Οι απειλές του ρωσικού ΥΠΕΞ, δια της εκπροσώπου του, Μαρίας Ζαχάροβα, κατά της Ελλάδας δεν ακούστηκαν για πρώτη φορά. Αφορμή ήταν η συμφωνία μεταξύ Κυριάκου Μητσοτάκη και Βολοντίμιρ Ζελένσκι για την ανάπτυξη θαλάσσιων μη επανδρωμένων σκαφών, που υπογράφηκε στην Αθήνα στις 17 Νοεμβρίου, κατά την διάρκεια της επίσκεψης του ουκρανού Προέδρου.
Προσφάτως, η εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ είχε εξαπολύσει και άλλη επίθεση κατά της Ελλάδας, αποδίδοντας μάλιστα ευθύνες στη χώρα μας για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Η τακτική αυτή της ρωσικής πλευράς ακολουθεί ένα μοτίβο. Βασίζεται στην «κατασκευή» της ελληνορωσικής αδελφοσύνης και υπαινίσσεται ότι η Ελλάδα είναι αυτή που την πρόδωσε τα τελευταία χρόνια, αφού αλλαξοπίστησε και συντάχθηκε με τη Δύση, εναντίον της Ρωσίας.
Είναι ευρέως γνωστό (ίσως όμως όχι όσο ευρέως θα έπρεπε) ότι πρόκειται για ένα μύθευμα, τόσο παλιό όσο και το νέο Ελληνικό Κράτος. Με την εξαίρεση (και αυτή με πολλούς αστερίσκους) της περιόδου προετοιμασίας της Ελληνικής Επανάστασης, η Ρωσία ουδέποτε στάθηκε στο πλευρό της Ελλάδας στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας. Ακόμη χειρότερα δε, σε δραματικές περιστάσεις όπως η Μικρασιατική Καταστροφή ή η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, η Ρωσία (ή η ΕΣΣΔ) όχι απλώς δεν συμπαραστάθηκε στην Ελλάδα, αλλά στήριξε την Τουρκία.
Αυτό το στοιχείο κυριαρχεί (δια της αποσιώπησης) και στη νέα απειλητική δήλωση της Ζαχάροβα. Ενώ κατηγορείται η Ελλάδα για την αμυντική συνεργασία με την Ουκρανία, διαπιστώνεται ότι ουδέποτε έχει υπάρξει αναλόγου πνεύματος και περιεχομένου δήλωση εναντίον της Τουρκίας, η οποία από την έναρξη του πολέμου το 2022 είναι από τους βασικούς προμηθευτές οπλικών συστημάτων της Ουκρανίας.
Η υποψία είναι φυσικά κραυγαλέα και βάσιμη: Το θέμα εν προκειμένω δεν είναι τα drones του Ζελένσκι. Είναι όσα προηγήθηκαν και έχουν να κάνουν με τον ρόλο της Ελλάδας ως αφετηρίας του Κάθετου Διαδρόμου. Η μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και στρατηγικό κόμβο, που έγινε με αθόρυβη προετοιμασία και θεαματικές ανακοινώσεις, είναι ένα νέο δεδομένο στην αρχιτεκτονική ασφαλείας (στρατιωτικής και ενεργειακής) της περιοχής και ενοχλεί τη Ρωσία. Λογικά και αναμενόμενα την ενοχλεί, αφού περιορίζει τις ζώνες επιρροής της και την ενεργειακή εξάρτηση της Δύσης από τη Μόσχα.
Μεταξύ όλων των άλλων, η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες στις οποίες εδώ και χρόνια η Ρωσία παίζει «βρώμικο» παιχνίδι. Ξεκινά από την επιρροή της σε παραεκκλησιαστικούς κύκλους και φτάνει μέχρι τις «σκοτεινές» καμπάνιες στο ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα, καθώς και στην πολυδιάστατη στήριξη συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων, στους χώρους της φιλορωσικής άκρας Δεξιάς και Αριστεράς.
Φαίνεται πάντως ότι όλα αυτά είναι απλώς η αρχή της νέας φάσης της ελληνορωσικής σχέσης. Και θα πρέπει να αναμένονται πολλά επεισόδια.