Μεσημέρι Τετάρτης. Μια εικόνα γνώριμη για τους Αθηναίους, μια εικόνα που ποτέ δεν συνηθίζεται, όσα αθηναϊκά ένσημα ανοχής και αν σου έχει κολλήσει αυτή η πόλη: η απέραντη θάλασσα από λαμαρίνες έχει κατακλύσει κάθε τετραγωνικό μέτρο των δρόμων του Kέντρου. Στα πεζοδρόμια δεκάδες άνθρωποι βρίσκονται κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλον στους σταθμούς των λεωφορείων. Σαν τσαμπιά που κρέμονται από μια κληματαριά τσιμέντου και διαφημιστικών πάνελ σε στάσεις λεωφορείων.
Εκεί που η Μιχαλακοπούλου συναντά τη Μεσογείων, ένας νεαρός Ασιάτης σηκώνει το χέρι του κάνοντας ωτοστόπ σε αυτοκίνητα που τον προσπερνούν χωρίς καν να ελαττώνουν ταχύτητα. Λίγο πιο κάτω, ένας κουστουμαρισμένος κύριος αναζητεί εναγωνίως ταξί. «Δεν βολεύει, φίλε», το ένα «άκυρο» διαδέχεται το άλλο. Ο κύριος δεν αντέχει άλλο, βρίζει δυνατά, ξανά και ξανά. Εξω από γνωστό ξενοδοχείο μια παρέα τουριστών προσπαθεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει. Προς τι αυτό το χάος μια απλή Τετάρτη σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα;
Η έκτακτη στάση εργασίας σε Μετρό, Ηλεκτρικό και Τραμ αποφασίστηκε μετά από ένα τραγικό περιστατικό: τον θάνατο εργαζομένου της ΣΤΑΣΥ στο αμαξοστάσιο του ΗΣΑΠ στον Πειραιά. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να προσπεράσει ένα τέτοιο γεγονός. Και σε αυτές τις περιστάσεις τίποτα δεν μπορεί να σταθεί στο ζύγι όταν στην άλλη πλευρά τοποθετείται η ανθρώπινη ζωή.
Αυτοί όμως που αποφάσισαν να προκηρύξουν έκτακτη στάση εργασίας –προφανώς ως ένδειξη πένθους, αλλά και διαμαρτυρίας για την ανεπάρκεια μέτρων ασφάλειας στους χώρους της εργασίας τους– καλούνται να απαντήσουν σε ένα βασικό ερώτημα: εναντίον ποιου στρέφεται μια τέτοια στάση εργασίας και ποιον εξυπηρετεί;
Η συντριπτική πλειονότητα όσων στέκονται για ώρες περιμένοντας ένα λεωφορείο, στριμώχνονται σε αυτό και ταλαιπωρούνται αφάνταστα από μια τέτοια απόφαση, είναι άνθρωποι του μεροκάματου. Ανθρωποι που πιθανώς να μη μάθουν ποτέ τι έγινε το πρωί της Τετάρτης στο αμαξοστάσιο του ΗΣΑΠ στον Πειραιά και που σίγουρα, μπαίνοντας στο σπίτι τους μετά από έναν μαραθώνιο ταλαιπωρίας, δεν θα μπουν στο διαδίκτυο για να διαβάσουν τα αιτήματα των εργαζομένων.
Αλλωστε, ακόμα και η επίσημη ιστοσελίδα της ΣΤΑΣΥ δεν αναφέρει τον λόγο που πραγματοποιήθηκε η στάση εργασίας.
Ο ίδιος άνθρωπος, λοιπόν, που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να ευαισθητοποιηθεί από ένα τόσο τραγικό γεγονός, σήμερα θα βρεθεί να βλαστημάει για την «απάλευτη Αθήνα» και τους συνδικαλιστές που «όποτε θέλουν βάζουν την πόλη στον γύψο».
Ενας θάνατος εργαζομένου που θα θαφτεί κάτω από ένα πυκνό πέπλο γκρίνιας και αναθέματος.
Αλήθεια, ένα φυλλάδιο που μοιράζεται στο επιβατικό κοινό και μια συμβολική διαμαρτυρία, ή ακόμα και μια παρέμβαση σε σταθμούς του μετρό, δεν θα είχε καλύτερο αποτέλεσμα από την παραπάνω απόφαση; Ακόμα και μια προκήρυξη απεργίας την επόμενη ημέρα, με ταυτόχρονη ενημέρωση για τους λόγους που οδήγησαν σε αυτήν, δεν θα έφερνε περισσότερο κόσμο πλάι στους εργαζομένους;
Εξάλλου η απεργία σε έναν τόπο δουλειάς, ειδικά μετά από ένα τέτοιο δυστύχημα, παραδοσιακά στρέφεται κατά του αφεντικού, που θα δει την επιχείρησή του να κλείνει, τα έσοδά του να παγώνουν κ.ο.κ. Στην περίπτωση του μετρό, όμως, δεν υπάρχει το… μεγάλο αφεντικό που πλήττεται από την στάση εργασίας, μόνο το γνωστό θύμα: ο ταλαίπωρος Αθηναίος που εξαρτάται από έναν μισθό και από τον συρμό του μετρό για την μετακίνησή του, αυτός που πρέπει να πάει στη δουλειά του και –κάποια στιγμή– να επιστρέψει από αυτήν. Αντε και κανένας τουρίστας που, αν δεν χάσει το αεροπλάνο του, θα έχει να καυχιέται στους φίλους του ότι έζησε μια αυθεντική αθηναϊκή εμπειρία.