Αν κάποιος περπατήσει στο Γουαϊκίκι της Χαβάης σίγουρα θα πέσει πάνω σε προκλητικά όμορφες κοπέλες που μοιράζουν φυλλάδια στα αγγλικά και ιαπωνικά διαφημίζοντας τις σκοπευτικές εγκαταστάσεις του νησιού με σπουδαιότερη ατραξιόν το Ρόγιαλ Χαβάιαν Σούτινγκ Κλαμπ. Οπως επισημαίνει ο Mαξ Φίσερ στο The Atlantic, αυτή η παράδοξη  βιομηχανία της Χαβάης δίνει τη δυνατότητα στους γιαπωνέζους τουρίστες να επιδοθούν σε κάτι που στην πατρίδα τους απαγορεύεται δια ροπάλου: τη χρησιμοποίηση πυροβόλου όπλου.

Οπως έδειξαν τα αλλεπάλληλα μακελειά σε αμερικανικές πόλεις με θύματα δεκάδες αθώους πολίτες, οι νόμοι που ρυθμίζουν την οπλοκατοχή είναι στις ΗΠΑ εξαιρετικά ελαστικοί και το ποσοστό των ανθρωποκτονιών από πυροβόλα όπλα το υψηλότερο στον ανεπτυγμένο κόσμο. Ανάμεσα στις 23 πλουσιότερες χώρες οι ΗΠΑ έχουν ένα ποσοστό ανθρωποκτονιών 20 φορές μεγαλύτερο από ό,τι οι υπόλοιπες 22. Και με αντιστοιχία ενός πυροβόλου όπλου ανά κάτοικο είναι παγκόσμιες «πρωταθλήτριες» στους φόνους με τέτοια όπλα.

Η Ιαπωνία βρίσκεται στην άλλη άκρη του φάσματος εμφανίζοντας τη μικρότερη οπλοκατοχή στον κόσμο. Το 2008 στις ΗΠΑ σημειώθηκαν περίπου 12.000 ανθρωποκτονίες με πυροβόλα ενώ στην Ιαπωνία από την ίδια αιτία σκοτώθηκαν 11 μόνο άνθρωποι! Και εκείνη ήταν μια πολύ κακή χρονιά. Το 2006 οι ανθρωποκτονίες με όπλο ήταν μόνο δύο και όταν τον επόμενο χρόνο εκτινάχτηκαν στις 22 ξέσπασε σκάνδαλο εθνικών διαστάσεων και η αντιπολίτευση έφερε το θέμα στη βουλή!

Για να αγοράσεις όπλο στην Ιαπωνία χρειάζεται να παρακολουθήσεις ένα ημερήσιο σεμινάριο περί όπλων και να πετύχεις στις γραπτές εξετάσεις που ακολουθούν

Στην Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου σχεδόν κανένας δεν έχει δικαίωμα να είναι οπλισμένος ενώ και τα ελάχιστα όπλα που διατίθενται ελέγχονται αυστηρά. Ακόμη και οι μαφιόζοι της χώρας, οι περιβόητοι Γιακούζα, τείνουν να τα φτιάχνουν μόνοι τους! Οι γιαπωνέζοι τουρίστες που ρίχνουν μερικές δεσμίδες στο Ρόγιαλ Χαβάιαν Σούτινγκ Κλαμπ, ξέρουν πως αν το έκαναν αυτό στη χώρα τους θα παραβίαζαν ταυτόχρονα τρεις νόμους: έναν για κατοχή όπλου, έναν για κατοχή μη καταγεγραμμένων πυρομαχικών και ακόμη έναν που αφορά στη χρησιμοποίησή τους.

Και μόνο η παραβίαση του πρώτου είναι ικανή να στείλει κάποιον 10 χρόνια φυλακή. Τα όπλα απαγορεύονται εντελώς. Οι καραμπίνες μικρού διαμετρήματος υπόκεινται σε απαγόρευση αγοράς, πώλησης ή μεταβίβασης από το 1971. Οποιοσδήποτε κατείχε καραμπίνα πριν το 1971 επιτρέπεται να τη διατηρεί στην κατοχή του, όμως οι κληρονόμοι του υποχρεούνται να την παραδώσουν στην αστυνομία μετά το θάνατό του.

Για να αγοράσεις όπλο στην Ιαπωνία χρειάζεται να παρακολουθήσεις ένα ημερήσιο σεμινάριο περί όπλων και να πετύχεις στις γραπτές εξετάσεις που ακολουθούν. Πρέπει επίσης να παρακολουθήσεις και να περάσεις ένα σεμινάριο σκοποβολής. Στη συνέχεια ο υποψήφιος πηγαίνει στο νοσοκομείο όπου εξετάζεται παρουσία αστυνομικού ώστε να διαπιστωθεί αφενός η ψυχική του υγεία και αφετέρου η μη εξάρτησή του από ουσίες, ναρκωτικές ή άλλες.

Στο τελικό στάδιο το παρελθόν του ελέγχεται σχολαστικά σχετικά με πιθανές επαφές με εγκληματικές ή εξτρεμιστικές ομάδες. Αφού προμηθευτεί το όπλο οφείλει να ενημερώσει την αστυνομία για το μέρος του σπιτιού όπου θα το κρατά, όπως και για το πού θα διατηρεί τα πυρομαχικά, τα οποία επίσης πρέπει να φυλάσσονται κλειδωμένα και σε διαφορετικό μέρος από το όπλο. Κάθε χρόνο πρέπει να επιδεικνύει το όπλο στην αστυνομία και κάθε τρία χρόνια οφείλει να ξαναπερνάει το ημερήσιο εκπαιδευτικό σεμινάριο.

Ακόμη και το νομικό πλαίσιο της ιαπωνικής προσέγγισης στην οπλοκατοχή βρίσκεται στον αντίποδα εκείνου των ΗΠΑ. Ο αμερικανικός νόμος ξεκινά με την περίφημη δεύτερη τροποποίηση του συντάγματος που εγγυάται «το δικαίωμα των πολιτών να κατέχουν όπλο» και εξειδικεύεται περαιτέρω. Αντίθετα, ο ιαπωνικός ξεκινά με τη Νομοθετική Πράξη του 1958 η οποία ορίζει ότι «κανένα πρόσωπο δεν δικαιούται να κατέχει πυροβόλα όπλα ή σπαθιά».

Φυσικά, Ιαπωνία και ΗΠΑ διαφέρουν σε έναν αριθμό σημαντικών πολιτισμικών και ιστορικών ζητημάτων πολύ πιο πλατιών από την πολιτική τους απέναντι στα όπλα. Οι Γιαπωνέζοι, είναι πολύ πιο πρόθυμοι απ’ ό,τι οι Αμερικανοί να απαντήσουν στις ερωτήσεις των αστυνομικών. Ακόμη όμως και αυτοί δεν έφεραν επάνω τους όπλο, μέχρι που το 1946 οι δυνάμεις κατοχής των ΗΠΑ τους το επέβαλλαν.

Τώρα οι αστυνομικοί της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου εξασκούνται στη σκοποβολή πολύ πιο συστηματικά από τους αμερικανούς συναδέλφους τους αλλά απαγορεύεται να οπλοφορούν εκτός υπηρεσίας. Εκπαιδεύονται μάλιστα συστηματικά στις πολεμικές τέχνες καθώς είναι εντεταλμένοι να χρησιμοποιούν το υπηρεσιακό τους όπλο μόνο σε «εξαιρετικές καταστάσεις». Γι΄ αυτό και η Ιαπωνία κατέχει τη δεύτερη χαμηλότερη θέση στον κόσμο στις ανθρωποκτονίες από πυροβόλο όπλο, μετά το  Μαρόκο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News