Η Μύκονος των τρία άλφα: άναρχη, άπληστη, αυτοκαταστροφική. Πλέον, έχοντας ξεφύγει από την κατηγορία «νησί», ψάχνω να βρω σε τι κατέληξε. Ενα άναρχο, ανάμεικτο, πες το και μια προέκταση της Αθήνας με νησιωτικό allure. Φθάνοντας σε ένα, ομολογώ, οργανωμένο καλύτερα από ποτέ λιμάνι, και προχωρώντας στα σωθικά της, θα έρθεις αντιμέτωπος με ένα σωρό υδροφόρες που τρέχουν ιλιγγιωδώς επικίνδυνα για να μεταφέρουν νερό σε κάθε σημείο του άνυδρου νησιού.
Μαύρα βανάκια, «ων ουκ έστιν αριθμός», μεταφέρουν επιβάτες και δημιουργούνται μποτιλιαρίσματα ως ενθύμηση της Κηφισίας. Κατά διαστήματα, ένα «τσακ» μαγείας της Χώρας από ψηλά, έτσι, εις μνήμην, αλλά η «τώρα» πραγματικότητα είναι άλλη. Πλήρης κατάληψη από άκρου εις άκρον. Αυθάδικα. Πολιτείες ολάκερες σε μέρη, εμφανέστατα, χωρίς προδιαγραφές. Χτίσε και βλέπουμε! Και αφού αποφάσισαν να ασελγήσουν σε τοπίο και θάλασσες… Δεν υπάρχει θάλασσα με στοιχειώδη ανάσα…
Περίκλειστοι τόποι με μπιτσόμπαρα που προεκτείνονται και προεκτείνονται, έτσι που η έννοια «θάλασσα» να αποκτά σπανιότητα, δυσκολίες, χρεώσεις και βάρδα χρεώσεις. Και δώσ’ του και μια αγορά παραπλεύρως. Με κρεσέντο το Nammos Village. Πώς προέκυψε κι αυτή η «πολιτεία»; Ακολουθώντας το Μυκονοειδές δίκαιο. Ενα τύπου «Ντουμπάι». Εχει η Μύκονος υποδομές Ντουμπάι; Αληθινά, δεν έχω γνωρίσει άλλον τόπο που να έχει αγωνιστεί με ισχυρότερη δεινότητα να πυροβολήσει τα ίδια του τα πόδια.
Εχεις τη διαρκή αίσθηση ότι η Μύκονος θεωρήθηκε μια αγελάδα που αντί να τιμήσουν το ιερό γάλα της, της τραβάνε βίαια τα μαστάρια, ακόμα και κατά την αποστράγγισή της, Πόσο, μωρέ!.. Ολα μαύρα, ρε Ρέα; Αδικώ; Σίγουρα αδικώ πολλά θαυμαστά. Υπάρχουν. Και πολύ ευχαριστώ τους φιλόξενους φίλους μας. Τις στιγμές που περάσαμε κοντά τους, τα γέλια μας, τις κουβέντες μας, τα τσιμπούσια μας, το τριήμερο συναπάντημά μας. Αλλά σήμερα θα ήθελα να γράψω σαν ένας δικός μου συναγερμός, σαν ένα δικό μου «προσοχή» για κάθε άλλο νησί μας. Η Μύκονος έχει πάρει πια τον δικό της δρόμο. Μα έχουμε τόσα νησιά…
Μετά τη Μύκονο βρεθήκαμε την Αντίπαρο. Αλλη περίπτωση. Σχεδόν σε αντιδιαστολή. Ενα ψαροχώρι που αργά αργά ξανοίγεται. Ωστόσο, δείχνει… Και ας μη λέμε μεγάλα λόγια… Να έχει άλλη στόχευση. Τη γαλήνη. Τον χώρο στο τοπίο. Την πιο σπάνια πολυτελή «πολυτέλεια» των ημερών μας. Αυτήν της απλότητας. Την Αντίπαρο ανακάλυψαν ευκατάστατοι άνθρωποι. Ενας από αυτούς και ο διεθνώς διάσημος ηθοποιός Τομ Χανκς που ακολουθώντας τη σύζυγό του στην πατρογονική γη «Ελλάς», βρήκε σε αυτό το σημείο γης τον παράδεισό του.
Πέραν αυτού, το ξαναλέω, εξαιρετικά ευκατάστατοι επένδυσαν. Μιας άλλης κάστας. Εχει και ο πλούτος τις κατηγορίες του. Δεν έχω δει πιο χαμηλόφωνα όμορφα οικήματα να ενσωματώνονται στο τοπίο. Ας κάνω ειδική μνεία στο Rooster. Ναι, είναι για βαριά βαλάντια. Ξεχάστε τις βίλες του, μην κοιτάζετε καν τις τιμές. Ημείς, μέχρι το μπαρ για το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα, άντε και στο εστιατόριο. Αλλά, τι ευφυής αρχιτεκτονική! Τι συνομιλία, όχι μόνο με τη γη αλλά ακόμα και τα χέρια όσων στα χρόνια τη δούλεψαν, την καλλιέργησαν. Τι διακόσμηση χωρίς «διακόσμηση»; Αυτόν τον τουρισμό δεν θα θέλαμε διακαώς;
Είναι αυτός που αξίζει σε τούτη την πανέμορφη, ποικιλόμορφη χώρα; Το έχω πει πολλές φορές, ας το πω με θαυμασμό και βαθύ σεβασμό και άλλη μια. Πόσες χώρες έχει η χώρα μου! Πόσες χώρες έχει η χώρα μου! Ας βρει το κάθε νησί τη δική του θεματική. Και περισσότερο από αυτό, ας βρει τη «χωρητικότητα» της κάθε θεματικής.
Μην αποστραγγίζουμε το σύμπαν του κάθε τόπου. Αναρχία, απληστία, εν τέλει αυτοκαταστροφή. Τα θανάσιμα αμαρτήματα. Με την ευχή, αγαπημένοι μου αναγνώστες, να εντοπίσει ο καθένας τον παράδεισό του. Μπορεί να μας χωρίζουν πολλά, αλλά, σίγουρα, έστω τους περισσότερους, μας ενώνει το ίδιο όνειρο…
«Κάποια μέρα να μείνουμε οριστικά…». Συμπληρώστε εσείς το όνομα του δικού σας παραδείσου. Τάμα γηρατειών, μέχρι την οριστική αναχώρησή μας… Το κοινό «Μακάρι!». (Ενα «Μακάρι» για μια Τήνο… Ή λες για τα Κύθηρα… Ή κάποιου άλλου, μια Αστυπάλαια….)