Αν ήθελα να στείλω SMS από την αίθουσα του ξενοδοχείου της εκδήλωσης, θα έγραφα: «Η Αννα είναι πλέον έτοιμη να εμπλακεί σε νέο μεταρρυθμιστικό φορέα. Ο Βενιζέλος διστάζει, θέλει την έδρα. Ηταν και ο Σταύρος.» Και μετά θα χάζευα στο twitter. Ξέρω, δεν θα ήταν διόλου σωστό, όμως πόσες φορές μπορεί να ακούσει κάποιος ότι η ρίζα της κρίσης είναι στην παιδεία και η πρόοδος διέρχεται από την αξιολόγηση;

Βρέθηκα στο λόμπι του Olympic Royal και αισθάνθηκα το hangover από την εκδήλωση για το βιβλίο του Παγουλάτου, στο αμφιθέατρο του 9.84. Πόση μεταρρύθμιση να μεταβολίσει κανείς σε δύο μέρες; Και μετά ήταν το déjà vu, προμνησία που θα έλεγε και ο Βενιζέλος. Ηταν, φυσικά, εκεί, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση της Διαμαντοπούλου. Όπως και ο Σταύρος. Και οι απαραίτητοι κεντροαριστεροί. Ηταν μία εκδήλωση με υποσχέσεις ίντριγκας. Είχε ως θέμα την παιδεία, αλλά, μεταξύ μας, οι περισσότεροι από όσους διέθεσαν το απόγευμα τους, δεν πήγαν να ακούσουν για ιδιωτικά πανεπιστήμια, συνταγματική αναθεώρηση και αξιολόγηση. Πήγαν για την κοινή εμφάνιση Βενιζέλου-Διαμαντοπούλου. Και ο Θεοδωράκης τι έκανε εκεί; Το μόνο καλό που συμβαίνει στον Σταύρο τώρα τελευταία είναι πως μπορεί να γυρίζει πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά στον μεσαίο χώρο και να ακούει. Μένει να δούμε αν ακούγεται και ο ίδιος.

Η Αννα Διαμαντοπούλου έχει το «Δίκτυο», ένα think tank για τη μεταρρύθμιση. Think tank έχει και ο Βενιζέλος, το e-kyklos. «Και καλά, εγώ, εντάξει, είμαι tank. Αλλά να είσαι και εσύ;» αναρωτήθηκε ο Βενιζέλος προς τη Διαμαντοπούλου. «Εγώ είμαι το think και εσύ είσαι το tank» του απάντησε εκείνη. Η αίθουσα γέλασε, ήταν, όντως καλό.

Ο Βενιζέλος μίλησε πρώτος (ετάχθη υπέρ των μη κρατικών ΑΕΙ) και έτσι δεν φάνηκε αμήχανος μετά τη Διαμαντοπούλου. Διότι η Διαμαντοπούλου σηκώθηκε και είπε, όσο πιο καθαρά γίνεται, ότι οι συνθήκες είναι ώριμες ώστε να δημιουργηθεί ένας μεταρρυθμιστικός φορέας που δεν θα εξυπηρετεί προσωπικές επιδιώξεις, αλλά θα επεξεργαστεί ένα σαφές σχέδιο για τη χώρα. Εντάξει, οι συνθήκες δεν είναι, απλώς, ώριμες, έχουν σχεδόν σαπίσει. Για αυτό και όταν ακούς το «συνένωση δυνάμεων σε ένα νέο σχέδιο για τον προοδευτικό χώρο», αισθάνεσαι περισσότερο τη ζέστη στην αίθουσα, βγάζεις το σακάκι και ανοίγεις ένα κουμπί από το πουκάμισο. Από την άλλη, η Διαμαντοπούλου έχει κάτι να πει, κάτι να προτείνει, χωρίς να σηκώνει σημαία ευκαιρίας. Μια χαρά στέγη θα έβρισκε, αν το ζητούσε, στο ΠΑΣΟΚ. Όμως, υποθέτω, τέσσερα χρόνια εκτός Βουλής σου επιτρέπουν να συνηθίσεις την απόσταση και να δεις καλύτερα τα πράγματα. Για τον Βενιζέλο δεν είναι το ίδιο. Για εκείνον προέχει η προσωπική κοινοβουλευτική παρουσία. Και αυτή τη στιγμή η έδρα στην Α’ Θεσσαλονίκης μπορεί να είναι προσβάσιμη μόνο μέσω ΠΑΣΟΚ. Ναι, φυσικά, αυτή η κοινή εμφάνιση με την Διαμαντοπούλου δείχνει κάτι, μία διάθεση, ένα πνεύμα. Αλλά όχι απαραιτήτως και πρόθεση. Και εδώ είναι το σημείο που βγαίνει κάποιος σε ένα ραδιόφωνο και λέει το «να παραμερίσουμε τις προσωπικές στρατηγικές…» Πλήξη.

Γενικά, αυτή η κουβέντα για τον μεσαίο, μεταρρυθμιστικό χώρο, από τη μία κουράζει έτσι όπως γίνεται και από την άλλη έρχεται και ο Μητσοτάκης για να την περιπλέξει περισσότερο. Εχει, όμως, ένα κοινό σημείο με όσα ακούστηκαν στο κυρίως θέμα της εκδήλωσης, για την παιδεία. Οσα και αν λέγονται σε αίθουσες και αμφιθέατρα, αν η κουβέντα δεν ξεκινάει από την κοινωνία, τότε δύσκολα θα βρει αντιστοίχιση σε πολιτική δυναμική. Πες ότι θέλεις για την αξιολόγηση στα Πανεπιστήμια. Αν δεν την απαιτήσει η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα, θα παραμένει ένα εκσυγχρονιστικό κλισέ. Το αυτό ισχύει και για το μεταρρυθμιστικό ρεύμα. Εντάξει, ας συμφωνήσουμε ότι η κοινωνία το χρειάζεται.  Εχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να μην το ξέρει ακόμα; Θέλει χρόνο για να απαλλαγεί από το λίπος του λαϊκισμού. Αλλά ακόμα και αν το ξέρει και αναγνωρίζει την ανάγκη, είναι πιθανό να δυσφορεί με εκείνους που το εκφράζουν. Οι ιδέες είναι συνήθως καλές. Με τα πρόσωπα δεν ισχύει πάντα το ίδιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News