Για κάποιον λόγο δεν μου κάνει εντύπωση. Οχι ότι δεν με απογοητεύει. Αλλά είναι αυτή η χαραμάδα ελπίδας που μπορεί να είχαμε καλλιεργήσει μέσα μας, παρακολουθώντας τις αγωνιώδεις προσπάθειες των πράσινων προαστίων.
Αγωνιώδεις προσπάθειες γηγενών, κατοίκων και τοπικών αρχόντων, ώστε τα προάστια που έχουν ακόμα την τύχη να διαθέτουν πράσινο στις ιδιοκτησίες να μην τσιμεντοποιηθούν με τη σύγχρονη μέθοδο που εισηγούνται τα κίνητρα του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού (ΝΟΚ).
Και όμως, η δικαίωση στον δικαστικό αγώνα τους δεν ήταν αρκετή. Τη θέση των παλιών μονοκατοικιών (μετριοπαθούς εμβαδού 200 τ.μ.) που κτίστηκαν το ’70, το ’80 σε ένα στρέμμα οικόπεδο, θα πάρουν όγκοι τσιμέντου που φθάνουν μέχρι τα κάγκελα της μάντρας, τα οποία έχουν επιμελώς επενδυθεί με αδιαφανές ύφασμα ώστε να μην είναι διακριτό το εσωτερικό.
Και είναι πολλές αυτές οι μονοκατοικίες που αλλάζουν χέρια. Σε αυτά τα «πράσινα» προάστια: στον Αλιμο, στη Βάρη, στη Βούλα, στη Βουλιαγμένη, στην Κηφισιά. Θέλεις η κρίση; Θέλεις τα κληρονομικά; Θέλεις οι απαιτήσεις και το κόστος εκσυγχρονισμού; Θέλεις η έντονη ζήτηση για ακίνητα εντός οικισμών και δη σε «προβεβλημένα» προάστια; Τα νεόδμητα ξεκινούν να πωλούνται από 7.000 το τετραγωνικό και οι (ξένοι) αγοραστές είναι πολλοί.
Στους ήσυχους δρόμους των παλιών γειτονιών, ανάμεσα στα μονώροφα και στα διώροφα, ξεπετάγονται τετραώροφα, πενταώροφα ή και επταώροφα (!!) κτίρια «με προδιαγραφές βιωσιμότητας». Αυτή η βιωσιμότητα προβλέπει να το «τερματίσεις» σε κάλυψη και σε ύψος. Με τσιμέντο και σίδερο. Και αφού το τερματίσεις, να κτίσεις και έναν τοίχο δύο μέτρα, έξω από τον οποίο θα βάλεις πρασιά, που θα φάει και 40 εκατοστά από το πεζοδρόμιο. Για να μη χωράει να περπατήσει ούτε πεζός απ’ έξω.
Μέσα όμως θα έχεις όλες τις ανέσεις: θερμοπροσόψεις, ενδοδαπέδια, αντλία θερμότητας και, φυσικά, πισίνα. Γι’ αυτό τσιμέντωσες από τη μία άκρη ως την άλλη. Για να χωρέσει και η πισίνα. Αν και με τους όρους της βιωσιμότητας και του κινδύνου της λειψυδρίας, που τοποθετεί την Ελλάδα στη 19η θέση παγκοσμίως, είναι ένα ερώτημα πού θα βρίσκεις το νερό για να τη γεμίζεις ή πόσο θα το πληρώνεις.
Δεν έχει σημασία. Ο κύβος ερρίφθη. Το σχέδιο του προεδρικού διατάγματος που υπέβαλε το υπουργείο Περιβάλλοντος για τα κίνητρα του ΝΟΚ εγκρίθηκε. Ο,τι «κόπηκε» πέρυσι, θα προχωρήσει από φέτος. Μαζί με ένα πρόστιμο και μια «μελέτη» για το περιβάλλον. Αυτή είναι η ουσία. Τα υπόλοιπα είναι γραφειοκρατία και τυπολογίες.
Δεν πάει να αγωνιούσαν οι κάτοικοι για τη βιωσιμότητα των τόπων στους οποίους ζουν, δεν πάει να προβάλλουν τα 165 διατηρητέα που σώζονται ακόμα στην Κηφισιά, δείγματα από όλους τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς της Ευρώπης; Αποτελούν ένα κύτταρο νεότερης πολιτιστικής κληρονομιάς.
Δεν πάει να ανοίγουν ξαφνικά τα παράθυρά τους και από εκεί που έβλεπαν τον ήλιο ή το πράσινο, να βλέπουν το γέμισμα της θερμοπρόσοψης; Δεν είναι υπερκάλυψη, είναι κίνητρο βιωσιμότητας.
Και όμως, τα κτίρια του ΝΟΚ στα «πράσινα» προάστια «πουλάνε» ακόμα τον κήπο του γείτονα με την παλιά μονοκατοικία. Αυτή είναι η προστιθέμενη αξία τους. Οχι η θερμοπρόσοψη ή η πισίνα των 12 τετραγωνικών.
Αυτό διαπίστωσε ιδιοκτήτης παλιάς μονοκατοικίας στην Κηφισιά όταν ξαφνικά βρέθηκε περικυκλωμένος σε κάθε πλευρά του σπιτιού του από θηριώδεις κατασκευές κινητροδοτημένες από τον ΝΟΚ. Ο ίδιος διατηρούσε κήπο, αλλά η αίσθηση εγκλωβισμού ήταν πλέον ανυπέρβλητη. Αναγκαστικά, πούλησε και ο ίδιος το ακίνητό του. Οταν όμως στη θέση του «σηκώθηκε» ένα ακόμη «θηρίο» από τσιμέντο, έχοντας τα ίδια κατασκευαστικά κίνητρα, για να φθάνει από άκρη σε άκρη και να υψώνεται σε τέσσερις ορόφους, τα υφιστάμενα πολυώροφα κτίρια του ΝΟΚ στις άλλες πλευρές έχασαν το «φως» τους. Τα όμορα διαμερίσματα δεν ήταν πλέον προνομιακά, ήταν κολλημένα στο διπλανό. Δεν ήταν πλέον ευπώλητα.
Η θέα χάθηκε.
Γιατί απλά πουλούσαν τον αέρα, τον ήλιο και τον κήπο του γείτονα, με την παλιά μονοκατοικία.