«Οι γυναίκες λένε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι αηδιαστικός, αλλά η Χίλαρι Κλίντον έχει πρόβλημα με τους άνδρες». Η διαπίστωση ανήκει σε μια γυναίκα, τη δημοσιογράφο Λούσι Ροκ του Οbserver. Που επισημαίνει ότι γι’ αυτόν τον λόγο το λεγόμενο «gender gap» μπορεί να αποδειχθεί αποφασιστικής σημασίας στις αμερικανικές εκλογές. Ακόμη χειρότερα: πέρα από το πρόβλημα που έχει με τους λευκούς άνδρες, η Χίλαρι δεν «σκίζει» ούτε στις γυναίκες ψηφοφόρους των Δημοκρατικών.

Απόδειξη οι δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη βδομάδα σε τρεις πολιτείες. Στην Πενσυλβάνια η Κλίντον προηγείται 19 μονάδες του Τραμπ στις γυναίκες, αλλά ο Τραμπ προηγείται 21 μονάδες στους άνδρες. Στο Οχάιο η Κλίντον συγκεντρώνει επτά μονάδες περισσότερες στις γυναίκες, αλλά είναι πίσω 15 μονάδες στους άνδρες. Στη Φλόριντα η μάχη βγάζει ισοπαλία: 13 μονάδες μπροστά η Χίλαρι στις γυναίκες, 13 ο Τραμπ στους άνδρες.

Η ιστορία δείχνει ότι από το 1980 οι γυναίκες ψηφίζουν περισσότερο τους Δημοκρατικούς σε σχέση με τους άνδρες. Όπως φαίνεται, όμως, αυτή είναι η πρώτη φορά που μια εκλογική αναμέτρηση μπορεί να εξελιχθεί πραγματικά σε μια μάχη των φύλων.

«Εχω υπάρξει μάρτυρας σεξουαλικών παρενοχλήσεων και δεν έκανα τίποτε. Ή δεν έκανα αρκετά. Κυρίως, όμως, δεν είπα τίποτε». Είναι το «Κατηγορώ» ή μάλλον το «Κατηγορώ τον εαυτό μου» του διευθυντή σύνταξης της Libération Γιόχαν Χαφνάγκελ. Ο οποίος, την επομένη της ανοικτής επιστολής στην Journal du Dimanche δεκαεπτά γυναικών της πολιτικής που δηλώνουν ότι δεν θα σιωπούν πια, αναρωτιέται ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος των ανδρών απέναντι στο φαινόμενο.

Η απάντησή του είναι απολύτως σαφής: «Δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτε. Δεν μπορούμε να ψάχνουμε δικαιολογίες για να μην βλέπουμε και να μην μιλάμε». Στο άρθρο του ο δημοσιογράφος της γαλλικής εφημερίδας αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν στο πλευρό των δεκαεπτά γυναικών (αλλά και των 500 που την προηγούμενη εβδομάδα είχαν συνυπογράψει μια ανάλογη επιστολή στη Libération) δεν υπάρχει ούτε ένας άνδρας. «Πού είναι οι υπεύθυνοι των κομμάτων; Οι μεγάλοι μας διανοούμενοι, οι πανεπιστημιακοί μας; Οι επιχειρηματίες; Τα συνδικάτα;».

Στο τέλος θέτει ένα ερώτημα: «Θα μείνουμε κουφοί απέναντι σε αυτό το κάλεσμα; Θα γίνουμε συνένοχοι; Ή θα συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα και ότι μπορούμε όλοι, ο καθένας από τη θέση του, να πούμε “όχι”;». Η απάντηση φαίνεται αυτονόητη. Αλλά όπως αποδείχθηκε και από την υπόθεση του πρεσβευτή της Βενεζουέλας στην Αθήνα και την κάλυψη που του προσέφερε ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι και τόσο.

Πώς ήξεραν οι δυνάμεις ασφαλείας του Απαρτχάιντ πού βρισκόταν ο Νέλσον Μαντέλα στις 5 Αυγούστου του 1962, την ημέρα που τον συνέβαλαν; Οι φήμες για εμπλοκή της CIA κυκλοφορούν εδώ και χρόνια. Αλλά όπως αποδεικνύεται σήμερα, δεν ήταν καθόλου φήμες. Γιατί ο αμερικανός κατάσκοπος που «κάρφωσε» τον Μαντέλα επιτέλους μίλησε.

Αυτός είναι ο Ντόναλντ Ρίκαρντ. Ο πρώην πράκτορας της CIA άφησε την τελευταία του πνοή στις 30 του περασμένου Μαρτίου. Ηταν 88 χρονών. Αλλά καμιά δεκαριά ημέρες νωρίτερα – γράφει ο Ιβαν Φάλον στους Sunday Times – είχε αποκαλύψει στον Τζον Ιρβιν, σκηνοθέτη της ταινίας «Το όπλο του Μαντέλα», η οποία προβλήθηκε το περασμένο Σάββατο στο φεστιβάλ των Καννών, ότι ήταν εκείνος που έδωσε την πληροφορία τους Νοτιοαφρικανούς σχετικά με το πού βρισκόταν ο αφρικανός ηγέτης.

Ο Ρίκαρντ εμφανιζόταν ως υποπρόξενος του αμερικανικού προξενείου στο Ντέρμπαν. Και ήξερε ότι ο μεταμφιεσμένος σε σοφέρ Μαντέλα επέστρεφε από το Ντέρμπαν στο Γιοχάνεσμπουργκ με αυτοκίνητο. Εδωσε την πληροφορία στο καθεστώς της Πρετόρια. Και δεν το μετάνιωσε ποτέ. Γιατί ο Μαντέλα υποτίθεται ότι «ήταν ο πιο επικίνδυνος κομουνιστής στον κόσμο έξω από τη Σοβιετική Ενωση». Μια «μαριονέτα» της Μόσχας, έτοιμη να σπρώξει τους αφρικανούς συμπατριώτες του σε μαζική εξέγερση εναντίον του Απαρτχάιντ ανοίγοντας την πόρτα στη ρωσική επέμβαση.

Αυτή κι αν είναι αυταπάτη.

Το συμβόλαιο για μια θέση σε μια εταιρεία τηλεπωλήσεων το είχε υπογράψει στις 2 Μαΐου. Στις 6 άρχισαν τα προβλήματα: «Α; εσείς δεν έχετε προφορά. Καλύτερα για εσάς» της είπε ο γιατρός της εταιρείας όταν άκουσε τα τέλεια γαλλικά της. Η Μπουχρά Μπαλαγκέ ανασήκωσε τους ώμους: Γαλλίδα μαροκινής καταγωγής, όπως λέει η ίδια στην επιστολή που έστειλε στοNouvel Obs, ήταν συνηθισμένη σε παρατηρήσεις του είδους. Δεν ανασήκωσε τους ώμους, όμως, όταν στο εκπαιδευτικό σεμινάριο οι εκπαιδευτές πρότειναν στους νεοπροσληφθέντες να αλλάξουν τα ονόματά τους εάν δεν ήταν «πολύ γαλλικά». Και ένιωσε να εξοργίζεται όταν ο υπεύθυνος του εκπαιδευτικού σεμιναρίου είπε ότι «θα ήταν προτιμότερο εάν το κάνατε, εγώ το έκανα».

Κι έπειτα σκέφτηκε: «Είμαι 53 χρονών, γεννήθηκα στο Μαρόκο, ήρθα στη Γαλλία το 1981 για να σπουδάσω. Τώρα είμαι Γαλλίδα, πιστεύω στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους και τη δημοκρατία». Κάπως έτσι ήρθε και η απόφαση να μην αλλάξει όνομα. Ποια ήταν η (έμμεση) απάντηση; «Κάνε ό,τι νομίζεις, αλλά μην παραπονείσαι εάν δεν πουλάς τίποτα». Η Μπουχρά άφησε τη δουλειά της. Και η κόρη της ανέβασε ένα κείμενο διαμαρτυρίας στο Change.org εναντίον των διακρίσεων στον χώρο της εργασίας, το οποίο συγκέντρωσε πολύ σύντομα 40.000 υπογραφές. Με τι στόχο; Τον περιγράφει η ίδια η Μπουχρά: «Θέλω επιτέλους να αλλάξει αυτή η νοοτροπία».

Στην Αργεντινή το «piropo» είναι – τουλάχιστον για τους άνδρες – ένα πιπεράτο κομπλιμέντο που υποτίθεται ότι επέτρεπε να λιώσει ο πάγος με μια γυναίκα. Αλλά τώρα – γράφει η Clarin – χάνει εκείνο το παλιό του νόημα. Γιατί δεν είναι μόνο οι γυναίκες που δηλώνουν πια «No quiero tu piropo. Quiero tu respeto!» («Δεν θέλω το piropo σου. Θέλω τον σεβασμό σου!»). Είναι και οι άνδρες των νεότερων γενεών που δεν βρίσκουν κανένα γούστο.

«Οι άνδρες το σκέφτονται δύο φορές πριν εκστομίσουν ένα piropo» είναι ο τίτλος του ρεπορτάζ της Clarin το οποίο αναφέρεται σε έρευνα του πανεπιστημίου Αμπιέρτα Ιντεραμερικάνα. Που τι λέει; Οτι οι άνδρες μεταξύ 18 και 29 ετών θεωρούν το piropο ένα κομπλιμέντο που πρέπει να αποφεύγεται. Αντίθετα, οι ηλικιακές ομάδες 30-39 και 49-60 δεν είναι ούτε τόσο ευαίσθητοι, αλλά ούτε και τόσο φανατικοί της χρήσης. Συμπέρασμα; Το piropo είναι καταδικασμένο να σβήσει. Και μάλιστα σε μια χώρα όπου το 59% των γυναικών λέει ότι έχει παρενοχληθεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της με χυδαίες χειρονομίες.