Με τους επιχειρηματικούς κολοσσούς να κλείνουν ο ένας μετά τον άλλον, τα αβάσταχτα φορολογικά μέτρα να κάνουν τους πολίτες να ασφυκτιούν, τις άδειες για τα ιδιωτικά κανάλια να βρίσκονται στον αέρα, να χάνονται καθημερινά χιλιάδες θέσεις εργασίας και πλήθος επιστημόνων να φεύγει στο εξωτερικό αναζητώντας δουλειά και αξιοπρέπεια, η ζωή στη χώρα έχει γίνει ανυπόφορη και η πλειονότητα των πολιτών έχει βυθιστεί σε κατάθλιψη. Δυστυχώς το βαρέλι δεν έχει πάτο. Όσες εταιρίες έχουν απομείνει όρθιες μεταναστεύουν στην Κύπρο, τη Βουλγαρία και το Ντουμπάι ή στρέφουν τη δραστηριότητα τους εκτός ελληνικών συνόρων, σε χώρες που δίνουν κίνητρα στον επιχειρηματία να φτιάξει κάτι και τον επιβραβεύουν για το ρίσκο που παίρνει.

Στο τέλος οι μόνοι που θα μείνουν στην Ελλάδα θα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ηλικιωμένοι και οι άνεργοι. Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό ο Πρωθυπουργός ταξίδεψε στην Κίνα επιδιώκοντας να φέρει επενδύσεις. Αδίκως θεωρώ.

Για να προσελκύσει μια χώρα ιδιωτικές επενδύσεις Ελλήνων και ξένων, θα πρέπει να απλουστευτεί και να σταθεροποιηθεί το φορολογικό σύστημα, να εξαλειφθεί η διαφθορά που επικρατεί στις σχέσεις των επιχειρήσεων με το Δημόσιο, να μειωθεί δραστικά η γραφειοκρατία που ανεβάζει το κόστος οποιασδήποτε επένδυσης και να υπάρξουν ανεξάρτητοι θεσμοί που να εξασφαλίζουν στον επενδυτή ότι θα βρει το δίκιο του. Όλοι θεωρητικά συμφωνούν, αλλά κανένα πολιτικό κόμμα δεν εφαρμόζει αυτές τις μεταρρυθμίσεις διότι πλήττουν ευθέως τις πελατειακές σχέσεις, που είναι ο μόνος δρόμος που έχουν μάθει οι Έλληνες πολιτικοί να επικοινωνούν με τους ψηφοφόρους τους και να διαχειρίζονται την εξουσία.

Αν ο πολιτικός κόσμος δεν καταλάβει πως πρέπει να διαμορφώσει ένα περιβάλλον που να ενισχύει τον ιδιωτικό τομέα αντί να τον απομυζά οικονομικά, οι επενδυτές θα παραμένουν αρνητικοί. Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι θα παραμείνουμε (Θεού θέλοντος) στην Ευρώπη η οποία κλυδωνίζεται συθέμελα το τελευταίο διάστημα.

Η καθημερινή κυβερνητική πρακτική θυμίζει παιδική χαρά. Η κυβέρνηση ψάχνει απελπισμένα να βρει λεφτά για τους δανειστές. Υπάρχουν δυο γνωστοί τρόποι να μαζέψει ένα κράτος λεφτά. Μέσω της φορολογίας των πολιτών και μέσω μεταρρυθμίσεων. Προφανώς η κυβέρνηση διάλεξε το πρώτο, το εύκολο και δη την υπερφορολόγηση των πολιτών. Σιγά, μήπως θα αναδιάρθρωνε το Δημόσιο, θα έκοβε τις συντάξεις ή μήπως τολμάει να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα… Αυτά είναι προβλήματα για δυνατούς λύτες.

Απλώς το ερώτημα είναι πώς θα μαζέψει λεφτά όταν στη χώρα έχουν απομείνει να δουλεύουν ελάχιστοι οι οποίοι έχουν γονατίσει ήδη από τις πληρωμές και αυτοί που έχουν χρήματα τα έχουν βγάλει στο εξωτερικό. Δυστυχώς η κατάσταση απαιτεί αποφασιστικές μεταρρυθμίσεις, αλλιώς θα χάνεται συνεχώς πολύτιμος χρόνος και το κράτος θα υπολειτουργεί.

Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία υποστηρίζει ότι σε ένα κράτος που απαρτίζεται από άξιους ανθρώπους κανείς δε θέλει να κυβερνήσει. Οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την εξουσία για τα χρήματα, γιατί ούτε πληρωμένοι θέλουν να χαρακτηριστούν εισπράττοντας φανερά μισθό για το αξίωμα τους, ούτε κλέφτες, αποκομίζοντας κρυφά κέρδος από αυτό. Ούτε πάλι επιδιώκουν την εξουσία για τη δόξα γιατί δεν είναι φιλόδοξοι. Πρέπει να υπάρχει λοιπόν κάποιος εξαναγκασμός, αφού θεωρείται ντροπή να αναλάβει κανείς με τη θέληση του το κυβερνητικό αξίωμα, προτού να πρέπει να το πράξει. Κι η πιο μεγάλη τιμωρία είναι ο φόβος ότι τον εξουσιάζει κάποιος χειρότερός του, αφού ο ίδιος δεν έχει διάθεση να κυβερνά.

Σήμερα οι πολιτικοί ηγέτες τσακώνονται ποιος θα πρωτοκάτσει στην καρέκλα, κι όποιος κάτσει δε λέει να φύγει κι ας μην έχει να προσφέρει κάτι άλλο ωφέλιμο στον κόσμο. Αναρωτιέμαι αν τους διακατέχει το αίσθημα της αυτογνωσίας πριν θέσουν τον εαυτό τους σε υποψηφιότητα και γεμίσουν τον λαό με ψέματα. Υπάρχει άραγε ίχνος αγάπης μέσα τους γι’ αυτήν την πολύπαθη πατρίδα;

Από τη μεταπολίτευση και μετά, όσες πολιτικές ηγεσίες κι αν άλλαξε αυτός ο τόπος πάντα παίζονταν πολιτικά παιχνίδια εις βάρος της τύχης του κόσμου. Όλους (με ελάχιστες εξαιρέσεις) τους ενδιέφερε το πολιτικό κόστος και μόνον. Αλλά τι ικανοποίηση μπορεί να νιώθει κανείς όταν θα τον γράψει η ιστορία με μελανά χρώματα για αποφάσεις που έλαβε και προκάλεσε τον όλεθρο;

Οι λαοί και οι άνθρωποι είναι αδύναμοι και ασήμαντοι μόνο όταν οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι αδύναμοι και ασήμαντοι. Ούτε ο Μιλτιάδης, ούτε ο Λεωνίδας, ούτε ο Θεμιστοκλής, ούτε και η Αθήνα της εποχής διακρίνονταν από τέτοια συμπλέγματα κατωτερότητας, γι’ αυτό και στάθηκαν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και θαυματούργησαν.

Όσο οι Έλληνες βολεύονται εξ απερισκεψίας με μια ατάλαντη διακυβέρνηση και πορεύονται με την υπανάπτυξη, είναι καταδικασμένοι να συνεχίσουν την πορεία τους προς ένα είδος δουλείας, όχι απλώς οικονομικής αλλά και πολιτικής – δεδομένης της γεωπολιτικής αστάθειας που υπάρχει γύρω μας.

Η εύρεση ενός ενωτικού ηγέτη είναι πιο επίκαιρη και πιο επιτακτική από ποτέ. Θα γίνει το θαύμα; Ίδωμεν. Η ελπίδα να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει πάντα θα υπάρχει όπως περιγράφει, κατά τη γνώμη μου, η πιο αισιόδοξη φράση της παγκόσμιας ποίησης από την τελευταία τερτσίνα της Κόλασης του Δάντη: «E quindi uscimo a riverder le stele!» («Και ύστερα βγήκαμε και ξαναείδαμε τα αστέρια!»)

*Η Μαρία Βλαντή είναι φοιτήτρια στο International MBA του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News