Τα οφέλη από την εκλογή της Χίλαρι Κλίντον, ειδικά όταν σκέπτεται κανείς πως η εναλλακτική είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, είναι προφανή. Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο όφελος, το οποίο δεν έχει επισημανθεί ιδιαίτερα. Το περιγράφει ο Φρανκ Μπρούνι στους ΝΥΤ λέγοντας στην ουσία ότι εάν η Χίλαρι γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ, μετά θα ακολουθήσουν και άλλες κατακτήσεις: για τις γυναίκες, τους μαύρους, τους ισπανόφωνους, αλλά και άλλες μειονότητες. Και θα μπορούσε να συμβεί και κάτι αδιανόητο ως πριν από μερικά χρόνια: οι Ηνωμένες Πολιτείες να αποκτήσουν τον πρώτο γκέι πρόεδρό τους.

Απίθανό; Κι όμως, το πρόσωπο αυτό υπάρχει. «Είναι 34 χρονών και είναι ο τέλειος υποψήφιος. Ο,τι καλύτερο θα μπορούσε να παραχθεί στο πολιτικό εργαστήριο των Δημοκρατικών». Πρόκειται για τον Πιτ Μπάτιγκιγκ, δήμαρχο του Σάουθ Μπεντ στην Ιντιάνα, πρώην υπολοχαγό του σώματος των πεζοναυτών με θητεία στο Αφγανιστάν, πτυχιούχο του Χάρβαρντ με μεταπτυχιακό στην Οξφόρδη, πιστό χριστιανό και τόσο αγαπητό ώστε οι συμπολίτες του τον επανεξέλεξαν με ποσοστό 80%. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε κάνει γνωστό τον σεξουαλικό προσανατολισμό σε μια συγκέντρωση.

«Ναι, είναι αλήθεια ότι το Ουισκόνσιν επέλεξε μόλις μια λεσβία υποψήφια, την Τάμι Μπάλντουθιν, για τη Γερουσία. Αλλά μέχρι τώρα για κανέναν πολιτικό ανοικτά γκέι δεν είχε ειπωθεί ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει την προεδρία των ΗΠΑ. Στο Δημοκρατικό Κόμμα αυξάνονται εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Μπάτιγκιγκ είναι το ανατέλλον αστέρι του κόμματος. Αυτό το παιδί έκανε τη διπλωματική του για τον Μπέρνι Σάντερς και συμμετείχε στην προεκλογική εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα το 2008. Θα μπορούσε να διεκδικήσει μια θέση στη Γερουσία ή να θέσει υποψηφιότητα για κυβερνήτης. Και μετά βλέπουμε».

Αυτό κι αν θα ναι το τέλος των πάσης φύσεως Τραμπ.

Για να ξορκίσει το Brexit, ο Ντέιβιντ Κάμερον απασφάλισε προχθές μια ατομική βόμβα. Και την απασφάλισε τόσο με ένα άρθρο που υπογράφει ο ίδιος στην  Telegraph όσο και με συνεντεύξεις που παραχώρησε στον Observer και το BBC. Και τι λέει εκεί; Προειδοποιεί γι’ αυτό που θα συμβεί εάν στις 23 Ιουνίου οι Βρετανοί ψηφίσουν υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση.  «Εως τώρα καταβάλαμε τεράστια προσπάθεια για να προστατεύσουμε τις συντάξεις» γράφει. Αλλά ένα Brexit – προσθέτει – θα υπονομεύσει μηχανισμούς όπως η αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή και άλλες πρόνοιες όπως είναι τα δωρεάν εισιτήρια για τα μέσα μαζικής μεταφοράς και η απαλλαγή από το τέλος για τη δημόσια τηλεόραση. «Για να μην μιλήσουμε – λέει ακόμη – για τις περικοπές στο Σύστημα Υγείας».

Με μια λέξη Αρμαγεδώνας. Ή μήπως όλες αυτές οι δραματικές προειδοποιήσεις είναι απλώς ένα πολύ κακό για το τίποτα; Ο Βόλφγκανγκ Μινχάου, πάντως, θέτει δυο ερωτήματα από τη στήλη του στους Financial Times. Πρώτον, έχει βάση η σκέψη ότι το Brexit, αντίθετα με όσα λένε πολλοί, δεν θα έχει και τόσο δραματικές επιπτώσεις στη βρετανική οικονομία; Και δεύτερον, σε περίπτωση που αποχωρήσει η Βρετανία από την ΕΕ, οι Βρυξέλλες θα απαντήσουν με «μέτρα καταστολής» ώστε να αποθαρρυνθούν άλλες πρωτεύουσες να μιμηθούν το Λονδίνο; Ο γερμανός αρθογράφος των FT απαντάει θετικά στο πρώτο ερώτημα και αρνητικά στο δεύτερο. Οι οικονομικές επιπτώσεις θα ήταν αρνητικές αλλά μόνο βραχυπρόθεσμα, υποστηρίζει. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν πρόκειται να επαληθευτούν οι καταστροφικές προβλέψεις του βρετανικού υπουργείου Οικονομικών, του ΟΟΣΑ ή του ΔΝΤ.

Τελευταία συμβουλή του Μίνχαου; Η Ευρώπη πρέπει να «κουλάρει» και να αφήσει τη Βρετανία να φύγει ήσυχα από την αγκαλιά της. Γιατί ένα ειρηνικό διαζύγιο είναι χίλιες φορές προτιμότερο. Στο κάτω – κάτω στρώνει και το χαλί για έναν δεύτερο γάμο.

Μπορεί να φτάσουν μέχρι τον τελικό, μπορεί ακόμη και να τον κερδίσουν. Αλλά δεν θα αλλάξει τίποτε. Η κατάκτηση του Euro από τη Γαλλία δεν θα ήταν τίποτε άλλο από «μια ωραία παρένθεση σε ένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο βαρύ και απολύτως αποκαρδιωτικό». Με λίγα λόγια, «δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα στο μέλλον της χώρας».

Ποιος τα λέει αυτά; Ο Ιβ Τρεάρ, αρθρογράφος και αναπληρωτής διευθυντής τηςFigaro. Και γιατί τα λέει; Επειδή κατά τη γνώμη του δεν υπάρχει ίχνος ισχυρού δεσμού ανάμεσα στους Γάλλους και την εθνική τους ομάδα. Κι αν υπήρξε ποτέ, υπήρξε μόνο στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1998 και του 2006. Αυτή η εποχή, όμως, είναι μακρινή. Κανένας παίκτης των «Μπλε» δεν παθιάζει σήμερα τους οπαδούς, κανένας δεν έχει τέτοιο ταλέντο για να τους συγκινήσει. Οχι ότι είναι και κακό: «Ας σταματήσουμε να ερμηνεύουμε το ποδόσφαιρο πολιτικά και κοινωνιολογικά» είναι η προτροπή του.

Ενα δίκιο το έχει: η μπάλα θα ‘πρεπε να παίζεται μόνο στα γήπεδα. Αλλά και πάλι, πόσο μα πόσο θα ήθελε ο Φρανσουά Ολαντ, ο πρόεδρος που εμφανίστηκε με κασκόλ στο Σταντ ντε Φρανς, ένα κύπελλο στο Ελιζέ…

Η El Pais, σύμβολο του ισπανόφωνου προοδευτικού Τύπου, δεν συμπαθούσε ποτέ τη Δεξιά. Παρόλ’ αυτά, δεν παύει να κάνει η αίσθηση η οξύτητα με την οποία επιτίθεται στον ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος Μαριάνο Ραχόι.

Φαίνεται ακόμη και από τον τίτλο: «Tierra Quemada» – «Καμένη Γη». Για την οποία ποιος ευθύνεται; Ο απερχόμενος πρωθυπουργός αυτοπροσώπως. Επειδή πολώνει εσκεμμένα το κλίμα ενόψει των εκλογών της 26^ης Ιουνίου, παρουσιάζοντας την εκλογική αναμέτρηση σαν ένα δημοψήφισμα ανάμεσα στον ίδιο και τον Πάμπλο Ιγκλέσιας του Podemos, του αριστερού κόμματος που προέκυψε από τους Αγανακτισμένους της Πουέρτα ντε Σολ και τώρα φιγουράρει στη δεύτερη θέση.

Και τι άλλο κάνει ο Ραχόι; Επιχειρεί να αποδυναμώσει τους φιλελεύθερους Πολίτες αλλά και τους ίδιους τους Σοσιαλιστές προκειμένου να παραδοθούν πιο εύκολα σε έναν Μεγάλο Συνασπισμό με επικεφαλής τον ίδιο. Για την El Pais πρόκειται για μια «ανεύθυνη πολιτική». Γιατί ακόμη κι αν ο Ραχόι πετύχει τον στόχο του θα βρεθεί απέναντι σε μια πολύ ισχυρή αντιπολίτευση. Θα ήταν καλύτερα λοιπόν να έδινε δείγματα ανανέωσης του κόμματός του, ενός κόμματος που πνίγεται στη διαφθορά, ακόμη και με τη δική του εξαφάνιση από το προσκήνιο. Αντίθετα, όμως, «καταδικάζει την Ισπανία σε μια μακρά περίοδο κρίσης».

Αλλάζεις λίγο τα ονόματα κι έχεις την ακτινογραφία της ελληνικής «Καμένης Γης».

Η Μούνα Αντίλ είναι βρετανή δημοσιογράφος, γεννημένη στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και μουσουλμάνα στο θρήσκευμα. Παρά την πίστη της στον Αλάχ, όμως, το «καλό Ραμαζάνι» που ευχήθηκε το Facebook στους ομόθρησκούς τις την εξόργισε. «Το πρώτο πράγμα που μου έκανε αρνητική εντύπωση – γράφει – ήταν το γεγονός ότι οι γυναικείες φιγούρες που εύχονταν καλό Ραμαζάνι στους χρήστες του Facebook φορούσαν χιτζάμπ. Δεν έχω τίποτε με το χιτζάμπ, το νικάμπ ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί η επιλογή για μια γυναίκα να το φορέσει να είναι συνειδητή και όχι προϊόν επιβολής».

Το δεύτερο σκάνδαλο ήταν ότι στο ίδιο μήνυμα εμφανίστηκε και ένα κορίτσι  με χιτζάμπ. «Οι φεμινίστριες, μουσουλμάνες και μη, μάχονται χωρίς ανάσα εδώ και χρόνια για το δικαίωμα των μικρών κοριτσιών να επιλέγουν εάν θα καλύψουν το κεφάλι τους ή όχι». Και το χειρότερο απ’ όλα; «Μηνύματα όπως αυτό τουFacebook δίνουν την εικόνα ότι όλες οι μουσουλμάνες φορούν χιτζάμπ.  Κι αυτό είναι επικίνδυνο σε μια περίοδο κατά την οποία αυξάνεται ο αντιμουσουλμανικός φανατισμός».

Μπορεί να έχει και δίκιο η βρετανή δημοσιογράφος. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι υπεύθυνοι του Facebook κάλυψαν τα κεφάλια των γυναικών για να έχουν το δικό τους κεφάλι ήσυχο. Ή – μιας και μιλάμε για ισλαμιστική τρομοκρατία – για να μείνουν τα κεφάλια τους στη θέση τους. Και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό;