Ο Σημίτης δεν έπεσε όταν οι Τούρκοι, επί ηγεσίας του, γκρίζαραν τα Ιμια, έφυγε όμως όταν η τότε αντιπολίτευση κατάφερε να πείσει τους Ελληνες ότι ο μαϊντανός ήταν πολύ ακριβός στη λαϊκή. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ, έκανε δηλαδή το ιστορικότερο βήμα που θα μπορούσε να γίνει για τη χώρα, αλλά στις εκλογές που ακολούθησαν, είδε τον Ανδρέα να κερδίζει με θρίαμβο. Καμία αναγνώριση, καμιά ευγνωμοσύνη.
Θέλετε κι άλλα; Ο Ανδρέας θεωρήθηκε ο κατ’ εξοχήν ανυποχώρητος ηγέτης στα εθνικά θέματα και ήταν ο αρχιτέκτονας της απατηλής λαϊκής ευμάρειας, έχασε όμως την πρώτη φορά από ένα τραπεζικό σκάνδαλο που δεν αφορούσε την καθημερινότητα κανενός και απαξιώθηκε τη δεύτερη, όταν η Μιμή άρχισε να κυβερνά τη χώρα.
Ο Κώστας Καραμανλής ήταν ο μόνος έλληνας πρωθυπουργός που τόλμησε να βάλει βέτο στο ΝΑΤΟ για εθνικό ζήτημα (Σκοπιανό), όμως γκρεμίστηκε για το ανύπαρκτο σκάνδαλο ενός μοναστηριού που αντάλλαξε μια λίμνη με ένα κτίριο στην Αθήνα. Το μυστηριώδες κουβάρι της επίδρασης των «μικρών» και των «μεγάλων» θεμάτων στην εκλογική συμπεριφορά του ελληνικού κοινού, συνεχίζει για δεκαετίες να κρατά τα κρυμμένα μυστικά του.
Το άγχος των πρωθυπουργών αν οι «μεγάλες» τους κινήσεις εκτιμώνται στην εκλογική σκακιέρα της καθημερινότητας, δεν θα εκλείψει ποτέ. Το ερώτημα «θα ήταν καλύτερα να μην έκανα την Ελλάδα διεθνή ενεργειακό κόμβο, αλλά να μην είχα το πρόβλημα του ΟΠΕΚΕΠΕ ή των ΕΛΤΑ», θα αιωρείται πάντα πάνω από τα κεφάλια των επιτελείων του Μαξίμου.
Ο Βενιζέλος έφτιαξε την Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών, αλλά έχασε την εξουσία από τον αγρότη που βαρέθηκε να παίρνει γράμματα από τον γιο του που πολεμούσε στα μέτωπα.
Η ζυγαριά που μετρά τα «μικρά» και τα «μεγάλα» ή τα «πανεθνικά με προοπτική στο μέλλον» και τα «καθημερινά με βάρος στην τσέπη», θα παλαντζάρει πάντα διφυής και αναποφάσιστη, βυθίζοντας τους πρωθυπουργούς στην απόγνωση. Τι –τελικά– μετράει περισσότερο; Μια μεγαλοφυής κίνηση στην διεθνή σκακιέρα ή μια πτώση 10 λεπτών στην τιμή της πατάτας στον πάγκο της λαϊκής; Κάνε με προφήτη να σε κάνω πλούσιο.
Το βέβαιο είναι ότι οι «μεγάλες» κινήσεις εξασφαλίζουν στον σημερινό ηγέτη την εύνοια των μελλοντικών ιστορικών. Αλλά ξέρετε κανέναν πρωθυπουργό ή πρόεδρο που αρκείται στα μεθαυριανά εύσημα της Ιστορίας; Εγώ όχι.
Η παρανοϊκή μεγαλοφυΐα του Τραμπ είναι ότι μπορεί (ακόμα) να πείθει τον αμερικανό εργάτη του Ντιτρόιτ, ότι οι διεθνείς ασυναρτησίες του στο θέμα των δασμών, αντανακλώνται ευθέως στη δουλειά και στον μισθό του στην Ford.
Αντιθέτως, η διαχειριστική ανεπάρκεια του σημερινού επιτελείου του Μητσοτάκη είναι ότι αδυνατεί να εξηγήσει στον αγρότη της Θήβας ή τον υπάλληλο του Περιστερίου, ότι με αυτά που έκανε στο Ζάππειο, εξασφάλισε σε κείνον και κυρίως στα παιδιά του μια καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή. Τον αφήνει να τσαλαβουτά στις παράνομες επιδοτήσεις, στις βεντέτες και στη φάτσα του Αγνώστου Στρατιώτη.