Η δημοσιευθείσα πρόσφατα έρευνα της ΙΝΕ-Γ.Σ.Ε.Ε., αποτυπώνει σε αριθμούς την τραγική πραγματικότητα της Ελλάδας, που βυθίζεται ως χώρα καθημερινά στην παρακμή.

Μετά από επτά χρόνια ανελέητων μνημονιακών πειραματισμών, την εκλογή τριών κυβερνήσεων και την εμφανισθείσα, αλλά ματαιωθείσα εν τη γενέσει της, ως αλλαγή πολιτικού προτάγματος με την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εξουσία το 2015, η κρίση στη χώρα εισχωρεί σε όλους τους αρμούς του οικοδομήματος και σε όλα τα κύτταρα του σώματος της πατρίδας μας. Η μνημονιακή «επιχείρηση», εσωτερικής υποτίμησης της ελληνικής οικονομίας οδηγεί στη διάλυση των πάντων, και ειδικότερα του εναπομείναντος παραγωγικού ιστού της. Παράλληλα, οι συνέπειες στον εργασιακό και τον κοινωνικό χώρο, είναι πλέον τραυματικές, για ευρωπαϊκή χώρα.

Ειδικότερα, η έρευνα αυτή κατέδειξε ότι στον ιδιωτικό τομέα πάνω από το 50% των απασχολούμενων εισπράττει (β’ τρίμηνο του 2016) κάτω από 800 ευρώ, και μόλις ποσοστό 17% μισθό άνω των 1.000 ευρώ. Καλύτερη έως τώρα είναι η εικόνα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπου κάτω των 800 ευρώ λαμβάνει το 11%, ενώ το 55% των υπαλλήλων λαμβάνει άνω των 1.000 ευρώ.

Εκρηκτικό παραμένει το πρόβλημα της ανεργίας, το πραγματικό ποσοστό της οποίας σύμφωνα με την έκθεση φτάνει στο 30%, αποδεικνύοντας ότι τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, για ποσοστό ανεργίας στο γ’ τρίμηνο του 2016, 22,6% δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική εικόνα, αφού δεν λαμβάνονται υπόψη οι αποθαρρημένοι άνεργοι, που δεν ανανεώνουν την κάρτα τους, καθώς και το υπόλοιπο εν δυνάμει πρόσθετο εργατικό δυναμικό και η μη ηθελημένη μερική απασχόληση.

Η μακροχρόνια ανεργία κινείται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 70%, ενώ η ανεργία στους νέους, «χτυπάει κόκκινο», αγγίζοντας το ποσοστό του 44% στην ηλικιακή ομάδα 16-24 ετών και 33% στην ηλικιακή ομάδα 25-29 ετών. Αυτό αποτυπώνει και το εκρηκτικό αδιέξοδο της χώρας, αλλά και τους εθνικούς κινδύνους, που διαγράφονται στο μέλλον από την αλλοίωση της πληθυσμιακής ομογένειας της χώρας, με τη μόνιμη έξοδο από αυτήν του πιο μορφωμένου τμήματος της νέας γενιάς στις καπιταλιστικές οικονομίες της Δύσης, ως έτοιμο επιστημονικό προσωπικό και του σταθερού και διογκωμένου δημογραφικού προβλήματος.

Τα δεδομένα αυτά, έχουν μετατρέψει τις εργασιακές σχέσεις σε καθεστώς ιδιότυπου «Μεσαίωνα», με έντονη αύξηση της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και την αναποτελεσματική νομική προστασία, που οδηγούν σε πλήρη κατακερματισμό και δραματική αύξηση των ανισοτήτων.

Οι αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις του μνημονιακού οδοστρωτήρα, εμφανίζονται και στους σχετικούς δείκτες φτώχειας, ανισότητας και κοινωνικού αποκλεισμού, που από 27,7% το 2010, εκτοξεύθηκε στο 35,7% το 2015 και αυξάνεται συνεχώς έως σήμερα, χωρίς κανένα εμπόδιο και φραγμό. Μάλιστα, το συνολικό ποσοστό φτώχειας θα ήταν πολύ μεγαλύτερο, αν οι συνταξιούχοι δεν ήταν μια από τις πολυπληθέστερες κοινωνικές ομάδες.

Οι προβλεπόμενες, όμως, νέες μειώσεις των συντάξεων, η παράλογη υπερφορολόγηση σε οτιδήποτε παραγωγικό κινείται στη Χώρα και η έλλειψη οποιουδήποτε σχεδίου εθνικής, οικονομικής ανάπτυξης στους τομείς που η Ελλάδα έχει προφανή συντριπτικά πλεονεκτήματα, προβάλλουν στο άμεσο μέλλον την εικόνα της εκρηκτικής ανόδου της φτώχειας και της μεγέθυνσης των ανισοτήτων, με απρόβλεπτες συνέπειες στο υφιστάμενο καθεστώς κοινωνικής ισορροπίας.

Η δραματική αυτή περιγραφή, με μελανά χρώματα, της ελληνικής πραγματικότητας, οδηγεί στα παρακάτω αιχμηρά συμπεράσματα:

Πρώτον, η Ελλάδα διέρχεται μια εκ των κρισίμων ιστορικών στιγμών, που οι αναλογίες της πλησιάζουν σε αυτές της πρότερης περιόδου της μικρασιατικής καταστροφής, δεδομένου ότι η δραματική οικονομική και κοινωνική της αποδυνάμωση μπορεί να αποτελέσει την αιτία νέων εθνικών «ακρωτηριασμών».

Δεύτερον, η μνημονιακή συνταγή της επιθετικής εσωτερικής υποτίμησης και η απουσία οποιασδήποτε παράλληλης αναπτυξιακής στοχευμένης δράσης, ικανής να δημιουργήσει εθνικό πλούτο και νέες θέσεις εργασίας αποτελεί την «τέλεια συνταγή δηλητηρίου» για την μετατροπή και την μετάπτωση από την σημερινή «ημιθανή σε κωματώδη κατάσταση».

Ως εκ τούτου, άμεση και μοναδική λύση για τη χώρα είναι η πλήρης ανατροπή αυτής της «σφαγιαστικής» κατάστασης. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η ενεργοποίηση του «παραδομένου», για πολλούς λόγους, έως τώρα λαού και η ανατροπή και ο εξοστρακισμός του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού εξουσίας της μεταπολίτευσης, των δομών και των μηχανισμών που το αναπαραγάγουν και το συντηρούν, μέσα και από τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού υποκειμένου αλλαγής, με άφθαρτο και εθελοντικής διαθέσεως πολιτικό προσωπικό και την εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού σχεδίου αναγέννησης της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα.

*Ο Γεώργιος Παπασίμος είναι δικηγόρος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News