Για την πολιτική σκηνή της Γαλλίας δημοσίευσαν ρεπορτάζ οι Times του Λονδίνου (Τσαρλς Μπρέμνερ), βασισμένο στη σχέση του νυν προέδρου Εμανουέλ Μακρόν με τον πρώην πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ. Ως γνωστόν, ο Μακρόν προτού ιδρύσει το δικό του κόμμα (En Marche και πλέον Renaissance) υπήρξε μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος επί τριετία, ενώ την περίοδο 2012-2014 εργάστηκε στη γραμματεία του προεδρικού μεγάρου, δηλαδή κατείχε αξίωμα στην «αυλή» του Ολάντ. Μάλιστα ο πολιτικός προϊστάμενός του τον έχρισε και υπουργό Οικονομικών-Οικονομίας το καλοκαίρι του 2014. Αυτές οι «λαμπρές περγαμηνές» υπήρξαν το εφαλτήριο του Μακρόν για την προεδρία.
Το ρεπορτάζ τίμησε και τις αναθυμιάσεις καμαρίλας, αφού διαβεβαίωσε ότι ο Ολάντ πανηγύρισε την κοινοβουλευτική ήττα του παλαιού πουλέν του, «του άλλοτε προστατευομένου του, ο οποίος ακόμη έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, κάποτε όμως στράφηκε εναντίον του προστάτη του φτιάχνοντας δικό του κόμμα και κερδίζοντας την εξουσία». Τι ήττα υπέστη ο Μακρόν; Ο Μπρέμνερ εννοεί «τη συνθηκολόγηση» του Σεμπαστιάν Λεκορνί, «του πρωθυπουργού του τρέχοντος μηνός», με τους σοσιαλιστές, ώστε «να εξαγοράσει την επιβίωσή του στον θώκο διά του ‘‘παγώματος’’ της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης Μακρόν». Και οι γάλλοι σοσιαλιστές, εξυπακούεται, θεώρησαν νίκη τους την τακτική υποχώρηση των μακρονιστών.
Ο ανταποκριτής χαρακτήρισε «βαθιά αντιδημοφιλή» τον Ολάντ μεν, όμως του πίστωσε την τωρινή «απόσπαση του κόμματός του από την ανθυγιεινή αγκαλιά των συμμάχων του, των θορυβωδών ριζοσπαστών της ‘‘Ανυπότακτης Γαλλίας’’ με επικεφαλής τον Ζαν-Λικ Μελανσόν». Εξάλλου ο Ολάντ έχει βλέψεις να επανέλθει στην εξουσία και συστήνεται εκ νέου όπου δει. Ο Λεκορνί, από την άλλη, είναι ευχαριστημένος που με το κόλπο του «παγώματος» απετράπη νέα κοινοβουλευτική ψηφοφορία περί (μη) εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, δηλαδή η πτώση της κυβέρνησης. Τι άλλο φαίνεται να απετράπη μαζί με αυτήν; Οι νέες βουλευτικές εκλογές, αφού ο Μακρόν δεν παραιτείται. Η λεγόμενη Κεντροαριστερά, λοιπόν, στήριξε το λεγόμενο Κέντρο, με αποτέλεσμα ο Μακρόν να παραμείνει πρόεδρος.
Ο άγγλος ανταποκριτής υπενθύμισε ότι το πολιτικό αδιέξοδο της Γαλλίας είναι θεσμικό μεν, αλλά δεν θα ξεσπούσε κρίση αν ο Μακρόν δεν αποτολμούσε με χαρακτηριστική απρονοησία τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων σοκάρισε τον ίδιο. «Ο Μακρόν αρνήθηκε να δώσει στους νικητές, στην αριστερή συμμαχία, την ευκαιρία να σχηματίσουν κυβέρνηση» έγραψε, αποφεύγοντας να διευκρινίσει ότι το κόμμα των Λεπέν-Μπαρντελά έλαβε τρία εκατομμύρια περισσότερες ψήφους από τους «πρωτεύσαντες» αριστεριστές του Μελανσόν. Επιστρέφοντας στα της Βουλής, σημείωσε ότι ο Ολάντ συνεχάρη γραπτώς τον Λεκορνί για την υποχώρησή του: «Η ομιλία σας, αγαπητέ Σεμπαστιάν, ήταν ισάξια με την κρισιμότητα των καιρών. Κάνατε δυνατή την εύρεση διέξοδου από την κρίση»… Αλλά ο ανταποκριτής συμπλήρωσε: «Ο ηγέτης των σοσιαλιστών, πάντως, Ολιβιέ Φορ, εξακολουθεί να απειλεί με ψήφο εμπιστοσύνης».
Πάντως, ό,τι και να γίνει μέχρι τις επόμενες προεδρικές εκλογές, του 2027, «μάλλον έπεσε αυλαία για τον μακρονισμό». Διότι τι έχει να επιδείξει ο Μακρόν στη δεύτερη θητεία του; «Μόνο τη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, η οποία το 2023 επιβλήθηκε με προεδρικό διάταγμα [δηλαδή δεν ψηφίστηκε από τη γαλλική Βουλή] και τώρα ‘‘πάγωσε’’ ώστε να μη γίνουν νέες εκλογές. Τα υπόλοιπα σχέδια του Μακρόν μπλοκαρίστηκαν από τις πρόωρες εκλογές που ο ίδιος προκήρυξε». Ο Αγγλος χρέωσε στον Μακρόν «τη δυσαρέσκεια για τους μοναρχικούς τρόπους του» και «την τροφοδοσία της Αριστεράς και των λαϊκιστών, με τους δεύτερους να είναι πιο κοντά από ποτέ στην εξουσία».
Και στο σημείο αυτό το ρεπορτάζ των Times ασχολήθηκε με τις προεδρικές εκλογές του μέλλοντος. «Αν και ανεπιθύμητη από το κατεστημένο, η έλευση της λαϊκιστικής Δεξιάς στην εξουσία θεωρείται πλέον από πολλούς αναπόφευκτη. Ο Αλέν Μινκ, οικονομολόγος και επιφανής καθοδηγητής παρασκηνίου του Μακρόν όταν κέρδισε πρώτη φορά την εξουσία, χαρακτήρισε το λυκόφως του γάλλου προέδρου ‘‘σαιξπηρική τραγωδία με ήρωα έναν τρελαμένο ήρωα, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο για τον άσπονδη αντίπαλό του, τη Λεπέν’’». Ο Μινκ είπε επίσης ότι «όλη η λεγόμενη ‘‘λογική’’ πολιτική τάξη φαίνεται ότι έχει συμφωνήσει μόνο σε ένα πράγμα, πώς να επιταχύνει την άνοδο στην εξουσία του κόμματος Λεπέν. Αυτό δεν χρειάζεται καν να κινηθεί, αφού όλα λειτουργούν υπέρ του».
Ο Ολάντ, βέβαια, συνέχισε ο Μπρέμνερ, μιλάει με νοσταλγία για τις απλούστερες εποχές του παρελθόντος, όταν στην εξουσία εναλλάσσονταν δύο «υπεύθυνα κυβερνητικά κόμματα», οι σοσιαλιστές και οι μετριοπαθείς δεξιοί, τα οποία κυβέρνησαν από το 1958 έως το 2017. «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα τώρα επέστρεψε στη θέση του» δήλωσε ο Ολάντ. «Είναι ένα σπουδαίο κόμμα διακυβέρνησης, που ηγείται της Γαλλίας εδώ και χρόνια και γνωρίζει ότι υπάρχει η στιγμή που πρέπει να προσφέρει στον γαλλικό λαό». Ο Μπρέμνερ επανέλαβε όσα έγραψε για τις φιλοδοξίες του Ολάντ, όμως παρέθεσε και μία αράδα πολύ ενοχλητική για τον πρώην πρόεδρο: «Οι φιλοδοξίες του απογοητεύουν το κόμμα του, το οποίο προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από το βάρος της κληρονομιά του ως του πλέον αντιδημοφιλούς προέδρου της Πέμπτης Δημοκρατίας, πριν από την περίοδο Μακρόν βέβαια».
Κλείνοντας ο Μπρέμνερ έγραψε ότι το κόμμα Λεπέν-Μπαρντελά συγκεντρώνει στα γκάλοπ ποσοστό 36%. Ο ανταποκριτής απέφυγε να το χαρακτηρίσει Ακροδεξιά (far-right στα αγγλικά), προτιμώντας τη χρήση του νεολογισμού «hard-right», που στα ελληνικά των παραπολιτικών στηλών μπορεί να αποδοθεί με τον όρο «σκληροπυρηνική Δεξιά», αλλά και του κλασικού όρου «λαϊκιστές». Υπενθύμισε τις εκκρεμότητες της Λεπέν με τη Γαλλική Δικαιοσύνη και ότι ο 30χρονος Τζορντάν Μπαρντέλα, «είναι εξίσου δημοφιλής με αυτήν και έτοιμος να τη διαδεχθεί αν ένα εφετείο, την επόμενη άνοιξη, επικυρώσει την απαγόρευση συμμετοχής της στις εκλογές, ποινή που προκύπτει από καταδίκη της για υπεξαίρεση».