Ο Ρομάν Αμπράμοβιτς είναι ο πρώτος Ρώσος που πάτησε το πόδι του στην Κουρσεβέλ
«Πολλοί άνθρωποι συναντιούνται σε ιδιωτικά σαλέ, όπου κανείς δεν μπορεί να τους ακούσει», λέει ο Λόνγκσντον. «Μπορούν να καθίσουν με πελάτες σε ένα τραπέζι και να μιλήσουν ανοιχτά», ένα απόρρητο που δεν μπορεί με τίποτα να εξασφαλιστεί σε μια ρωσική ντάτσα.
Εν τω μεταξύ κυκλοφορούν εξωφρενικές ιστορίες για τις συνήθειές τους. Μια προφανώς ρωσική οικογένεια νοίκιασε κουτάβια για τα παιδιά της ως χριστουγεννιάτικο δώρο, απαιτώντας να διακοσμηθεί ένα δωμάτιο με συνθετικό χλοοτάπητα Astroturf, ενώ προσέλαβε και εκπαιδευτές σκύλων πλήρους απασχόλησης έναντι 3.600 ευρώ την ημέρα.
Ενα άλλο σαλέ μετατράπηκε αυθόρμητα σε «γήπεδο» όπου διεξήχθη ένας αγώνας μπέιζμπολ με αυγά και τηγάνια από τους ενοίκους, που ήταν σε κατάσταση μέθης, με αποτέλεσμα οι ζημιές να ξεπεράσουν τα 30.000 ευρώ. Το προσωπικό, ωστόσο, τα ανέχεται όλα αυτά, γιατί τα φιλοδωρήματα είναι όπως και στα γιοτ πολύ μεγάλα: ανέρχονται στο 10% του κόστους ενοικίασης του σαλέ, οι Ρώσοι, μάλιστα, δίνουν τα διπλάσια.
Σύμφωνα με άλλον αυτόπτη μάρτυρα, την περίοδο των διακοπών του Φεβρουαρίου στο θέρετρο επικρατούσε μια «τρέλα»: «Είδα μια γιούρτη με το σήμα της Louis Vuitton», λέει ο δημοσιογράφος Ράιμερ Ρίγκμπι, ο οποίος έμενε στην resort «La Tania», όπου οι Ρώσοι φτάνουν για μεσημεριανό φαγητό με τα ελικόπτερά τους.
Αξιοσημείωτος ήταν επίσης, ο αριθμός των Ρωσίδων με τα γουναρικά, που είχαν μαζί τους και φωτογράφους. Απορείτε; «Τα ρούχα ήταν ιδιαίτερα καλά φέτος και πολύ ινσταγκραμικά», λέει στην Κέργουαν Τέιλορ ένας φίλος της δημοσιοσχεσίτης, του οποίου η οικογένεια διαθέτει σαλέ στην περιοχή. Ισως, υποθέτει η βρετανίδα δημοσιογράφος, ήθελαν να φτιάξουν αναμνήσεις πριν «παγώσουν» τα περιουσιακά τους στοιχεία στη Βρετανία και, όπως πρότειναν ορισμένοι βρετανοί βουλευτές, πεταχτούν τα παιδιά τους έξω από τα βρετανικά οικοτροφεία.
Η Κουρσεβέλ ήταν το αγαπημένο θέρετρο των ευκατάστατων Βρετανών για περισσότερο από μια δεκαετία, πριν καταληφθεί από τον Αμπράμοβιτς και τη συνοδεία του (προφανώς ο ρώσος δισεκατομμυριούχος είδε κάθε σαλέ της πόλης, πριν καταλήξει προσφέροντας πολύ πάνω από την τιμή που ζητούσαν, καθορίζοντας έτσι τις τιμές σε επίπεδα ολιγαρχών). Λέγεται εξάλλου ότι ο Αμπράμοβιτς διαθέτει και ένα σαλέ στο Ασπεν.
Η Κέργουαν Τέιλορ περνούσε επίσης τις διακοπές του Φεβρουαρίου στην Κουρσεβέλ με την οικογένειά της. Συνήθιζαν να τρώνε με τον άντρα της στο «Cap Horn», ενώ μια βρετανική εταιρεία σκι φρόντιζε τα παιδιά τους. Μέσα σε λίγα χρόνια, όμως, παρατήρησαν ότι το ξενοδοχείο τους είχε γεμίσει με πλούσιους φωνακλάδες Ρώσους, οι οποίοι έκλειναν έναν οδηγό για κάθε μέλος της οικογένειας, και τους κρατούσαν όλη την μέρα σε αναμονή στην αίθουσα του σκι, ενώ εκείνοι προσπαθούσαν να συνέλθουν από το hangover στις σουίτες τους.
Στη συνέχεια, τα εστιατόρια άρχισαν να τυπώνουν τα μενού στα Ρωσικά και οι τιμές διπλασιάστηκαν. Σύντομα ακολούθησαν ιστορίες πορνείας. Δεν χρειαζόσουν διερμηνέα (ούτε τότε ούτε τώρα) για να καταλάβεις τι έκαναν όλες εκείνες οι «προικισμένες» κυρίες, που περίμεναν στα λόμπι των πολυτελών ξενοδοχείων.
Η Κουρσεβέλ μπορεί να υπερηφανεύεται για τους πολλούς βρετανούς θαμώνες της, του Ντέιβιντ Μπέκαμ συμπεριλαμβανομένου (ήταν εκεί και πάλι πρόσφατα), αλλά, πλέον, είναι ένα θέρετρο για λίγους. «Δεν πηγαίνουμε ποτέ στα μεγάλα εστιατόρια στην πίστα και δεν πηγαίνουμε ποτέ στην πόλη γιατί είναι γελοίο», λέει στην Κέργουαν Τέιλορ μια φίλη της σχεδιάστρια, η οποία κάνει τις χειμερινές της διακοπές στην Κουρσεβέλ από τότε που ήταν τεσσάρων ετών. «Δεν βγαίνουμε ποτέ έξω το βράδυ, και δεν μπορούμε να το αντέξουμε οικονομικά. Περνάμε όλη την εβδομάδα αποφεύγοντας τους Ρώσους», προσθέτει.
«Οι Ρώσοι κατέστρεψαν την Κουρσεβέλ», λέει στην Telegraph, ένας οδηγός «πρόσφυγας» από την Κουρσεβέλ που κατέφυγε στο Βαλ-ντ’Ιζέρ, ένα άλλο γαλλικό χειμερινό θέρετρο, «Αλλά τα παιδιά τους έρχονται εδώ. Είναι λιγότερο επιδεικτικοί και πιο αθλητικοί», λέει για την νεότερη γενιά των Ρώσων στην Ευρώπη. Ωστόσο, αν κρίνει κανείς από τα τεράστια σαλέ και τα πεντάστερα ξενοδοχεία που χτίζονται ταχύτατα στην περιοχή, είναι θέμα χρόνου να μετατραπεί και τούτο το θέρετρο σε Βαλντιζέρσκι…
Αλλά για να το σκεφτούμε καλύτερα. Πώς θα μας φαινόταν ένα Παρνασέφσκι ή ένα Καλαβρυτέφσκι; Αν βέβαια υπήρχε τέτοια πιθανότητα… (Απεύχομαι)