Η Παρί Σεν-Ζερμέν ήταν το φαβορί του τελικού, όμως αυτό το 5-0 κανείς δεν το περίμενε. Η ομάδα που επί μια ολόκληρη δεκαετία αποτύγχανε να φτάσει στο τέλος της διαδρομής με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, και που όταν έφτασε μια φορά, το 2020, έχασε το τρόπαιο από την Μπάγερν Μονάχου, το βράδυ του Σαββάτου (31/5) στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, με την πιο επιβλητική εμφάνιση που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Δεν άφησε στην Ιντερ το παραμικρό περιθώριο αντίδρασης.
Ο Λουίς Ενρίκε, ο άνθρωπος που της έδωσε την ώθηση για να ξεπεράσει τα ιστορικά της όρια, έφτασε στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με τη νεαρότερη ενδεκάδα που παρατάχθηκε ποτέ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στον 21ο αιώνα (μέσος όρος ηλικίας 25 έτη και 96 ημέρες). Εγραψε και προσωπική ιστορία, κατακτώντας την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» για δεύτερη φορά, με διαφορετική ομάδα. Στο παρελθόν το είχαν κατορθώσει μόνο ο Κάρλο Αντσελότι, ο Πεπ Γκουαρντιόλα, ο Ερνστ Χάπελ, ο Γιούπ Χάινκες, ο Οτμαρ Χίτζφελντ και ο Ζοζέ Μουρίνιο.
Για τον θρίαμβο του 2015 στο Βερολίνο ποτέ δεν εισέπραξε την αναγνώριση που του άξιζε. Ολοι έβλεπαν εκείνη την Μπαρτσελόνα ως συνέχεια της τρομερής ομάδας που είχε δημιουργήσει ο Γκουαρντιόλα. Η επιτυχία πιστώθηκε τότε στους τρεις καταπληκτικούς επιθετικούς της (Μέσι, Σουάρες, Νεϊμάρ). Στο μυαλό των περισσότερων ο ισπανός τεχνικός δεν ήταν παρά ένας καλός διαχειριστής των σούπερ σταρ που προπονούσε. Ο χρόνος απέδειξε πως έκαναν λάθος. Η Παρί των προηγούμενων ετών ή η εφετινή Ρεάλ Μαδρίτης είναι δύο καλά παραδείγματα. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι παίκτες-ντίβες δεν αποτελούν εγγύηση επιτυχίας.
Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Στην εφετινή Παρί ο Λουίς Ενρίκε δεν είχε τους «MSN». Ούτε καν τους μεγάλους αστέρες που μέχρι πρότινος φορούσαν τη φανέλα της (Εμπαπέ, Νεϊμάρ, Μέσι). Αυτή τη φορά, η πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι 100% ομάδα του προπονητή της. Ο άθλος είναι όλος δικός του. Από τα μεσάνυχτα ο 55χρονος Αστουριανός ανήκει στη λέσχη των κορυφαίων αρχιτεκτόνων του ποδοσφαίρου.
Εκλαψε αρκετές φορές μετά το σφύριγμα της λήξης. Από χαρά αλλά και από συγκίνηση. Στον θρίαμβο του 2015 είχε δίπλα του την κορούλα του, Σάνα. Χθες η Σάνα δεν βρισκόταν στο γήπεδο, παρά μόνο στην καρδιά και στο μυαλό του. Την έχασε στις 29 Αυγούστου 2019 από οστεοσάρκωμα, μια σπάνια μορφή καρκίνου των οστών. Ηταν μόλις εννέα ετών. Στο μπλουζάκι του, το οποίο έδειξε για μια στιγμή στους εκπροσώπους των media, είχε τυπώσει μια φωτογραφία που τον έδειχνε να βοηθά τη Σάνα να καρφώσει μια σημαία της Παρί στο κέντρο του γηπέδου. Οπως ακριβώς είχε κάνει εκείνο το βράδυ του 2015 στο Βερολίνο με μια άλλη σημαία. Στις εξέδρες της «Αλιάντς Αρίνα» γάλλοι οπαδοί ξεδίπλωσαν ένα τεράστιο μπάνερ με μια αντίστοιχη εικόνα.
Είχε μιλήσει γι’ αυτό προ ημερών, όταν η Παρί προκρίθηκε στον τελικό: «Θυμάμαι, έχω μια φωτογραφία με τη Σάνα στον αγωνιστικό χώρο με μια σημαία της Καταλονίας. Μακάρι να μπορούσε να είναι ξανά εκεί (στον τελικό του Σαββάτου) με τη σημαία της Παρί. Ξέρω ότι σωματικά δεν θα είναι, αλλά είναι μαζί μου κάθε στιγμή, πνευματικά. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμένα…».
Κάποτε τον ρώτησαν πού βρήκε το κουράγιο να ξεπεράσει αυτή την τραγωδία. «Εχω μάθει να κοιτάζω μπροστά, να συμφιλιώνομαι με όσα μου φέρνει η ζωή», αποκρίθηκε. Ο χαμός της κορούλας του τον έκανε να βλέπει τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Υστερα από αυτό καμία ήττα, καμία απόλυση δεν μπορεί να τον στενοχωρήσει. Συχνά επαναλαμβάνει στους παίκτες του ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Η μοίρα υπήρξε πολύ σκληρή με την οικογένειά του. Στο ποδόσφαιρο, όμως, του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Αποχώρησε από την Μπαρτσελόνα το 2017, έπειτα από μια αποτυχημένη σεζόν. Το 2018 ανέλαβε την εθνική ομάδα της Ισπανίας, με την οποία δεν πέτυχε κάτι σημαντικό. Οπως είναι φυσικό, ο θάνατος της κόρης του τον είχε ρίξει στο σκοτάδι. Επί πέντε μήνες, γράφει το BBC Sport, η Σάνα νοσηλευόταν σε παιδιατρική κλινική της Βαρκελώνης. Οταν πλησίαζε το τέλος, την πήραν στο σπίτι για να βρίσκεται κοντά στα αγαπημένα της πρόσωπα. Πού μυαλό για ποδόσφαιρο;
Ηταν έκπληξη που το 2023 οι καταριανοί ιδιοκτήτες της Παρί τον επέλεξαν για να του εμπιστευθούν την ομάδα. Στην αρχή δίσταζε να αναλάβει τη δουλειά. Στο τέλος δέχτηκε, όταν άκουσε τη διοίκηση να τον διαβεβαιώνει ότι πλέον δεν την ενδιέφεραν οι ηχηρές μεταγραφές, παρά μόνο να κτίσει μια ομάδα ανταγωνιστική στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο Λουίς Ενρίκε δεν… καταλαβαίνει από ονόματα. Σε ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ για την πρώτη του σεζόν στο Παρίσι, τον είδαμε να κάνει αυστηρές παρατηρήσεις στον «πολύ» Κιλιάν Εμπαπέ επειδή δεν βοηθούσε στην ανασταλτική λειτουργία της ομάδας του, σε ένα ματς όπου ο Γάλλος είχε σκοράρει τρία γκολ. «Είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, αλλά αν νικούσε πάντοτε η ομάδα που έχει τον καλύτερο παίκτη του κόσμου η Παρί θα μετρούσε ήδη οκτώ τρόπαια Τσάμπιονς Λιγκ. Και δεν έχει ούτε ένα».
«Je m’ appelle Luis Enrique». Το όνομά μου είναι Λουίς Ενρίκε. Ετσι συστήθηκε μπροστά στις κάμερες στους οπαδούς της Παρί τον Ιούλιο του 2023. Γνωρίζει κάποια γαλλικά αλλά τα κρατάει για τον εαυτό του. Δημοσίως λέει μόνο την αγαπημένη του φράση: «On va gagner» (θα νικήσουμε). Δεν του αρέσουν τα λόγια. Προτιμά να αφήνει το έργο του να μιλάει για εκείνον. Στο ντοκιμαντέρ τριών επεισοδίων για τη ζωή του παραδέχτηκε ότι θα δεχόταν περικοπή 50% στις αποδοχές του προκειμένου να μη χρειαζόταν να μιλήσει στα media ποτέ ξανά.
Το έργο του μίλησε πιο σύντομα και απ’ όσο ο ίδιος περίμενε – άραγε τι να σκεφτόταν χθες βράδυ ο Εμπαπέ; Οταν ο τελευταίος σούπερ σταρ της galacticos εποχής αποχώρησε από την Παρί, το περασμένο καλοκαίρι, ο Λουίς Ενρίκε είχε διαβεβαιώσει τους απογοητευμένους οπαδούς της ότι η ομάδα θα ήταν καλύτερη χωρίς εκείνον. Και ζήτησε από τη διοίκηση να τον αντικαταστήσει στο ρόστερ με τον 19χρονο Ντεζιρέ Ντουέ. Χθες βράδυ ο Ντουέ έκανε το παιχνίδι της ζωής του και κατέρριψε ένα ρεκόρ που κρατούσε ο Εουσέμπιο από το 1962: έγινε ο νεαρότερος παίκτης που σκόραρε δύο γκολ σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ.
Ο Λουίς Ενρίκε άντλησε νιάτα από την τεράστια δεξαμενή ταλέντων του γαλλικού ποδοσφαίρου και άλλαξε τη νοοτροπία των «φτασμένων» παικτών του. Η μεταμόρφωση του Ουσμάν Ντεμπελέ, που έπαιζε για τον εαυτό του ενώ τώρα αγωνίζεται για την ομάδα, είναι χαρακτηριστική. Δημιούργησε μια ομάδα με σχέδιο, αρχές απαράβατες, κανόνες και πειθαρχία. Εχει εμμονή με την πειθαρχία. Οπως έγραψε το BBC Sport, έχει ρυθμίσει το ρολόι του για να του υπενθυμίζει κάθε 30 λεπτά ότι πρέπει να κάνει τις ασκήσεις του (stretching, συνήθως).
Είναι φοβερά αθλητικός τύπος. Δεν χάνει ευκαιρία να κάνει σέρφινγκ, κολύμπι, ποδηλασία ή να τρέξει μεγάλες αποστάσεις – το 2008 συμμετείχε σε αγώνα έξι ημερών και 155 μιλίων στην έρημο Σαχάρα. Η τρομερή ενέργεια που βγάζει στο γήπεδο η Παρί τον έχει κάνει πολύ υπερήφανο.
Η Παρί Σεν-Ζερμέν και ο Λουίς Ενρίκε γεννήθηκαν την ίδια χρονιά (1970). Από το 2011, που πέρασε στον έλεγχο της Qatar Sports Investments, προσπαθεί να εξελιχθεί σε παγκόσμιο ποδοσφαιρικό brand, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια σε μεταγραφές, εγκαταστάσεις και promotion. Πριν συναντήσει τον ισπανό τεχνικό, που ακόμη και σήμερα δηλώνει ότι ο μεγάλος του έρωτας είναι η Μπαρτσελόνα, είχε καταφέρει μόνο να γίνει μια εγχώρια υπερδύναμη. Ο πιο επιτυχημένος –μακράν– σύλλογος της Γαλλίας.
Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι απλώς το πιο λαμπερό τρόπαιο της συλλογής της, αλλά το πάσο με το οποίο πέρασε την πόρτα της λέσχης των «ελίτ» της Ευρώπης. Η δικαίωση ενός πολυετούς και πολυδάπανου project. Ενα παράσημο για το γαλλικό ποδόσφαιρο, το οποίο εδώ και δεκαετίες έβλεπε την εθνική του ομάδα να θριαμβεύει, αλλά τους συλλόγους του να μένουν μακριά από τα ευρωπαϊκά τρόπαια, με εξαίρεση μόνο τη Μαρσέιγ, που είχε σηκώσει την Κούπα το μακρινό 1993.
Τι ονειρεύεται για το μέλλον ο Λουίς Ενρίκε; Τη μέρα που οι προπονητές θα μπορούν, από ένα μικρόφωνο, να δίνουν οδηγίες σε κάθε παίκτη τους ξεχωριστά στη διάρκεια του αγώνα.