Από πού περνάνε οι δρόμοι του μεταξιού; Ακόμη και από την Αρκτική. Γιατί το Πεκίνο φιλοδοξεί να ανοίξει κι έναν πολικό δρόμο του μεταξιού, εκμεταλλευόμενο το λιώσιμο των πάγων που προκαλεί η υπερθέρμανση του πλανήτη. Κι αυτή η φιλοδοξία δεν είναι άνευ αντικειμένου: ο δρόμος αυτός θα μείωνε κατά πολύ τους χρόνους πλεύσης από την Ασία στην Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα, ένα πλοίο που θα ξεκινούσε από τη Σαγκάη θα χρειαζόταν περίπου είκοσι ημέρες και 3.000 ναυτικά μίλια λιγότερα για να φτάσει στο λιμάνι του Ρότερνταμ από τον Πολικό Δρόμο, ενώ η κλασική διαδρομή από τον Ινδικό Ωκεανό, τη Διώρυγα του Σουέζ και τη Μεσόγειο διαρκεί 48 ολόκληρες ημέρες.

Η φιλοδοξία της Κίνας έχει τη στήριξη της Ρωσίας. Για τους Δυτικούς, πάλι, είναι η απόδειξη ότι οι Κινέζοι έχουν βάλει στο μάτι τους φυσικούς πόρους της Αρκτικής δεδομένου ότι εκεί βρίσκεται -όπως εκτιμάται- το 22% των υδρογονανθράκων που παραμένουν ανεκμετάλλευτοι. Ενστάσεις διατυπώνονται και για την τύχη ενός οικοσυστήματος που δεν αισθάνεται πολύ καλά τώρα τελευταία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το καλοκαίρι του 2010 είχαν περάσει μόλις τέσσερα πλοία από τον Βορρά με ένα συνολικό φορτίο 110.000 τόνων, ενώ το 2017 ακολούθησαν τον πολικό δρόμο 47 πλοία με συνολικό φορτίο 1,26 εκατομμύρια τόνους προϊόντων.

Ο Αρκτικός Ωκεανός επεκτείνεται σε μια επιφάνεια περίπου 14 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, δικαιώματα επί του οποίου έχουν ο Καναδάς, η Δανία, η Φινλανδία, η Ισλανδία, η Νορβηγία, η Ρωσία, η Σουηδία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2013 η Κίνα έγινε δεκτή ως παρατηρητής στο Αρκτικό Συμβούλιο. Από τότε το Πεκίνο κινήθηκε σε διάφορα μέτωπα: συνεργάστηκε με την Ισλανδία στις υπεράκτιες έρευνες για πετρέλαιο και με την Ρωσία για έναν αγωγό φυσικού αερίου, ενώ πρωταγωνίστησε στην τοποθέτηση ενός καλωδίου οπτικών ινών μήκους 10.500 χιλιομέτρων που φτάνει στην Ευρώπη μέσω του εδάφους της Φινλανδίας.

Φωτό: Ολος ο κόσμος δικός τους.  Πηγή: Shutterstock

Γιατί, ακόμη και όταν έχουμε διαθέσιμες όλες τις δυνατότητες που μπορεί κανείς να φανταστεί και επιπλέον δεν υπάρχει κανείς να μας κρίνει, συνεχίζουμε να κάνουμε παραδοσιακές, επαναλαμβανόμενες και εγωκεντρικές επιλογές; Το ερώτημα θέτει στη Monde η αρθρογράφος της στήλης για το σεξ στην εφημερίδα «La Matinale» Μαϊά Μαζορέτ, με αφορμή την παγκόσμια έρευνα του σάιτ πορνογραφικού βίντεο PornHub για τις συνήθειες των χρηστών του.

Στις συνήθειες βρίσκει κανείς τα πάντα. Aλλά κοιτάζοντας τα δεδομένα των διαφόρων χωρών, γράφει η Μαζορέτ, υπάρχει μία κραυγαλέα  λεπτομέρεια που κανείς δεν θα περίμενε: η αναζήτηση των χρηστών εστιάζεται πάντα σε θέματα που βρίσκονται πιο κοντά τους. Τα στοιχεία, με άλλα λόγια, δείχνουν ότι ακόμη και στην πορνογραφία, όπως στην πραγματική ζωή, ισχύει  το ρητό «παπούτσι από τον τόπο σου…».  Σε όλες τις ηλικίες: οι πιο νέοι ψάχνουν για βίντεο με νέους και αντίστοιχα οι πιο μεγάλοι με ώριμους.

Γιατί είμαστε τόσο τεμπέληδες; Η θεωρία της Μαζορέτ είναι απλή: το πορνό λειτουργεί λίγο σαν παραμύθι για μικρά παιδιά. Με άλλα λόγια, η δουλειά του είναι να χαλαρώνει και δεν έχει σημασία αν είναι επαναλαμβανόμενο – μάλλον μας χαλαρώνει ακριβώς επειδή επαναλαμβάνεται. Κι από αυτήν την άποψη δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι βλέπουν πορνό αργά τη νύχτα. Την ώρα δηλαδή που θέλεις να σε πάρει γλυκά ο ύπνος.

Φωτό: Είπαμε, παραδοσιακά πράγματα.  Πηγή:  Shutterstock

Η Νταουά Γιανγκζούμ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ρολβάλινγκ, μια κοιλάδα χαμένη στα Ιμαλάια, εκεί όπου το Νεπάλ συνορεύει με το Θιβέτ. Ανήκει στην εθνότητα των Σέρπα και από μικρή ανέπνεε την ελαφριά ατμόσφαιρα των έξι χιλιάδων μέτρων ενώ γύρω της υψώνονταν περισσότερες από πενήντα κορυφές. Οι περισσότεροι στο χωριό της είναι οδηγοί – και είναι όλοι τους άνδρες.

Αλλά η Νταουά κατάφερε να γράψει ιστορία: Στα 27 της χρόνια, μάς πληροφορεί η Corriere della Sera, έγινε η πρώτη γυναίκα στην Ασία που απέκτησε άδεια οδηγού έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια δοκιμών και πολύ απαιτητικών εξετάσεων. Η Λαίδη Σέρπα, όπως την αποκαλούν πολλοί πλέον, ανήκει σε μια νέα γενιά νεπαλέζων ορειβατών, πιο συνειδητοποιημένων και ανεξάρτητων, που δεν ανεβαίνουν μόνο για να συνοδεύσουν τις δυτικές αποστολές, αλλά για να πρωταγωνιστήσουν οι ίδιοι.

Το 2012, λέει το βιογραφικό της, ανέβηκε στο Εβερεστ και δυο χρόνια αργότερα στο Κ2. «Ηταν η πιο ωραία στιγμή της ζωής μας» θα πει. «Αγαπώ τα βουνά και ακόμη περισσότερο αγαπώ την ορειβασία. Στο χωριό μου δεν το είχε κάνει καμία γυναίκα, όλοι μου έλεγαν ότι είμαι τρελή». Σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, η Νταουά απέδειξε ότι μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά. Κι απ’ όλες τις απόψεις.

Φωτό: Το λέει πάντως ψυχή της. Πηγή: Corriere della Sera

Η συγγραφέας χωρίς πρόσωπο μιλάει για τη σχέση της με τον φόβο σε αυτό το όμορφο κομμάτι που έγραψε για τον Guardian, το δεύτερο από τότε που ξεκίνησε τη συνεργασία με τη βρετανική εφημερίδα. Κάποιες λεπτομέρειες μπορεί και να διεγείρουν τον ακούραστο ντετέκτιβ που αναζητά το μυστήριο της ταυτότητας της Ελενας Φεράντε – λέει, για παράδειγμα, ότι έχει κόρες. Ο τρόπος όμως που καταθέτει τις σκέψεις της μπορεί να διεγείρει τους πάντες.

Πάντα φοβόταν τα πάντα, γράφει: τα φίδια, τις αράχνες, τα κουνούπια, τις μύγες, τα ασανσέρ, τα αεροπλάνα. «Και τους ανθρώπους όταν γίνονται βίαιοι, φωνάζουν, προσβάλλουν».  Από παιδί, όμως, έμαθε να δείχνει ατρόμητη, να μιμείται την ψύχραιμη εν όψει πραγματικών ή φανταστικών κινδύνων, να αντιστέκεται στην επιθυμία να διαφύγει μπροστά στις απειλές. Σε απειλές προς εκείνη, ή προς τις κόρες της, ή προς «άλλα ανθρώπινα όντα ή ανυπεράσπιστα ζώα».

Αυτά που γράφει για αυτή την φαινομενική τόλμη ανατρέπουν πολλές βεβαιότητες: «Η κοινή πεποίθηση είναι ότι οι άνθρωποι που αντιδρούν πεισματικά, όπως αναγκάζομαι εγώ να κάνω, είναι εκείνοι με πραγματικό θάρρος, που συνίσταται ακριβώς στην υπέρβαση του φόβου. Αλλά δεν συμφωνώ. Είμαστε που είμαστε φοβισμένοι και συνεχώς μαχητικοί θέτουμε πάνω από όλους τους φόβους εκείνον της απώλειας της αξιοπρέπειάς μας.  Έχουμε μια πολύ υψηλή ιδέα για τον εαυτό μας και για να μην αντιμετωπίσουμε την ταπείνωση είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε οτιδήποτε. Με άλλα λόγια, απομακρύνουμε τους φόβους μας όχι από αλτρουισμό, αλλά από εγωισμό».

«Και έτσι, πρέπει να παραδεχτώ, φοβάμαι τον εαυτό μου. Μαθαίνω, όπως ένας χαρακτήρας του Κόνραντ, να δέχομαι τον φόβο, ακόμη και να το δείχνω με αυτοσαρκασμό». Να ποιο είναι το μυστικό τελικά: να αποδέχεσαι τους φόβους σου.

Φωτό: Νικάς τους φόβους σου με ένα σκουπόξυλο; Πηγή: The Guardian