Οσο και αν ορισμένοι επιμένουν να το υποτιμούν ή να το αγνοούν, ένα σημαντικό νέο στοιχείο έχει προστεθεί στα πολιτικά δεδομένα της περιόδου.
Είναι η θέση της Ελλάδας στους αμερικανικούς σχεδιασμούς, στρατηγικούς, γεωπολιτικούς και οικονομικούς. Η χώρα έχει αναβαθμιστεί πολλαπλώς και, συμπτωματικά ή μη, το σύνθημα για την παρουσίαση των επιδιώξεων της κυβέρνησης Τραμπ δόθηκε με την έλευση στην Αθήνα της πρέσβειρας Κίμπερλι Γκίλφοϊλ.
Με τις υπογραφές των συμφωνιών του Ζαππείου, η Ελλάδα καταλαμβάνει καίρια θέση στον ενεργειακό χάρτη της ευρύτερης περιοχής της Ευρασίας, τα λιμάνια της Αλεξανδρούπολης και, κατά τις εμφανείς αμερικανικές επιδιώξεις, του Πειραιά αναβαθμίζονται περαιτέρω, ενώ πιθανώς όλα αυτά θα σημάνουν πολλά και για τα λιμάνια της Θεσσαλονίκης και του Βόλου.
Πέραν αυτών, η Ελλάδα αποκτά πλέον το στάτους μίας δυνάμει παραγωγού ενέργειας, όπως φανερώνει το έμπρακτο ενδιαφέρον της Chevron και της ExxonMobil για τα κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης και της Πελοποννήσου και στο Βορειοδυτικό Ιόνιο Πέλαγος, αντίστοιχα.
Ενώ ο Κάθετος Διάδρομος από την Ανατολική Μεσόγειο προς την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη ξεκινά από την Ελλάδα, στην επικαιρότητα επανέρχονται οι σχεδιασμοί για την δημιουργία του IMEC, του οικονομικού διαδρόμου που θα ενώνει τον Ινδικό Ωκεανό με την Μεσόγειο, δια μέσου της Αραβικής Χερσονήσου. Και σε αυτό το σχέδιο, τα ελληνικά λιμάνια μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμα.
Οσο συζητούνται και εξελίσσονται αυτά, στον καταιγισμό των θετικών ειδήσεων προστίθεται η νέα αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τον Fitch στην βαθμίδα ΒΒΒ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέτει και διατυπώνει, έπειτα από καιρό, έναν συγκεκριμένο στόχο: την άνοδο της χώρας στην ανώτερη επενδυτική βαθμίδα. Πριν από μερικά χρόνια αυτό θα ακουγόταν σαν εξωφρενική και εξωπραγματική προσδοκία.
Υπάρχει η αντίληψη ότι όλα αυτά των τελευταίων ημερών «δεν τρώγονται», με την έννοια ότι δεν σημαίνουν τίποτε για την καθημερινότητα των πολιτών και πάντως δεν τους λύνουν τα προβλήματα, όπως η ακρίβεια, το στεγαστικό, το συγκοινωνιακό και τόσα άλλα. Αυτό ισχύει. Ισχύει όμως και ότι όλα αυτά, δίχως τις πολλαπλές αναβαθμίσεις στο γεωπολιτικό και οικονομικό πεδίο, απλώς θα γίνονταν ακόμη χειρότερα ή πάντως δεν θα παρουσίαζαν την παραμικρή προοπτική βελτίωσης, έστω και θεωρητική.
Είτε θέλει κάποιος να το αποδεχθεί, είτε όχι, η κομβική θέση της χώρας στους αμερικανικούς σχεδιασμούς, παρέχει κάποια στοιχεία ασφάλειας, έστω και αν δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για εχέγγυα. Φαίνεται ότι στην τρέχουσα συγκυρία η Ελλάδα είναι ένα κομμάτι της στρατηγικής των ΗΠΑ και αυτό είναι, αφενός, επιλογή της κυβέρνησης να το αξιοποιήσει, αφετέρου, μία εξέλιξη με πολλαπλή επίδραση.
Η επιβεβαίωση όλων των παραπάνω, εκ των πραγμάτων «παγώνει» τα διάφορα σενάρια υπονόμευσης της κυβέρνησης, υπαρκτά και θεωρητικά ή τις φιλοδοξίες ορισμένων κύκλων για αλλαγές ηγεσίας «εν κινήσει» και διάφορα άλλα τέτοια ακροβατικά.
Είναι εμφανές ότι οι ΗΠΑ ποντάρουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και η Ελλάδα στις ΗΠΑ και σύμφωνα με τα όσα έχουν ανακοινωθεί για τον ορίζοντα της διμερούς συνεργασίας, η προοπτική απλώνεται σε βάθος δεκαετιών.
Αυτά όλα διαμορφώνουν ένα νέο πλέγμα δεδομένων και μία σειρά προκλήσεις.
Η σημασία που προσδίδουν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα δημιουργεί μέχρις ενός σημείου ένα περιβάλλον ασφάλειας, απομένει όμως η εκκρεμότητα για το πώς θα «δει» και πώς θα προωθήσει η Ουάσιγκτον μία ενδεχόμενη προσπάθεια επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών στις θαλάσσιες ζώνες και στην υφαλοκρηπίδα και – κυρίως – κατά πόσο αυτή θα μπορούσε να είναι «βελούδινη».
Εν όψει όλων αυτών, τίθενται σε μία διαφορετική βάση πολλά πολιτικά δεδομένα και στοιχεία. Ενα από αυτά είναι, με νέους όρους, η λεγόμενη σταθερότητα. Δεν σημαίνει αυτή αναγκαστικά την διαιώνιση μίας συγκεκριμένης κυβερνητικής πλειοψηφίας, σημαίνει απλώς ότι οποιαδήποτε άλλη θα διασφαλίζει την συνέχεια σε κρίσιμους στρατηγικούς τομείς.
Η διασάλευση της σταθερότητας θα μπορούσε να διακινδυνεύσει πολλά και καθοριστικά. Και υπό αυτό το πρίσμα το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, ή έστω τα τμήματα του εκείνα που διεκδικούν διαπιστευτήρια υπευθυνότητας, θα βρεθεί μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις. Στον πυρήνα τους θα είναι το αν τάσσεται υπέρ των όσων έχουν συμφωνηθεί τις τελευταίες εβδομάδες, των προοπτικών που ανοίγονται για τη χώρα και αν θα είναι διατεθειμένο να τα προωθήσει.
Είναι ένα στοιχείο που μπορεί να διαμορφώσει κάποια από τα διλήμματα των εκλογών, ενδέχεται δε και να επιδράσει καταλυτικά στις πιθανολογούμενες συζητήσεις, εφόσον παραστεί ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας.