«Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας είναι πρώτη στο φαγητό». Δεν το λέμε εμείς αλλά οι New York Times που περιλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη στους 52 προορισμούς σε ολόκληρο τον κόσμο τους οποίους αξίζει να επισκεφθεί κανείς το 2016. «Οι νέοι επαγγελματίες της πόλης αντιμετώπισαν τα υψηλά ποσοστά ανεργίας με έναν ασυνήθιστο τρόπο: άνοιξαν εστιατόρια προσθέτοντας μια μοντέρνα πινελιά στις παραδοσιακές ελληνικές, σλαβικές και οθωμανικές γεύσεις» γράφει η εφημερίδα και προτείνει το εστιατόριο Sebrico (το «τρέχει» μια ομάδα ερασιτεχνών σεφ που εστιάζoυν στα τοπικά προϊόντα), το Roots (πειραματίζεται κεφάτα με την βετζετέριαν κουζίνα, κάτι ασυνήθιστο σε μια χώρα που αγαπά το κρέας), και το Estrella (ένα από τα νέα στυλάτα καφέ που προτείνουν νέες εκδοχές παραδοσιακών εδεσμάτων και κρουασάν με γέμιση πορτοκάλι). Το κλείσιμο της ταξιδιωτικής πρότασης που υπογράφει στους NYT η Ανν Μαχ, είναι ένα και κλείσιμο του ματιού: «Ενθαρρυμένη από έναν δραστήριο φοιτητικό πληθυσμό και έναν οραματικό δήμαρχο, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας έχει γίνει η πρωτεύουσα του φτηνού φαγητού».

Ολοένα και περισσότεροι Γερμανοί αγοράζουν όπλα για την αυτοάμυνά τους, τα οποία είναι είτε όπλα κρότου είτε αεροβόλα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία οι πωλήσεις τους έχουν διπλασιαστεί τους τελευταίους μήνες  καθώς πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι νιώθουν ανασφάλεια κυρίως λόγω της αύξησης της εγκληματικότητας, ενώ ορισμένοι δεν κρύβουν την ανησυχία τους λόγω του μεγάλου μεταναστευτικού  ρεύματος. Η χρήση των όπλων αυτών επιτρέπεται μέσα σε ιδιόκτητο χώρο, ωστόσο για την χρήση του δημοσίως απαιτείται η λεγόμενη  «μικρή άδεια οπλοκατοχής» της οποίας το κόστος είναι 50-60 ευρώ. Ωστόσο οι αστυνομικές αρχές στην περιοχή του Μονάχου δεν δηλώνουν ικανοποιημένοι με την εξέλιξη αυτή, καθώς όπως υποστηρίζουν τα όπλα αυτά μοιάζουν παρά πολύ με εκείνα στα οποία χρησιμοποιούνται αληθινές σφαίρες και επομένως μπορεί να προκληθούν ατυχήματα  ακόμη και από τις αστυνομικές αρχές που μπορεί να μην τα αναγνωρίσουν. Ακόμη και σε επίπεδο κάποιας διάρρηξης η χρήση αυτών των όπλων μπορεί να αποβεί μοιραία, υποστηρίζουν οι αρχές και ζητούν αυτοσυγκράτηση από τους επίδοξους αγοραστές.

Λίγο πιο μεγάλη από το Βέλγιο, η αυτόνομη περιφέρεια της Γιανμπάν βρίσκεται στην στην Κίνα. Αλλά κάποιοι την αποκαλούν «Τρίτη Κορέα». Και υπάρχει λόγος: από τη Βόρεια Κορέα τη χωρίζει ο ποταμός Τουμέν, ενώ από τη Θάλασσα της Ιαπωνίας στα ανατολικά τη χωρίζει μια μικρή λωρίδα ρωσικής γης. Και η πλειονότητα του πληθυσμού, καθώς και οι περισσότεροι από τους 800.000 κατοίκους της πρωτεύουσας Γιαντζί είναι κορεατικής καταγωγής. Ο Μπρις Πεντρολετί που υπογράφει το σχετικό ρεπορτάζ στη Monde, διαπιστώνει ότι η αυτή η «Τρίτη Κορέα» ζει ένα «πολιτικό και γεωγραφικό παράδοξο»: παρά το γεγονός ότι ανήκει στην κομουνιστική Κίνα και συνορεύει με την ακόμα πιο κομουνιστική Βόρεια Κορέα, οι κάτοικοί της προτιμούν να έχουν σχέσεις με τη Νότια Κορέα

Οι κάτοικοι της «Τρίτης Κορέας» μπορούν να φτάσουν στη Νότια Κορέα μόνο με αεροπλάνο. Μετά την πολιτική του ανοίγματος του Ντενγκ Σιάοπινγκ το 1979, πάντως πολλοί «Τριτοκορεάτες» αναζήτησαν την τύχη τους στη Σεούλ. Ενώ όσοι από τους μετανάστες επαναπατρίστηκαν, άνοιξαν στη Γιαντζί καταστήματα και εστιατόρια «νοτιοκορεατικού στυλ». Ενας κινέζος οικονομολόγος εξηγεί στoν απεσταλμένο της Monde ότι θεωρητικά και η Βόρεια Κορέα θα είχε κάθε συμφέρον να συνεργαστεί εμπορικά με την «Τρίτη Κορέα». Προς το παρόν, όμως, τα σύνορα όχι μόνο παραμένουν κλειστά, αλλά έχουν αυξηθεί και τα επεισόδια στα σύνορα.

Τελικά αυτό το «πολιτικό και γεωγραφικό παράδοξο» δεν είναι και τόσο παράδοξο.

Η Amazon και η Google έχουν πειστεί εδώ και καιρό: ταχυδρόμοι και κούριερ τέλος, στο (άμεσο) μέλλον τις παραδόσεις δεμάτων θα τις κάνουν τα drones. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: παρά το γεγονός ότι η τεχνολογία είναι έτοιμη, δεν είναι έτοιμοι οι παραλήπτες – δηλαδή οι άνθρωποι. Η Μίσι Κάμινγκς, επικεφαλής του  Humans and Autonomy Lab στο πανεπιστήμιο του Duke, χαρακτηρίζει από αυτήν την άποψη τα ανθρώπινα όντα «κοινωνικοτεχνικά εμπόδια». Και υποδεικνύει τουλάχιστον ένα: είναι ο 8χρονος γιος της. Που τι θα έκανε εάν του τύχαινε ένα drone σε ακτίνα βολής; «Θα του πέταγε πέτρες. Είναι στην ανθρώπινη φύση» εξηγεί. Ετσι όπως είναι στην σκυλίσια φύση να προσπαθήσει να το πιάσει στα δόντια του.

Και μην πιστέψει κανείς ότι το πρόβλημα το έχουν μόνο τα παιδιά και τα σκυλιά. Η Washington Post υπενθυμίζει ότι ο ισπανός τραγουδιστής Ενρίκε Ιγκλέσιας (γιος του θρυλικού Χούλιο) έκοψε το χέρι του προσπαθώντας να πιάσει ένα drone σε μια συναυλία. Κι έπειτα, μπορεί να φανταστεί κανείς πόση χαρά θα έβρισκαν οι «μπαχαλάκηδες» να σπάνε drones αντί για βιτρίνες. Πρόβλημα υπάρχει επίσης και με τα σπίτια μας. Τα οποία διαθέτουν γραμματοκιβώτια, αλλά όχι μέρη όπου μπορεί να προσγειωθεί ένα ιπτάμενο αντικείμενο με ασφάλεια – εκτός εάν επιστρατευτούν οι ταράτσες. Μόνο που στη δική μας περίπτωση, οι ιπτάμενοι ταχυδρόμοι θα πρέπει να βρουν χώρο για να προσγειωθούν ανάμεσα σε κεραίες, ηλιακούς θερμοσίφωνες και απλωμένα ρούχα.

Μπορεί κάποιος να αγοράσει γυαλιά οράσεως με ένα δολάριο; Η απάντηση είναι πως ναι, είναι εφικτό χάρις σε έναν γερμανού δάσκαλο, τον Μάρτιν Αουφμούθ, ο οποίος αποφάσισε πριν από  πέντε χρόνια να δώσει σάρκα και οστά σε ένα του όνειρο: να μπορέσουν να αγοράσουν γυαλιά περισσότεροι από 150 εκατομμύρια  άνθρωποι που πάσχουν από μυωπία, αλλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν και επομένως στερούνται τόσο της μάθηση όσο και της εργασίας. Με την δική του προσπάθεια και τις ευρεσιτεχνίες του δόθηκε η δυνατότητα σε πολύ φτωχές χώρες να κατασκευάζουν γυαλιά, το κόστος των οποίων δεν ξεπερνά το ένα δολάριο. Ήδη οκτώ  χώρες από την Αφρική και τη Νότιο Αμερική ,έχουν την δική τους παραγωγή ενώ μεγάλα φιλανθρωπικά Ιδρύματα στη Γερμανία συμμετέχουν στο πρόγραμμα του Αουφμουθ.

Από μέρους του γερμανού δασκάλου χρειάστηκαν πολλές ώρες δουλειά και περισσότερες από 1000 πατέντες προκειμένου τα γυαλιά να φτιάχνονται μέσα σε μισή ώρα. Μάλιστα η μηχανή που κατασκευάζει τους σκελετούς δεν είναι μεγαλύτερη από 30 εκατοστά και μπορεί να λειτουργήσει και χωρίς ρεύμα. Όσο για το επόμενο όραμά του, ο Αουφμούθ θέλει να μπορούν να συμμετάσχουν στην κατασκευή των γυαλιών και άνθρωποι χωρίς καθόλου όραση. «Έτσι θα μπορούσαν τυφλοί άνθρωποι, που στις αναπτυσσόμενες χώρες συνήθως δεν έχουν προοπτική, να μπορούν να βοηθήσουν άλλους συνανθρώπους τους» λέει χαμογελώντας.