Στο Δελτίο Τύπου του ΣΚΑΪ διαβάζουμε ότι το «Πλυντήριο» με τη Νεφέλη Μεγκ είναι το αντιδελτίο του σταθμού, που κάνει μπουγάδα την επικαιρότητα: «Κάθε εβδομάδα, μπαίνουν στον κάδο δηλώσεις, πολιτικοί, σκάνδαλα και επικοινωνιακές “πατάτες” – χωρίς χρώματα και χωρίς πρόγραμμα ευαισθησίας. Μόνο που η Νεφέλη Μεγκ, αντί για καθαριστικό, χρησιμοποιεί αιχμηρό χιούμορ».
Η πρεμιέρα της νέας εκπομπής, που είναι η μόνη σατιρική εκπομπή του καλοκαιριού, έγινε την Κυριακή που μας πέρασε. Και κράτησε ένα δεκάλεπτο.
Το θετικό είναι ότι ένας τηλεοπτικός σταθμός δοκιμάζει να εντάξει στο πρόγραμμά του ένα αντιδελτίο με έναν νέο άνθρωπο στο τιμόνι του. Είναι προφανές ότι το κόνσεπτ προσπαθεί να πλησιάσει ό,τι έκανε κάποτε η Μαλβίνα Κάραλη, και πολλοί θα πουν ότι την αντιγράφει αποτυχημένα.
Μιλάμε, όμως, για μια άλλη εποχή και η όποια σύγκριση με εκείνη και τα πρόσωπα που την πλαισίωσαν είναι ατυχής. Αν ψάχνουμε Μαλβίνες, είμαστε κολλημένοι με μια φαντασίωση που καλό θα ήταν να ξεπεράσουμε και να πάμε παρακάτω.
Το θέμα είναι πώς εννοούμε το «παρακάτω», δηλαδή πώς το εννοούν όσοι διαμορφώνουν το τηλεοπτικό μενού. Θα επαναλάβω ότι είναι θετικό που βλέπουμε ένα αντιδελτίο με ένα νέο πρόσωπο, και μάλιστα μια γυναίκα, στους τηλεοπτικούς δέκτες. Είχε καιρό να συμβεί.
Από την άλλη, δεν μπορείς να μη σχολιάσεις το γεγονός ότι η προβολή της εκπομπής είναι εβδομαδιαία. Ενα δεκάλεπτο κάθε Κυριακή; Ποιος το σκέφτηκε τόσο μίζερα και τσιγκούνικα; Ενα δεκάλεπτο αντιδελτίο έχει νόημα να προβάλλεται κάθε μέρα, μεταφέροντας με το ιδιαίτερο ύφος του την επικαιρότητά της.
Ζούμε σε μια εποχή που η πληροφορία διαδίδεται με ταχύτητες φωτός. Το νέο της προηγούμενης μέρας μπαγιατεύει μόλις χαράξει η επόμενη. Πολλές φορές η πυξίδα αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη.
Για να πετύχει ένα αντιδελτίο όπως αυτό, χρειάζεται συνεχή ροή και ετοιμότητα να αδράξει την πληροφορία. Από εκεί και πέρα, ασφαλώς χρειάζεται και άποψη – την άποψη εκείνου που αναλαμβάνει να σχολιάζει την επικαιρότητα εν προκειμένω. Αν θέλουμε να το λέμε και σατιρικό, θα πρέπει να έχει και ανάλογο ύφος και ατάκα.
Ετσι θα ξεχωρίσει μια εκπομπή όπως το «Πλυντήριο» μαζί και όποιος την παρουσιάζει, αφού αυτός σηκώνει πάνω του όλο το φορτίο. Για το σχόλιό του θα συντονιστεί ο τηλεθεατής με το κανάλι, όπως συντονίζεται και διαδικτυακά με τη Νεφέλη Μεγκ, ακολουθώντας το προφίλ της στα κοινωνικά δίκτυα. Εκεί, όμως, βρίσκει συνεχές περιεχόμενο με το σχόλιό της, εδώ τι θα βρει; Ενα δεκάλεπτο κάθε Κυριακή, τι να το κάνει;
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ξεχώρισε κάποτε και η Μαλβίνα Κάραλη ή όποιος άλλος μετέφερε στο κοινό την επικαιρότητα με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Αν είχε μόνο ένα δεκάλεπτο την εβδομάδα, δεν νομίζω ότι θα το κατάφερνε, όσο καλός και να ήταν.
Είναι σουρεαλιστικό το πώς η τηλεόραση ενίοτε αυτο-ακυρώνει την προσπάθειά της. Δοκιμάζει κάτι που μπορείς να το πεις φρέσκο και ασυνήθιστο για τα δεδομένα της, αλλά το περιορίζει τόσο, που σχεδόν το εξαφανίζει. Είναι σαν να υποτιμά το προϊόν το οποίο επιλέγει, σαν να αμφισβητεί την ψήφο εμπιστοσύνης που η ίδια τού δίνει.
«Θέλουμε να το δοκιμάσουμε», θα σου πουν. Δοκιμάστε το με τον σωστό τρόπο εξαρχής, αλλιώς δεν βγαίνει ασφαλές συμπέρασμα. Με δέκα λεπτά ανά Κυριακή, το 4% και 5% τηλεθέαση που έκανε το «Πλυντήριο» θα τα έλεγες και πολλά.