Την ακρίβεια στην κτηματαγορά και στην εστίαση του Λονδίνου ανέδειξε ρεπορτάζ τού εκεί ανταποκριτή τής Corriere della Sera. Απ’ όσα έγραψε συνάγεται ότι το πράγμα έχει ξεφύγει και οι ντόπιοι στενάζουν, ιδίως οι νέοι. Το οδοιπορικό στην αισχροκέρδεια ξεκίνησε από την εμπορική Bond Street, όπου το τετραγωνικό «πόδι» (δηλαδή το 1/10 του τετραγωνικού μέτρου) ενοικιάζεται προς 2.231 δολάρια και βάλε.
Πάντως ο συγκεκριμένος δρόμος κατάφερε και πήρε ένα «χρυσό», αφού έγινε ο ακριβότερος του κόσμου ξεπερνώντας τη μιλανέζικη Via Montenapoleone και την 5η Λεωφόρο του Μανχάταν. Φυσικά, δεν υπάρχουν πολλοί καταστηματάρχες που μπορούν να σηκώσουν τέτοιο βάρος ενοικίου, πλην των αλυσίδων με είδη πολυτελείας. Εξάλλου εκεί βρίσκει κανείς τα καταστήματα Givenchy, Chopard και Cartier.
«Αυτό είναι το τελευταίο σημάδι τής άγριας αύξησης τιμών που έχει μετατρέψει το Λονδίνο σε πόλη κατάλληλη μόνο για τους πλουσίους. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία της κτηματαγοράς δείχνουν ότι η τιμή που καταβάλλεται για πρώτη κατοικία ανέρχεται σε μισό εκατομμύριο στερλίνες, δηλαδή περίπου 600.000 ευρώ. Το ποσόν αυτό δεν επιτρέπει στους νέους την αγορά κατοικίας και τους στέλνει αναγκαστικά στο ενοίκιο.
»Αλλά και το ενοίκιο ζεματάει. Ακόμη και τα διαμερίσματα του ενός υπνοδωματίου, στα λονδρέζικα προάστια, έχουν ξεπεράσει το φράγμα των 2.000 στερλινών ανά μήνα, με αποτέλεσμα οι νέοι εργαζόμενοι να εξωθούνται στη φοιτητικού τύπου συγκατοίκηση και μάλιστα εκτός της αστικής ζώνης. Πάντως πάνω απ’ όλα το κόστος της καθημερινής ζωής εξαντλεί την πιστωτική κάρτα».
Ο ανταποκριτής μετέφερε ότι πριν από λίγους μήνες είχε γίνει θέμα στα ταμπλόιντ η αλμυρή τιμή του πεντάλιρου καφέ, δηλαδή με τιμή πώλησης γύρω στα 6 ευρώ, πλέον όμως τα ίδια media κάνουν λόγο για το «σοκ του λογαριασμού». Αναφέρονται στα εστιατόρια, βέβαια, ακόμη και χαμηλής ή μεσαίας κατηγορίας, όπου ένα γεύμα ή δείπνο στοιχίζει τριψήφιο νούμερο. Κατόπιν η Corriere έγραψε ότι και η ψυχαγωγία έχει καταστεί αιτία εμφράγματος.
«Στα θέατρα ένα εισιτήριο μπορεί να φθάσει και τα 400 ευρώ, αλλά ακόμη και σε μια συνηθισμένη βραδινή έξοδο τα λεφτά βγάζουν φτερά και πετάνε: το εισιτήριο του σινεμά, το απεριτίφ, το άνευ αλκοόλ δείπνο, το βραδινό ποτό και το ταξί βγάζουν ένα συνολικό κόστος 350 ευρώ. Τα λεφτά αυτά είναι αρκετά για να πάρεις στεγαστικό δάνειο. Αν θέλεις να πληρώνεις πιο συχνά τη δόση, βγες βραδινή έξοδο».
Ο ανταποκριτής δεν παρέλειψε να επισημάνει και την αντίφαση που παρατήρησε, δηλωτική ίσως της παραοικονομίας και του ΑΕΠ του οργανωμένου εγκλήματος, όπως συμβαίνει και αλλού: «Και όμως, όλα τα μαγαζιά είναι γεμάτα! Τα πιο δημοφιλή εστιατόρια έχουν λίστες αναμονής!» Εδωσε μερικές ενδεικτικές τιμές: «Ταλιατέλες 60 €, λινγκουίνι 40 € και βάλε, λίστες κρασιών με παράξενους αριθμούς, όπως 1990 ή 2010. Δεν είναι η ημερομηνία εμφιάλωσης αλλά η τιμή της φιάλης».
Φυσικά, «για όσους μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, το Λονδίνο είναι παράδεισος». Τι παθαίνουν, όμως, όσοι δεν μπορούν; «Η νεολαία περιθωριοποιείται και η μεσαία τάξη εξαναγκάζεται να μετακομίσει στα προάστια αν όχι στην επαρχία. Ζούμε την… Ντουμπαϊοποίηση του Λονδίνου, με κεντρικές γειτονιές όπως το Kensington και το Knightsbridge να μοιάζουν πλέον με παρακλάδι των Εμιράτων, ακόμη και όσον αφορά τον κόσμο που κυκλοφορεί εκεί. Αντε να μοιάζουν και με καζίνα του Λας Βέγκας…»