Μικρή εισαγωγή: ο Αφροαμερικανός Τα Νεχίσι Κόουτς δεν είναι μόνο ο συγγραφέας του «Ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο» με το οποίο θριάμβευσε στο National Book Award του 2015. Είναι και ένας από τους πιο επιδραστικούς διανοούμενους της Αμερικής – ειδικά όταν μιλάει για τις πληγές που έχει αφήσει ο ρατσισμός στον κοινωνικό ιστό της Αμερικής. Εως πριν από μερικές εβδομάδες ήταν και κάτι ακόμη: ένας επικριτής του Μπέρνι Σάντερς για τον οποίο πίστευε ότι δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος της αποστολής που απαιτεί αυτή η εποχή. Πριν από δύο ημέρες, όμως, αποκάλυψε ότι άλλαξε γνώμη: «Εχω μείνει άφωνος απέναντι στην ικανότητα και τη δύναμη αυτού του ανθρώπου. Αυτό που έχει κάνει είναι εκπληκτικό. Θα τον ψηφίσω».

Η δήλωση έχει τεράστια σημασία – και όχι μόνο συμβολική. Ο επόμενος γύρος των προκριματικών εκλογών είναι στη Νότια Καρολίνα όπου, όπως και σε άλλες πολιτείες του Νότου, το μαύρο στοιχείο κυριαρχεί. Υποτίθεται ότι η Χίλαρι Κλίντον είχε στο τσεπάκι της τις κοινότητες των Αφροαμερικανών και των ισπανόφωνων. Αλλά τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Γιατί εκτός από τον 40χρονο Κόουτς είναι και η Αφροαμερικανίδα Μισέλ Αλεξάντερ – συγγραφέας του «The New Jim Crow» – που υποστηρίζει τώρα τον Σάντερς. Αλλά είναι και ο Χάρι Μπελαφόντε και ο Ντάνι Γκλόβερ (ο συνεργάτης του Μελ Γκίμπσον στο «Φονικό Οπλο») και η Τζέσικα Ουίλιαμς (ένα από τα βασικά πρόσωπα του σατιρικού προγράμματος Daily Show).

Σε δυο εβδομάδες στη Νότια Καρολίνα θα φανεί και πώς σκέπτονται οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανώνυμων Αφροαμερικανών. Σημειώστε, πάντως, ότι στη φωτογραφία του σημερινού ραντάρ εικονίζεται ο Μπέρνι Σάντερς με τον αφροαμερικανό ακτιβιστή Αλ Σάρπτον, ο οποίος πριν από επτά χρόνια είχε προσφέρει πολύτιμη βοήθεια στον Μπαράκ Ομπάμα.

Η μία είναι η «απαραίτητη καγκελάριος». Και η άλλη είναι η ακροδεξιών αποκλίσεων νέα πρωθυπουργός της Πολωνίας. Η Ανγκελα Μέρκελ και η Μπεάτα Σίντλο θα συναντηθούν σήμερα – και για πρώτη φορά επισήμως – στο Βερολίνο. Γιατί καθυστέρησε τρεις και πλέον μήνες αυτή η επίσκεψη; Διαβάστε τι λέει η Σίντλο στις συνεντεύξεις που έδωσε στα γερμανικά μέσα ενόψει της επίσκεψής στη γερμανική πρωτεύουσα και θα καταλάβετε: «Η κατάσταση στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, αλλά και στην Γερμανία, έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Φαίνεται ότι ο δρόμος που έχει επιλεγεί δεν οδηγεί πουθενά. Πρέπει να αλλάξουμε πορεία». Τυχόν αποδυνάμωση της  Γερμανίας θα επιφέρει σοβαρά προβλήματα και στην Ευρώπη, συμπλήρωσε η πολωνέζα πρωθυπουργός ενώ επανέλαβε την δέσμευση της χώρας της να τηρήσει όσα συμφωνήθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση της Βαρσοβίας σχετικά με την προσφυγική κρίση. Θα το κάνει; Μένει να φανεί.

Στην ατζέντα της συνάντησης, πάντως, περιλαμβάνονται και οι εκδηλώσεις για τα 25 χρόνια φιλίας μεταξύ των δυο χωρών. Η επέτειος έχει σημασία: οι πολωνοί εθνικιστές δεν ξεχνούν το πρέσινγκ που έχει ασκήσει ιστορικά στη χώρα τους η Γερμανία με αποκορύφωμα την ναζιστική εισβολή το 1939. Από τότε βέβαια έχουν περάσει κάπου 80 χρόνια. Αλλά η Σίντλο ανήκει στο εθνικιστικό και ευρωσκεπτιστικό κόμμα της Δεξιάς και της Δικαιοσύνης (PiS) που έχει αναλάβει τα ηνία της χώρας από τον περασμένο Οκτώβριο. Το δύσκολο, όπως εκτιμά η FAZ, μεσημέρι της Μέρκελ στο Βερολίνο θα ακολουθήσει ένα επίσης σκληρό βραδινό ρόκ με τον βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον στο Αμβούργο με κυρίως πιάτο το θέμα του Brexit. Συμπέρασμα; Ούτε ψύλλος στον κόρφο της γερμανίδας καγκελαρίου.

Τι νόημα έχει να ψάχνεις τα ίχνη των θαμμένων σε μαζικούς τάφους; Να προσπαθείς να αναστήσεις νεκρές ιστορίες, να φωτίζεις ένα παρελθόν βίας και καταχρήσεων; Εχουν περάσει ογδόντα χρόνια από τον ισπανικό εμφύλιο, οι ιστορικοί έχουν ψηλαφίσει γεγονότα και καταστάσεις, ευθύνες και κληρονομιές. Φαίνεται όμως ότι πολλές πληγές έχουν μείνει ανοικτές. Κι αυτό εξηγεί γιατί γιοι και εγγόνια θέλουν μια κανονική ταφή για τους οικείους τους. Θέλουν έναν άλλον τάφο από εκείνον που είχαν επιλέξει γι’ αυτούς οι δολοφόνοι τους. Να γιατί εδώ και μία εβδομάδα στο παλιό πολιτικό κοιμητήριο της Γκουανταλαχάρα οι αρχαιολόγοι της Ενωσης για την Ανάκτηση της Συλλογικής Μνήμης, αλλά και οι τοπικές αρχές, ιστορικοί και η οικογένεια αναζητούν τα λείψανα του συνδικαλιστή Τιμοτέο Μεντιέτα, ο οποίος είχε εκτελεστεί με άλλα δέκα άτομα στις 16 Νοεμβρίου του 1939.

Ο αδικοχαμένος συνδικαλιστής είναι κατά πάσα πιθανότατα θαμμένος σε έναν μαζικό τάφο με άλλα 22 άτομα. Αλλά δεν είναι ο μόνος για τον οποίο γίνεται προσπάθεια να αναπαυθεί στον δικό του τάφο. Ο Τιμοτέο είναι ένας από τους πολλούς, ένα όνομα, μια ιστορία, μια αναζήτηση ανάμεσα στα 100.000 (ο υπολογισμός είναι κάπως αυθαίρετος) θύματα του ισπανικού εμφυλίου που έχουν χαθεί από τη συλλογική μνήμη. Δεν ήταν εύκολη αυτή η πορεία. Η Ισπανία προσπάθησε να σβήσει την οδύνη του εμφυλίου με τη λήθη. Σιγά σιγά, όμως, έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος η ανάγκη να κλείσει η πληγή ενός πένθους που δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Είναι μια πορεία σύνθετη και επίπονη στην οποία η μνήμη και η ιστορία μπορούν να στηρίξουν η μία την άλλη.

Τι μένει; Να ελπίσει κανείς ότι και σε αυτά εδώ τα μέρη θα σκάψουμε κάποτε βαθιά αλλά και χωρίς πάθη για τα θύματα του δικού μας εμφυλίου.

Δυο χέρια που, για να το πούμε χύμα, στρίβουν ένα τσιγαριλίκι. Με αυτό το εξώφυλλο θίγει ο Economist ένα θέμα που τον είχε απασχολήσει και στο παρελθόν: την απελευθέρωση της κάνναβης. Το βρετανικό περιοδικό χαιρετίζει το γεγονός ότι πολλές χώρες έχουν επιτρέψει την καλλιέργεια για θεραπευτικούς και βιομηχανικούς σκοπούς, αλλά και ότι τέσσερις πολιτείες της Αμερικής έκαναν ένα βήμα πιο πέρα επιτρέποντας τη χρήση για ψυχαγωγικούς σκοπούς. Επισημαίνει ακόμη ότι λεπτομέρειες που φαίνονται γραφειοκρατικές (πώς, για παράδειγμα, θα πρέπει να φορολογηθεί η κάνναβη, ποιες ποικιλίες να επιτραπούν, ποιος πρέπει να πουλάει και σε ποιον) θα είναι καθοριστικές για την επιτυχία ή αποτυχία της νομιμοποίησης.

Αν και βίβλος του φιλελευθερισμού, ο Economist λέει ότι η κάνναβη θα πρέπει να φορολογηθεί για να αποθαρρύνεται η χρήση (όχι και σε τέτοιο βαθμό όμως που θα δημιουργούσε μία νέα μαύρη αγορά). Η διαφήμιση θα πρέπει να απαγορευτεί, καθώς και κάθε συσκευασία (πχ καραμέλες α λα κάνναβη) που θα μπορούσε να τραβήξει το ενδιαφέρον των παιδιών. Οσο για εκείνους που ήταν και παραμένουν εναντίον της νομιμοποίησης, ήρθε η ώρα να επικεντρωθούν στις λιγότερο βλαπτικές ποικιλίες. Οι υπέρμαχοι της νομιμοποίησης, από την άλλη πλευρά, πρέπει να είναι υποψιασμένοι με τη νέα βιομηχανία που θα δημιουργηθεί. Για να μην βρεθούν ενώπιον μιας Big Cannabis, όπως βρισκόμαστε τώρα ενώπιον μιας Big Pharma.

Εχουν καμιά ιδέα οι 20 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που πρότειναν προ ημερών να επιτραπεί στη χώρα μας η καλλιέργεια;

Προκαλεί συγκίνηση αλλά και ένα αίσθημα χαράς η ιστορία του μικρού Αυστραλού Ντόμενικ Πέις που χάρις στο ίδρυμα Make-A-Wish (Κάνε μια ευχή) μπόρεσε να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να γίνει σούπερ ήρωας. Ηταν πριν από μερικές ημέρες όταν ο 9χρονος Ντόμενικ φόρεσε μία στολή ειδικά φτιαγμένη γι’ αυτόν και ίδια σε κάθε λεπτομέρεια με αυτή του Iron Man. Κι όχι μόνο την φόρεσε αλλά έσωσε και τη Σίδνεϊ από έναν σούπερ κακό. Πώς; Πρώτα πέταξε με ένα ελικόπτερο κι έπειτα μπήκε σε ένα ταχύπλοο για να σώσει τη Τζόι Χόουπ (δημοσιογράφο του Make-A-Wish) από τους μπράβους του μοχθηρού Ούλτρον. Επειτα νίκησε τον κακό στα σκαλιά της όπερας του Σίδνεϊ, ενώ εκατοντάδες θεατές τον ενθάρρυναν και τον χειροκροτούσαν. Ηταν μια μεγαλειώδης ημέρα για τον μικρό ήρωα που πάσχει από κυστική ίνωση. Και ολοκληρώθηκε εξίσου μεγαλειωδώς: με ένα βίντεο όπου το είδωλό του, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ αυτοπροσώπως, τον χαιρετάει και του ανακοινώνει: «Είχες μια δύσκολη ημέρα, το να σώσεις τον κόσμο δεν είναι εύκολη δουλειά. Τώρα είσαι επισήμως ένας από τους Εκδικητές». Καμιά φορά δεν είναι εύκολη δουλειά ούτε να κάνεις ευτυχισμένο ένα παιδί.