Οι διαδηλώσεις – όπως οι φοιτητικές διαδηλώσεις παντού στον κόσμο και όχι μόνο στη Γαλλία – «είχαν κάτι το εορταστικό». Ακόμη και αν σε αυτήν την τελευταία υπήρξαν συγκρούσεις με την αστυνομία και 148 συλλήψεις.

Κι όμως, οι νέοι της Γαλλίας που αυτές τις εβδομάδες και με όλο και μεγαλύτερο πάθος διαδηλώνουν εναντίον της μεταρρύθμισης της αγοράς εργασίας, κάνουν λάθος. Η μεταρρύθμιση που προωθεί ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ πατώντας στα χνάρια του ιταλικού jobs act, μπορεί να βρίσκει απέναντί της έναν σταρ των Οικονομικών όπως είναι ο Τομά Πικετί, αλλά έχει τη στήριξη ενός νομπελίστα όπως είναι ο Ζαν Τιρόλ. Γιατί; Επειδή ο στόχος της είναι να αναδιαμορφώσει ένα βαθιά άδικο σύστημα, το οποίο προστατεύει όποιον βρίσκεται μέσα αλλά ταλαιπωρεί με αιώνια επισφάλεια όποιον βρίσκεται έξω.

Η μεγάλη αποτυχία του γάλλου προέδρου είναι ότι δεν κατάφερε να εξηγήσει πειστικά το πρόβλημα. Δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους φοιτητές να «φαντασιωθούν μια εξέγερση σαν εκείνη του 1968 αλλά χωρίς το υπαρξιακό της χιούμορ». Ο Economist υπενθυμίζει τη γαλλική ροπή προς τις νεανικές διαμαρτυρίες και αυτό που βλέπει είναι ακόμη μια άσκηση επαναστατικής γυμναστικής. «Σε αυτές τις διαδηλώσεις εκπαιδεύεται μια νέα γενιά ηγετών, η οποία θα ενσαρκώνει όλο πιο αυτοαναφορικά ιδανικά και στο βάθος κενά περιεχομένου. Στην πραγματικότητα, οι φοιτητές διαδηλώνουν κατά μιας μεταρρύθμισης που είναι υπέρ τους».

Αλλά ακόμη και ο συντηρητικός Economist το ξέρει: το να ονειρεύεσαι όταν είσαι νέος είναι πιο γοητευτικό.

Εντάξει, η συμμετοχή ήταν τόσο χαμηλή που ο ευρωπαϊκός Τύπος κάλυψε το δημοψήφισμα σχεδόν συμβολικά. Κι όμως – γράφει ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου στους FT – το «όχι» του 61% των Ολλανδών στην επικύρωση μιας πιο στενής συνεργασίας ανάμεσα στην ΕΕ και την Ουκρανία δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Γιατί «πολλοί από αυτούς που ψήφισαν “όχι” – και, φοβάμαι, πολλοί και από αυτούς που ψήφισαν “ναι” – δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την Ουκρανία. Η ψήφος τους ήταν μια ψήφος εναντίον του συστήματος. Οτιδήποτε και αν εννοεί κανείς με αυτή τη λέξη».

Για τον αρθρογράφο της βρετανικής εφημερίδας, το δίδαγμα που πρέπει να αντληθεί από το δημοψήφισμα είναι ότι η ΕΕ «δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως πρέπει εάν παραδοθεί σε μηχανισμούς λήψης αποφάσεων που είναι όμηροι των ευρωσκεπτικιστικών μειονοτήτων». Η λύση – προσθέτει – είναι μια ένωση περισσότερων ταχυτήτων. «Χώρες όπως η Ολλανδία και η Βρετανία θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα σύστημα σύνδεσης με την ΕΕ, πράγμα που θα επιτρέψει στα υπόλοιπα μέλη της ΕΕ να λαμβάνουν τις αποφάσεις τους κεντρικά, ενώ παράλληλα θα αποφεύγονται και οι οδυνηρές ρήξεις». Με άλλα λόγια, για να αποφευχθεί ο κίνδυνος διαφόρων exit – του βρετανικού ή του ολλανδικού – θα πρέπει να επινοηθεί και ένα άλλο είδος σχέσης με την ΕΕ.

Πώς, όμως, θα μπορούσε η ΕΕ να ξεπεράσει τις διαιρέσεις της για και να δημιουργήσει έναν τέτοιο μηχανισμό γρήγορα; Εδώ ακόμη και ο Μίνχαου σηκώνει τα χέρια ψηλά.

«Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη πόλη στον κόσμο στην οποία η κοινότητα ΛΟΑΔ θα μάζευε χρήματα για μένα, έναν μουσουλμάνο υποψήφιο. Είναι το πιο όμορφο πράγμα σε αυτήν την πόλη. Ο υπόλοιπος κόσμος μάς μισεί».

Ο Σαντίκ Χαν, 45 χρονών, πακιστανικής καταγωγής και υποψήφιος δήμαρχος των Εργατικών στο Λονδίνο, διηγείται στον Guardian μια σειρά από προσωπικά ανέκδοτα επεισόδια και εκθέτει τις ιδέες του για να δώσει στους αναγνώστες μια γεύση της ζωής του. Είναι μια γνωριμία που πρέπει να γίνει. Τον ερχόμενο Μάιο μπορεί να εκλεγεί ο πρώτος μουσουλμάνος δήμαρχος της βρετανικής μητρόπολης. Ο Χαν μεγάλωσε σε μια εργατική πολυκατοικία με τον πατέρα του που ήταν οδηγός στο επάγγελμα, τη μητέρα του που ήταν ράφτρα και τα επτά αδέλφια του. «Ξέραμε ότι το ενοίκιο εκεί δεν θα αυξανόταν ξαφνικά», λέει. «Σήμερα – προσθέτει – ένας οδηγός είναι υποχρεωμένος να μετακομίζει κάθε χρόνο εξαιτίας των συνεχών αυξήσεων των ενοικίων».

Εκείνη η παλιά αίσθηση της κοινότητας έχει εξαφανιστεί. Και ήταν αυτή που τον οδήγησε στην πολιτική. «Δεν μελέτησα την πολιτική θεωρία στα βιβλία. Την έμαθα ζώντας την». Η πιο σημαντική συνάντηση στη ζωή του από αυτήν την άποψη, ήταν με τον Νιλ Κίνοκ, ιστορική φυσιογνωμία των βρετανών Εργατικών: «Όταν το 2005 εκλέχθηκα βουλευτής, συνάντησα τον Τόνι Μπλερ και τον Γκόρντον Μπράουν. Αλλά δεν ένιωσα κανενός είδους δέος. Οταν, όμως, συνάντησα τον Νιλ Κίνοκ, δεν κατάφερα να αρθρώσω κουβέντα».

Ενας μουσουλμάνος υποψήφιος δεν θα μπορούσε να μη μιλήσει για το Ισλάμ και την τρομοκρατία. «Ενας από τους λόγους για τους οποίους η συντριπτική πλειονότητα των βρετανών μουσουλμάνων δεν ριζοσπαστικοποιούνται, είναι επειδή γνωρίζουν πραγματικά τη θρησκεία τους», σημειώνει. «Εάν μου πεις ότι ο δρόμος για τον παράδεισο περνάει μέσα από τον μηδενισμό, ξέρω ότι μου λες μια ανοησία. Γιατί ξέρω ποιο είναι το αληθινό Ισλάμ».

Οσο για την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, ο Χαν σκέπτεται μάλλον πρακτικά. «Οι πολιτικοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτε εάν δεν κερδίσουν τις εκλογές. Οι ηρωικές ήττες δεν μου λένε και πολλά».

Είναι η απάντηση στον θρησκευτικό φανατισμό που ταλαιπωρεί την Ινδία: η δημιουργία μιας «θρησκείας – παρωδία», της οποίας ο θεός είναι ο Ντίνκαν, ένα τρωκτικό με υπερφυσικές δυνάμεις που πρωταγωνιστεί σε ένα κόμικ.

Οι «ντινκοϊστές» – γράφει η Monde – χρησιμοποιούν από το 2008 τη θρησκεία τους ως όπλο απέναντι στις προλήψεις και την εμφάνιση των νέων θρησκειών. Ο θεός τους είναι ένας ιπτάμενος ποντικός και η βίβλος τους το «Μπαλαμανγκαλάμ», ένα κόμικ που πρωτοκυκλοφόρησε το 1983 και λατρεύουν τα παιδιά. «Η θρησκεία μας είναι προσαρμοσμένη στις σύγχρονες αξίες της κοινωνίας. Δεν μας λέει τι να φάμε, υποστηρίζει τον φεμινισμό και την ισότητα των φύλων, δέχεται τις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», εξηγεί ο Σουχεός Βανταβίλ, ένας από τους πρώτους πιστούς. Τον κόσμο, σύμφωνα με τους ντινκοϊστές, δημιούργησε ο Λόρδος Ντίνκαν ενώ έτρωγε κασάβα. Η βαρεμάρα που αισθανόταν τον έκανε να γελάσει με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα χωροχρονικό τούνελ, δηλαδή κάτι αντίστοιχο του μπιγκ μπανγκ.

«Μαθαίνουμε να μην παίρνουμε τον κόσμο στα σοβαρά και να είμαστε ανεκτικοί», λέει ο Βανταλίλ.  Και αυτό το βασικό δόγμα φαίνεται να συγκινεί χιλιάδες «πιστούς», οι οποίοι έχουν πειστεί ότι στην ουσία ο ντινκοϊσμός είναι ανάχωμα στον φανατισμό και ειδικά «στον τζιχαντισμό, ο οποίος κερδίζει όλο και περισσότερους οπαδούς ανάμεσα στους νεαρούς μουσουλμάνους». Οσο για τον ιερό τόπο αυτής της θρησκείας, αυτός είναι το δάσος της Πανκίλα. Μόνο που οι ντινκοϊστές δεν προσεύχονται εκεί. Αγωνίζονται για να εμποδίσουν την παράνομη εξαγωγή μεταλλευμάτων.

Σύμφωνα με κάποιους η ανθρωπότητα μπορεί να βρίσκεται κοντά στο τέλος της: η Γη θα ισοπεδωθεί από τον Πλανήτη 9. Ευτυχώς, όμως, η ύπαρξη αυτού του μυστηριώδους ουράνιου σώματος που υποτίθεται ότι έχει δεκαπλάσια διάμετρο από αυτή της Γης και βρίσκεται 600 φορές πιο μακριά από τον Ηλιο, πρέπει ακόμη να αποδειχθεί. Αλλά εάν υπάρχει «τότε θα μπορούσε να καταστρέψει οποιαδήποτε μορφή ζωής στη Γη». Το καμπανάκι του κινδύνου –  υπενθυμίζει ο Independent –  χτύπησε για πρώτη φορά πριν από μερικές ημέρες η New York Post: «Θα μπορούσε να καταστρέψει τη Γη μέσα στον μήνα», ήταν το μήνυμα της εφημερίδας στο Twitter. Επειτα πήρε την σκυτάλη η αγγλική Sun: «Κάποιοι είναι σίγουροι για τη σύγκρουση με τον Πλανήτη 9».  Υπερβολές των ταμπλόιντ; Μάλλον. «Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να πιστέψουμε ότι η Γη θα καταστραφεί. Οποιος το λέει, υποστηρίζει μια ηλίθια δοξασία» λέει στον Independent ο ειδικός Μάικ Μπράουν. Κουβέντα να γίνεται δηλαδή.