Και είπεν ο Διαμαντής της Ζωής (και των πολλών Ζωών ΑΙ): «Εγώ, όπως με έβαλα στη Βουλή, έτσι και με βγάζω». Α ρε Ρέμο! Πόσο μπροστά ήταν ο στίχος σου και πόσο ενέπνευσε τον πολιτισμό του Διαμαντή «Μπορεί να μπω, μπορεί να βγω, μπορεί να φύγω και να ξαναρθώ». Είπεν και άλλα ο Διαμαντής της Ζωής. «Με την ίδια δύναμη. Επιστρέφω στον πολιτισμό». Πρόεδρε, με φόρα. Καταπάν’ στον πολιτισμό!
Λατρεύω τις υπεραπλουστεύσεις σύγχρονων «πνευματικών». Κάτι τέτοια είπε προσφάτως και έτερος πνευματικός, ο Μπισμπίκης, αφού πήρε παραμάζωμα αυτοκίνητα και την έκανε. «Να ασχοληθείτε με τον πολιτισμό με την ίδια ορμή» νουθέτησε. Θαρρούν ότι ο πολιτισμός είναι σε ένα δωμάτιο και εκείνοι μπαινοβγαίνουν. Δεν αντιλαμβάνονται ότι τον πολιτισμό τον φέρεις. Σε ό,τι κάνεις. Βέβαια, αυτό που μπορεί κανείς να διακρίνει είναι ότι «Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος» (Μάκης Χριστοδουλόπουλος – Λίτσα Διαμάντη).
Σχεδόν παραληρηματικός. «Ευχαριστώ τη Ζωή, για την απόλυτη εμπιστοσύνη της, τη μοναδική της πίστη σε κάθε ιδέα, κάθε λέξη, κάθε δράση, κάθε βίντεο, κάθε καμπάνια, κάθε σκέψη, κάθε κείμενο, κάθε κινηματική νέα αφετηρία, σε κάθε πρόταση, σε κάθε σύνθημα, σε κάθε ταξίδι σε κάθε αδιανόητη τρέλα που σκέφτηκα και πίστεψε σε αυτήν, σε κάθε εμφάνιση, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, σε κάθε ομιλία. Για τη λευκή επιταγή που είχα πάντα σε κάθε μία από τις χιλιάδες συζητήσεις μας».
Την περιγράφει δε ως «Αυτό το μοναδικό πολιτικό θηρίο, αυτό το πλάσμα με την τεράστια καρδιά και τα λαμπερά μάτια, αυτή τη σπάνια γυναίκα, που φτιάξαμε μαζί Πυρηνικές Εκρήξεις, που δεν έχουν ξανασυμβεί στη χώρα». Να πω τη μαύρη αλήθεια, σκιάζομαι! Τι είναι και τούτο που μας βρήκε πάλι;
Καλέ, φαντασιώνονται Ικτίνος και Καλλικράτης! Τι αυτοαναφορικότητα! Τι αυτο-μεγαλείο! Ποιο ήτο το πρότζεκτ του Διαμαντή; Η Ζωή ως η θεία μου η χίπισσα να κάνει καρδούλες ως έναρξη παράστασης για να οδεύσουμε στην κορύφωση Ζωή με Ζωές! Συνεχίζει ο Διαμαντής: «Το τι έχει καταφέρει ο μικρός Διαμαντής από τη Λάρισα το ξέρω καλά μέσα μου».
Κι εμείς έξω μας. «Μου λένε άνθρωποι απλοί και φίλοι “Διαμαντή, είσαι η φωνή του αληθινού ανθρώπου εκεί μέσα… μη φύγεις εσύ”. Ε αυτό μάλλον με τρόμαξε, πολύ». Εμάς να δεις, Διαμαντή. «Οφείλω όμως να δίνω στον εαυτό μου καθαρό αέρα να αναπνέει». Κόντεψε να σκάσει το παιδί. Καλά που τρέχει ξωπίσω στον πολιτισμό. Και κλείνει με το εξής «Επιστρέφω στον πολιτισμό. Αν δεν έχεις χαρά, δεν είσαι ούτε του καπνού σκιά, λέει ο Σοφοκλής». Με Ζωή και πολιτισμό, πια θα είναι κομπλέ.
Και η Ζωή; Θα αναρωτιέστε. Η Ζωή απάντησε με δικό της, ερωτικής χροιάς παραλήρημα. Δεν μπορώ να σας το μεταφέρω αυτούσιο γιατί βαλαντώνω στον κλάμα. Αλλά σε γενικές γραμμές «Διαμαντή, ήσουν πάντα στην πρωτοπορία. Και στη δημιουργία… Υπόδειγμα-παράδειγμα, απέναντι στη λάσπη, την τοξικότητα», λέει η Ζωή, «τη βρομιά και τον βούρκο του συστήματος… Φεύγεις νικητής, αφήνοντας την πιο πολύτιμη παρακαταθήκη και την τελευταία εκδήλωση-τομή για τα πολιτικά χρονικά», αυτή με τις αδύνατες Ζωές που μας σύστηνε η Ζωή, μέχρι και τη μικρή Ζωή τότε, που δεν γνώριζε τον μικρό Διαμαντή.
Και κλείνει «Το ταξίδι δεν τελειώνει. Η ζωή είναι πέλαγος. Εσύ έδειξες τον δρόμο»… Είναι η ζωή μια θάλασσα κι εμείς καπεταναίοι και είναι στ’ αλήθεια τυχεροί όσοι την «κάνουν» νέοι για τον Πολιτισμό. Να λέμε πάλι καλά που μας έμεινε η Ζωή. Αλλιώς το κενό θα ήταν δυσαναπλήρωτο.
Εν τέλει, με τη Ζωή παραμένουσα στην πολιτική και τον Διαμαντή επιστρέφοντα με φόρα στον Πολιτισμό, είμαστε ως λαός κομπλέ!
ΥΓ. «Αυτοί είναι έρωτες!» θα ανέκραζα αν δεν υπήρχε το προηγούμενο Ολγας Κεφαλογιάννη με Μάτσα. Θυμάστε εκείνη τη συνέντευξη στον Χατζηνικολάου; Τι βλέμματα, τι μουσική υπόκρουση «Είσαι συ ο άνθρωπός μου, το μεράκι το κρυφό, αν σε χάσω θα πεθάνω, απ’ τον κόσμο θα χαθώ»… Χάθηκαν. Είμαι πια επιφυλακτική στους δημοσιοποιημένους έρωτες. Ζωή + Διαμαντής = love, makari, for ever!