Την ώρα που η ελληνική τηλεόραση αποκτά την πρώτη ίντσερσεξ ηρωίδα της (η θεία Σταματίνα στις «Σέρρες», 2ος κύκλος, του Καπουτζίδη), που «ρίχνει», όπως μαθαίνω το Τwitter, στις ΗΠΑ η θέση της γυναίκας (σε όλες τις… εκφάνσεις της) βαδίζει ολοσχερώς προς τα πίσω.
Το «Είσαι όμορφη» σε μια αμήχανη Μελόνι με λιλά power suit (τη μοναδική γυναίκα ηγέτη στην ειρηνευτική σύνοδο για τη Γάζα, στο Σαρμ ελ Σέιχ) ήρθε να παγιώσει το κλίμα.
Ο αμερικανός πρόεδρος, που στη συνέχεια έσπευσε να νερώσει τον σεξισμό του εξαίροντας τις ικανότητες της «πολύ επιτυχημένης» ιταλίδας πρωθυπουργού, συνεχίζει να λανσάρεται ως ο Daddy του πλανήτη, που, τι να γίνει, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω, ρε κορίτσια δεν βαρεθήκατε με τόση woke κουλτούρα, είδατε πού μας έφερε· τα βαρβάτα Alpha αρσενικά επελαύνουν ξανά και, αφού πλέον δεν μπορεί να κάνετε κάτι γι’ αυτό, απολαύστε το.
Το είπε και ο ίδιος μιλώντας στη Μελόνι. «Στην Αμερική το να αποκαλέσεις μια γυναίκα όμορφη μπορεί να σημάνει το τέλος της πολιτικής σου καριέρας». Μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Γιατί τώρα μια καινούργια εποχή για τη γυναίκα του 21ου αιώνα (βουρ… προς τα πίσω) έχει ήδη ανατείλει.
Ολες οι yes–women του προέδρου
Από την εποχή του «grab them by the p…» έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Ο Τραμπ ξέρει πια πότε να δείχνει αβρός με τις κυρίες (π.χ. εξ ου και στέλνει τους χαιρετισμούς του στην Μπριζίτ Μακρόν ή στην Εμινέ Ερντογάν) και πότε να αλλάζει πλώρη (π.χ. η Ιβάνκα ντυμένη στα λευκά μέσα στην Κνεσέτ, μια ιέρεια της Pax Trumpiana στη Μέση Ανατολή).
Σε αυτή τη δεύτερη θητεία, η μεγαλύτερη αλλαγή διακρίνεται στη Μελάνια: από παραδοσιακή trophy wife που δεν ανακατευόταν στη δουλειά του συζύγου, στέλνει τώρα επιστολή για τα παιδιά της Ουκρανίας στον ίδιο τον Πούτιν (που μάλιστα προ ημερών τής απάντησε) και δημιουργεί σούσουρο κρύβοντας το πρόσωπό της με υπερμεγέθη καπέλα (που δεν τα βγάζει ούτε μέσα στο ίδιο το Μπάκιγχαμ).
Tην ίδια ώρα, κάμποσες «θηλυκότητες» έχουν ήδη αρχίσει να αναδύονται σε αυτή τη δεύτερη, πάντα έμπλεη τεστοστερόνης, τραμπική προεδρία.
Από τις πλέον σημαίνουσες κατηγορίες τα «μπουλντόγκ»: σιδηρά κορίτσια σε packaging μοντέλου, με κάμποσα πτυχία και pin up στοιχεία, που θα κάνουν τα πάντα για τον πρόεδρο και σχεδόν μιλούν σαν τον ίδιο τον πρόεδρο. Ενδεικτικό το παράδειγμα της Λίντσεϊ Χάλιγκαν (semi finalist στον διαγωνισμό Μις Κολοράντο το 2009 και το 2010), πρώην δικηγόρος του πρόεδρου, την οποία διόρισε Ομοσπονδιακή Εισαγγελέας για την Ανατολική Περιφέρεια της Βιρτζίνια.
Αγαπημένη δική μου (και πολλών Αμερικανίδων, όπως πληροφορούμαι), η μόλις 27 ετών Κάρολαϊν Λέβιτ (η νεότερη εκπρόσωπος Τύπου στην ιστορία του Λευκού Οίκου), μια σούπερ «Κάρεν» που μπορεί με τον πιο φυσικό τρόπο να μαλώνει τους δημοσιογράφους των New York Times σαν να είναι σχολιαρόπαιδα. Απόλυτα αφοσιωμένη, φυσικά, στον 47ο πρόεδρο, γύρισε πίσω στη δουλειά μόλις τέσσερις μέρες αφότου γέννησε (μόλις έγινε η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του).
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι επίτηδες είναι τόσο ακραία και όταν τη βλέπεις στην οθόνη θέλεις να εκσφενδονίσεις κάπου το τηλεκοντρόλ. «Σαν να την έχει κατασκευάσει το ChatGPT για να εκνευρίζει τις φεμινίστριες», όπως αριστοτεχνικά θα συνοψίσει μια αμερικανίδα δημοσιογράφος του salon.com.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι Κρίστι Νόεμ και Παμ Μπόντι, υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας και υπουργός Δικαιοσύνης, αντίστοιχα (τις μιμήθηκαν υπέροχα στο «Saturday Night Live» οι Τίνα Φέι και Εϊμι Πόλερ, αντίστοιχα).
Προ ημερών, όταν η Μπόντι υπεαραμύνθηκε των διώξεων που έχουν ασκήσει οι υπηρεσίες της σε βάρος αντιπάλων του Ντόναλντ Τραμπ, κατά τη διάρκεια μιας έντονης –το λιγότερο– ακρόασης στη Γερουσία, νόμιζες πως έβλεπες μια γυναίκα που έχει καταλειφθεί από το πνεύμα (ή καλύτερα τον δαίμονα) του Ντόναλντ Τζ. Τραμπ.
Να είσαι αδύνατη, Ρεπουμπλικανή και γόνιμη
Ολα δείχνουν ότι, εκτός από τη manosphere (ανδρόσφαιρα), σε αυτή τη δεύτερη προεδρία Τραμπ κτίζεται επιμελώς και ευλαβικώς μια womanosphere, ένα γυναικείο, δηλαδή, ακροδεξιών καταβολών, αντιφεμινιστικό μέχρι τα μπούνια οικοσύστημα.
Παραφυάδες του βλέπει κανείς και σε άλλα μέρη του κόσμου, π.χ. οι Ροζ Κυρίες (Pink Ladies) στη Βρετανία, που κινητοποιήθηκαν κατά της χρήσης ξενοδοχείων για τη φιλοξενία των αιτούντων άσυλο. Φορούν ροζ ρούχα και κάπελα τζόκεϊ με συνθήματα όπως «Στείλτε τους σπίτι, προστατέψτε τα παιδιά μας».
Ενα event για τέτοιες, τραμπικού στυλ γυναίκες, διοργάνωσε τον περασμένο Ιούνιο στο Ντάλας ο αποβιώσας Τσαρλς Κερκ (επικεφαλής τότε τής Turning Point USA), ο οποίος διακήρυξε μεταξύ άλλων: «Ξέρετε ποιοι είναι οι πιο μίζεροι και δυστυχισμένοι άνθρωποι στην Αμερική; Οι γυναίκες 30 και κάτι που είναι καθοδηγούμενες από το κυνήγι της καριέρας».
Με απλά λόγια, επιστροφή στη δεκαετία του 1950. Ενα από τα συνθήματα που ακούστηκαν στην προαναφερθείσα μεγάλη συνάντηση κορυφής (Young Women’s Leadeship Summit), με πάνω από 3.000 νεαρές γυναίκες: «Λιγότερο burnout, περισσότερα μωρά, λιγότερος φεμινισμός».
Κάπως έτσι θεριεύουν οι tradwives (παραδοσιακές σύζυγοι), οι υπερσυντηρητικές content creators και οι stay-at-home girlfriends. Ολες σαρώνουν στο ΤikTok και όλες ασπάζονται τις παραδοσιακές αξίες (σε ένα βουκολικό αμπαλάζ με πολύ χρήμα, πολλά μωρά και πολύ χειροποίητο ψωμί).
Oμως μια τρομοκρατημένη ελληνίδα φίλη που ζει στο Κάνσας με ενημέρωσε ότι τέτοιες γυναίκες υπάρχουν και κανονικές, δηλαδή εκτός social media.
Πρόκειται για νεαρές αμερικανίδες συζύγους που αποσύρονται σε μικρές αγροτικές κοινότητες στην άκρη του πουθενά, ζουν με αυστηρές χριστιανικές αρχές, λένε προσευχές στα λατινικά, κάνουν παιδιά με το τσουβάλι (τα οποία διδάσκουν οι ίδιες κατ’ οίκον), θεωρούν ότι ο άνδρας πρέπει να είναι ο μοναδικός «κουβαλητής» και ενίοτε θεωρούν βλάσφημο να φορέσουν παντελόνι ή να χρησιμοποιήσουν αντισύλληψη. Ο βρετανικός Guardian είχε προ ολίγου καιρού εκτενές ρεπορτάζ γι’ αυτές και τις οικογένειές τους. Το διαβάζεις και θέλεις και εσύ κάπου να πας να κρυφτείς.
Ποια γυναικεία ενδυνάμωση και bullshit;
Ας προετοιμαστούμε και εμείς, στον υπόλοιπο πλανήτη. Η «female empowerment» παίρνει σταθερά την κάτω βόλτα. Η Σέριλ Σάντμπεργκ, παλιά COO του Facebook, θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να τα κάψει όλα τα εναπομείναντα αντίτυπα του βιβλίου της «Lean In/Βγείτε Μπροστά». Οχι, σήμερα δεν μπορείς να τα έχεις όλα, οπότε «Μake him a sandwich» («Φτιάξε του ένα σάντουιτς»), όπως έγραφε ένα πλακάτ σε κάποια γυναικεία συγκέντρωση σε αυτή τη δεύτερη θητεία.
Οχι πως δεν υπάρχουν και άλλες γυναίκες, «διαφορετικές», στο νέο σύμπαν Τραμπ. Οπως η Σούζι Γουάιλς, η πρώτη γυναίκα προσωπάρχης στην ιστορία του Λευκού Οίκου, σκληρή, έξυπνη, «σκυλί» στη δουλειά (αλλά όχι Μπάρμπι). Μία εξ αυτών ευελπιστούμε ότι θα είναι και η άρτι αφιχθείσα πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών, Κίμπερλι Γκίλφοϊλ.
Τώρα, το πώς θα μεταβολιστεί όλο αυτό και πότε θα περάσει τον Ατλαντικό και θα φτάσει και σε εμάς, κανείς δεν το γνωρίζει. Ισως οι περικοπές σε DEI (διαφορετικότητα-ισότητα-συμπερίληψη) προγράμματα και πρωτοβουλίες να είναι μια πρώτη γεύση.
Ετσι όπως δείχνουν τα πράγματα, τα τραμπικά ιδεώδη για τη θέση της γυναίκας είναι εδώ για να μείνουν. Οσο για τις φεμινίστριες, τις στέρφες καριερίστριες, τις cat ladies (βλ. Κάμαλα Χάρις) και όσες προσβάλλονται από ένα άκακο σχολιάκι για την εμφάνισή τους, δεν έχουν καμία θέση σε αυτόν τον νέο, μάτσο κόσμο.