Κάθεται στα ορεινά της Βουλής, φορώντας ένα ευδιάκριτο κατακίτρινο σακάκι (ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποια κάνει τη φασαρία) και συμπεριφέρεται σαν εξαχρειωμένος οπαδός ομάδας της Γ’ Εθνικής που πάει επί τούτου στο γήπεδο, για να φωνάξει, να προκαλέσει, να εκνευρίσει.
Με στριγκή υστερική φωνή διακόπτει αδιάκοπα και σταθερά ανά ένα λεπτό τον ομιλητή Πρωθυπουργό με ουρλιαχτά, ειρωνείες και προσβολές.
Επιδιώκει συνειδητά να του διαλύσει τον ειρμό της σκέψης, να του σπάσει τα νεύρα. Αδιαφορεί επιδεικτικά για τις αρχικές παραινέσεις και τις οργίλες (στη συνέχεια) παρατηρήσεις του Προέδρου της Βουλής, να μη διακόπτει τον ομιλητή. Συνεχίζει ακάθεκτη και ανεπηρέαστη, λες και πρόκειται για ρομπότ προγραμματισμένο να τρελάνει αυτόν που έχει βάλει στόχο.
Μετά την εικοστή διακοπή, ο ομιλητής δεν αντέχει πια. Τα νεύρα του διαλύονται, η κρίση του θολώνει. Ξεχνά τους αστικούς του τρόπους και την προειλημμένη απόφασή του να μην της δώσει πάτημα για κανέναν λόγο. Οπότε ξεσπά.
«Σταματήστε πια να γκαρίζετε!» (στον πληθυντικό). Αυτό ήταν. Η Ζωή με τα κίτρινα κέρδισε. Σαν την άλλη παλιά Μαρία με τα κίτρινα, που έπαιζε στα δάκτυλα και τον άντρα της και τον γείτονα.
Τα μέσα ενημέρωσης και τα social media εκρήγνυνται. «Ο πρωθυπουργός τραμπούκησε». «Είπε σε αρχηγό κόμματος ότι γκαρίζει». «Την είπε γαϊδούρα». «Είναι τρόπος αυτός;» «Είναι αυτό επίπεδο πρωθυπουργού;» «Αυτό είναι το ήθος της παράταξης που εκπροσωπεί;» «Αν ήταν άντρας. θα του το ‘λεγε αυτό;»
Τα δελτία ειδήσεων και οι ιστοσελίδες προβάλλουν μόνο το «γκαρίζετε». Οχι τις είκοσι διακοπές πριν το ξέσπασμα. Λογικό. Πού τηλεοπτικός χρόνος για να προβληθεί όλο αυτό το συνεχές μπούλινγκ; Δελτίο ειδήσεων κάνουμε, όχι ντοκιμαντέρ. Τα βασικότερα δείχνουμε. Και το «γκαρίζετε» είναι σαφές, περιεκτικό, καίριο, kinky.
Η μονομέρεια της εικόνας έγειρε αυτομάτως τη ζυγαριά υπέρ αυτής που θεωρήθηκε θύμα της προσβολής. Ακριβώς το ίδιο θα συνέβαινε αν η τηλεόραση έδειχνε κάποιον που ρίχνει ξάφνου μια μπουνιά στον συνομιλητή του, έχοντας παραλείψει να δείξει τα είκοσι χαστούκια που ο μποξέρ είχε φάει προηγουμένως στο πρόσωπο, προτού έξαλλος χειροδικήσει και εκείνος ως απάντηση.
Πλην, το παιχνίδι των εντυπώσεων το έχασε. Η δική του γροθιά κατακρίνεται, τα χαστούκια του άλλου υποτιμώνται ή εξαφανίζονται. Ετσι είναι τα παιχνίδι της επικοινωνίας. Ετσι παίζεται το σκληρό παίγνιο της πολιτικής. Ειδικά όταν ο ένας είναι θεσμικός, που δεν του συγχωρείται η παραμικρή παρασπονδία, ενώ ο άλλος έχει περίπου το ακαταλόγιστο και κάθε πράξη του είναι αναμενόμενη και, εν τέλει, παραδεκτή.