ανακοίνωσε την άφιξη του Ιερού Ευαγγελίου, της Πολεμικής Σημαίας και του τιμώμενου προσώπου, ενός Υποστρατήγου ο οποίος πέρασε μπροστά μας για να επιθεωρήσει τα τμήματα, ο Λοχαγός διέταξε κεφάλι δεξιά, ήταν η μόνη στιγμή που με την άκρη του ματιού μου μπόρεσα να δω μερικούς συναδέλφους, παλικάρια, ο Υποστράτηγος έμοιαζε να καμαρώνει.

Τρία χτυπήματα και ξεκινά ο Εθνικός Ύμνος, χιλιάδες άνθρωποι μπροστά μου να κλαίνε, εκατοντάδες στρατιώτες πίσω μου ακούγονται ως μία και μοναδική φωνή, στιγμές εθνικού μεγαλείου!
Και ήρθε η ώρα, νεοσύλλεκτοι υψώσατε τη δε-ξιά!

Δεν ξέρω τι να σας πρωτοπώ… Στο «Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη εις την πατρίδα.» ένα ρίγος διαπέρασε το σώμα μου, στο «Υπακοή εις το Σύνταγμα τους νόμους και τα ψηφίσματα του κράτους.» μια γαλήνη κυριάρχησε μέσα μου, στο «Να υπερασπίζω με πίστην και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μου,»  ένιωσα μια δύναμη να με κατακλείει. Μα όταν άκουσα 800 στεντόρειες φωνές να ωρύονται επαναλαμβάνοντας το «τας Σημαίας, να μη τας εγκαταλείπω» συνειδητοποιώντας την αγνή αγάπη αυτών των παιδιών για μια Ελλάδα που ποτέ δεν τους στήριξε δεν άντεξα, ένα δάκρυ κύλισε για να μπλεχτεί με τον Αυγουστιάτικο ιδρώτα μου.

Τα μάτια όλων κοιτάζουν απέναντι τη Σαλαμίνα λες και ψάχνουν να βρουν έναν Θεμιστοκλή να τους οδηγήσει σε μια Εθνική Επιτυχία, σαν να θέλουν να δείξουν ότι ζητούν έναν ηγέτη να τους δώσει ένα όραμα να πιστέψουν και να αφιερωθούν.

Όλα σχεδόν τελείωσαν, η σεμνή τελετή φτάνει σιγά σιγά στο τέλος, τότε ο Συνταγματάρχης μας ανεβαίνει στο βήμα και μέσα σε τρία λεπτά, με λόγια πατρικά και ήρεμα έχει καταφέρει να ηλεκτρίσει τις σπονδυλικές μας στήλες που καταρρέουν. Και κλείνοντας λέει: «Και σας καλώ να αναφωνήσετε Ζήτω το Έθνος» Ζήτω φώναξαν οι Στρατιώτες με φωνή που τάραξε τους πάντες ξεχνώντας, την ανεργία, τη φτώχεια και την μαυρίλα της καθημερινότητας τους. «Ζήτω ο Στρατός» Ζήτω φώναξαν οι πιτσιρικάδες που για πρώτη φορά, καθώς με το σχολείο δεν είχαν ιδιαίτερες παρτίδες είδαν το κράτος να τους προσφέρει μια ξεκάθαρη ιδεολογική καθοδήγηση που πολλοί την πωλούν σε πανέρια με εκπτώσεις… «Ζήτω οι Ειδικές Δυνάμεις» Ζήτω φώναξαν για τους ίδιους τους τους εαυτούς που φιλοδοξούν τους επόμενους οκτώ μήνες της ζωής τους να τους περάσουν στις πιο μάχιμες μονάδες της ελληνικής μεθορίου, βέβαιοι ότι κανένας άλλος δεν θα αναφωνήσει ζήτω για την εθελοντική τους προσφορά.
 
Αναφωνώ λοιπόν και εγώ ζήτω για τους 800 άτσαλους και ατίθασους πιτσιρικάδες που απέδειξαν ότι μπορούν να πειθαρχήσουν και να καταφέρουν οτιδήποτε αρκεί κάποιος να τους δώσει ένα όραμα να πιστέψουν, ο Ελληνικός Στρατός το κατάφερε εκείνη την ημέρα, από εδώ και πέρα ποιος θα αναλάβει αυτά τα παιδιά;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News